Ο Αλέξης σήμερα θα ήταν πέντε χρόνια μεγαλύτερός μου…
Γράφει μια νεαρή φοιτήτρια.
Λέξεις: Αθηνά Περδικάρη, φοιτήτρια ΑΠΘ
Έντεκα χρόνια πριν ένα παιδί χάθηκε, ένα παιδί χάθηκε από τις αστυνομικές δυνάμεις. Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου πολιτικοποίησε την νεολαία και προκάλεσε την εκδήλωση οργής των πολίτων κατά της κυβέρνησης.
Ο Αλέξης σήμερα θα ήταν πέντε χρόνια μεγαλύτερος μου, θα είχε τις δίκες του απόψεις, θα ήταν σε μια σχολή ή ίσως θα είχε τελειώσει και θα δούλευε, θα είχε σχέση ή θα ήταν ελεύθερος, θα έβγαινε το βράδυ με την παρέα του όπως θα βγω εγώ ή εσύ, το παιδί σου ή ο ανιψιός σου.
Ο Αλέξης είναι κάποιος σήμερα παρ’ όλο που δεν είναι εδώ μαζί μας. Ο Αλέξης προσωποποιεί όλα αυτά που πηγαίνουν λάθος στην κοινωνία μας και δυστυχώς αυτή η προσωποποίηση δεν έχει αλλάξει και πολύ τα τελευταία έντεκα χρόνια. Κυβερνήσεις ανεβαίνουν και κατεβαίνουν αλλά ο πυρήνας της σύγχρονης ελληνικής εξαθλίωσης παραμένει ίδιος.
Είναι ο ίδιος πυρήνας που ωθεί ολοένα και περισσότερο τα νέα παιδιά στη μετανάστευση, είναι αυτός που δεν προστατεύει αυτούς που είναι εδώ, είναι ο ίδιος που με κάνει να φοβάμαι να κυκλοφορώ σε σκοτεινά δρομάκια μόνη το βράδυ.
Μη με παρεξηγήσετε: εγώ την Ελλάδα την αγαπάω, γι’ αυτό θυμώνω, θυμώνω που έχουμε γίνει έτσι… Θυμώνω που σκέφτομαι να φύγω.
Μπροστά μας υπάρχει μια πολιτική που διώχνει τη νεολαία από την εκπαίδευση, θέλει να πειθαρχήσει και να της στερήσει κάθε προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον.
Έντεκα χρόνια τώρα, τέτοια μέρα όλοι οι νέοι ξεσπούν και διεκδικούν όλα αυτά που ο Αλέξης δεν είχε την ευκαιρία να διεκδικήσει.
«Γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα».
Ο Αλέξης χάθηκε αλλά εμείς είμαστε εδώ και θέλουμε ένα μέλλον καλύτερο.
Σε μια Ελλάδα που δεν ξεχνάει.
