Άλιστερ Κουκ memorial

της Εύης Καρκίτη

Σ’ ένα ταξίδι µου πριν µερικά χρόνια στη Βρετανία είχα ακούσει την εκποµπή του Άλιστερ Κουκ “Γράµµα από την Αµερική”. Ήταν τόσο κοµψός, τόσο ιδιαίτερος. Ένας αριστοκράτης του µικροφώνου. Τον Φεβρουάριο του 2003, καθηλωµένος σε ένα κρεβάτι νοσοκοµείου αποφάσισε να διακόψει για πάντα το πρόγραµµα του ακολουθώντας τη προτροπή του γιατρού του να βγει επιτέλους στη σύνταξη. Πέθανε σαν σήμερα, πριν 10 χρόνια, σε ηλικία 95 ετών. Όταν είχε ξεκινήσει την συνεργασία του µε το BBC, αρχικά είχε συµφωνήσει για 13 εκποµπές. Αν έκαναν επιτυχία θα τις ανέβαζε στις 36. Οι ακροατές του τον λάτρεψαν και έτσι έµεινε στο ίδιο µικρόφωνο για 58 ολόκληρα χρόνια. Σ’ αυτό το διάστηµα έλειψε µονάχα τρεις φορές. Φεύγοντας κατάφερε να γίνει µύθος σ’ ένα µέσο θρυλικό.

Το αποδεικνύουν όλες οι έρευνες διεθνώς. Το ραδιόφωνο εξακολουθεί να είναι το πιο αγαπηµένο, ήπιο, ανθρώπινο και αξιόπιστο µέσο επικοινωνίας. Η ανθρώπινη φωνή εξακολουθεί να είναι εκείνη που εµπιστευόµαστε στην περιγραφή του κόσµου. Στις µικρές και µεγάλες στιγµές. Στις καλές και στις τραγωδίες.

Βρίσκοµαι πίσω από ένα µικρόφωνο τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, αλλά φανατικός ακροατής του ραδιοφώνου – δυστυχώς- δεν υπήρξα. Δεν ανήκω στην γενιά του τρανζίστορ δίπλα στο µαξιλάρι, έχασα τα θέατρα µε τους µεγάλους ερµηνευτές. Τις εκποµπές µε τα ταλέντα και τις επιτυχίες, τις επιβλητικές φωνές που έλεγαν τις ειδήσεις. Πρόλαβα άλλα πράγµατα. Τον Πετρίδη µε τις αστείρευτες γνώσεις στο ροκ και τα αµέτρητα βινύλια του, τον Ζήλο µε τις αναλύσεις του, τους νυχτερινούς παραγωγούς του τρίτου προγράµµατος. Πρόλαβα την άνοιξη και κατά µια έννοια είµαι παιδί της.

Μπήκα στο ραδιόφωνο από την αρχή σαν επαγγελµατίας και µάλιστα κακοπληρωµένος, µέσα στη τσαντίλα που δεν κατάφερα να βρω µια δουλειά της προκοπής σε εφηµερίδα. Θυµάµαι πως µου έδωσαν µια κλωτσιά, τρεις ολόκληρες ώρες για να γεµίσω κάθε απόγευµα και δυο συνεργάτες µε τους οποίους θα τα έβγαζα πέρα. Κατάλαβα πως το µικρόφωνο είναι ένα σύµπαν το οποίο θα κατακτήσω σιγά- σιγά. Σήµερα ξέρω πως δεν θα το κατακτήσω ποτέ. Το ραδιόφωνο είτε από την πλευρά του ακροατή, είτε από τη άλλη, θα έχει πάντα κάτι που µένει µισό. Πρέπει να δουλέψει η φαντασία για να το συµπληρώσει. Γι’ αυτό και είναι ρευστό, αναπάντεχο. Και ας έχει πότε- πότε τα χάλια του, όπως η µπάντα των fm στην πόλη µε τα σκυλάδικα, τα χίτια, τους παραγωγούς που µιλάνε σαν ρεπλίκες, τη χαζή χαρά και την άσκοπη γκρίνια.

Έχει όµως και στιγµές που λάµπουν, τις φωνές που µπαίνουν στη ζωή µου ενώ βρίσκοµαι σε µια περίεργη κατάσταση που κάτι λένε µόνο σε µένα, ή εκείνους που διαλέγουν ένα τραγούδι σαν να το κάνουν για µένα µόνο. Νοµίζω τελικά πως έχω αγαπήσει πολύ βαθιά το ραδιόφωνο. Πολύ δύσκολα θα ζήσω χωρίς αυτό.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.