Ακραίος πλούτος, ακραία φτώχεια. Άβυσσος.

-Τα υπάρχοντα συγκροτήματα που προσφέρουν υπηρεσίες για πολυτελή τουρισμό δεν επαρκούν. Σχεδιάζονται παντού νέα, υπέρ-πολυτελή καταλύματα που θα προσπαθήσουν να καλύψουν τις ολοένα και πιο ακραίες ανάγκες απόλαυσης.

-Τα ημιυπόγεια της Αθήνας αλλάζουν πρόσωπο και μετατρέπονται σε μια ενδιαφέρουσα και προσιτή επιλογή κατοίκησης.

-Νέα πολυτελή συγκροτήματα κατοικιών σχεδιάζονται, συγκροτήματα που θα παρέχουν ιδιωτικότητα, αφού η πρόσβαση σε αυτά θα είναι απολύτως ελεγχόμενη και η διαμονή εντός τους θα περιλαμβάνει υπηρεσίες πεντάστερων ξενοδοχείων.

-Το ποσοστό των καλοκαιρινών ταξιδιωτών που ανήκουν στις γενιές Gen X, Gen Z και Millennial, μειώθηκε για δεύτερο συνεχόμενο καλοκαίρι. Στην αγορά των ΗΠΑ, τα ποσοστά των καλοκαιρινών ταξιδιωτών της Gen X ανέρχονται φέτος σε 22,27% από 24,01% που ήταν το 2022 και 24,59% που σημειώθηκε το 2021, ενώ για τους Millennials, τα ταξίδια μειώθηκαν κατά περίπου 3% από πέρσι και κατά περίπου 4% από το 2021.

-4000 σπίτια στη Θεσσαλονίκη βγήκαν εκτός αγοράς σε πολύ λίγα χρόνια για να μετατραπούν σε καταλύματα βραχυχρόνιας μίσθωσης για τουρίστες αναγκάζοντας πολλούς νέους ανθρώπους ή να γυρίσουν στα πατρικά τους ή να ψάξουν στέγη σε μακρινά προάστια.

Δυο κόσμοι χωριστά σε αυτές τις ειδήσεις. Στις εκλογές που έρχονται σαν να έχει πέσει ένα πέπλο που σκιάζει το μεγαλύτερο από όλα τα προβλήματα του καιρού μας, μαζί με το περιβαλλοντικό, την μεγέθυνση του χάσματος  ανάμεσα στον ακραίο πλούτο και την ακραία φτώχεια με τη σταδιακή εξαφάνιση των μεσαίων στρωμάτων.

Οι αδιανόητες αυξήσεις τιμών, οι αλλεπάλληλες κρίσεις που εξανέμισαν την όποια οικονομική άνεση και κυρίως η στασιμότητα των μισθών και η έλλειψη ευκαιριών για κοινωνική άνοδο, αν δεν κουβαλάς συγκεκριμένες περγαμηνές και κοινωνικά διαβατήρια, δημιουργεί ένα κλίμα ασφυξίας. 

Παιδιά που φτάνουν στο τέλος των εξαιρετικών σπουδών τους και έρχονται αντιμέτωπα με το ποσό του βασικού μισθού, που δεν καλύπτει πλέον ούτε τη θέρμανση και το ενοίκιο, νέα ζευγάρια σε απόγνωση που αδυνατούν να φτάσουν στα μισά του μήνα, άνθρωποι αποκαμωμένοι από έναν αγχωτικό τρόπο ζωής που τροφοδοτεί με απόγνωση, νευρικότητα, μια αβάσταχτη καθημερινότητα από τη οποία απουσιάζει το σημαντικότερο καύσιμο της: το όνειρο και η ελπίδα. 

Αν για τις γενιές που προηγήθηκαν υπήρξαν για μεγάλες χρονικές περιόδους, μετά τον πόλεμο, φωτεινά διαστήματα ελπίδας και δημιουργίας, για τις γενιές που έρχονται σήμερα στο προσκήνιο η ισοπεδωτική αίσθηση του ακατόρθωτου, του μάταιου μοιάζει να είναι μονόδρομος. 

Η διαρκής αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων. Η αίσθηση ότι ο κόσμος χωρίζεται με κρότο στα δυο, χωρίς ενδιάμεσες νησίδες.

Απέναντι σε ένα αδηφάγο σύστημα εξωφρενικού πλουτισμού που δεν εννοεί να κατανοήσει τους κινδύνους μιας κοινωνικής έκρηξης ανθρώπων που χάνουν διαρκώς κεκτημένα και η ζωή τους υπαναχωρεί ακόμα και στα στοιχειώδη γιγαντώνεται μια γενικευμένη φτώχεια που αφορά πλέον ένα τεράστιο κοινωνικό σύνολο και κυρίως τις επόμενες, πρωταγωνιστικές, γενιές του.