Αλήθεια, πόσα ακόμη ψέματα;

Του Γιάννη Τσολακίδη 

Ο τόπος πωλείται. Η γη, το νερό, η ενέργεια πωλούνται. Η ζωή μας πωλείται εξευτελιστικά χυδαία κι εύκολα…

Πωλείται  λοιπόν και η ΔΕΗ. Έστω η «μικρή». Αλλά αυτή …η μικρή είναι και η καλύτερη, η περιζήτητη. Και εδώ αρχίζουν οι σκέψεις για συμπεριφορές και αντιδράσεις.

Αφού επωλήθησαν έναντι αξιωμάτων εξουσίας οι κυβερνώντες, αφού εξαγοράστηκαν με κάθε τίμημα ή και με κάθε τρόμο να σιωπούν και να αποδέχονται οι ψηφοφόροι των κυβερνώντων τις κατ’ εντολήν τροϊκανών (;;; ή και κατά περισσή  δική τους πρωτοβουλία δουλικότητας;;;) αποφάσεις  από τους κυβερνώντες.  Να  διακρίνουμε,  οι ψηφοφόροι των κομμάτων κοινοβουλευτικής μέχρι στιγμής, πλειοψηφίας, έστω μόνο, αν αυτό αποτελεί παρηγορητικό επιχείρημα.

Όταν διαβάζω  και ακούω, από το σύνολο των συστημικών ΜΜΕ, πέραν των κυβερνητικών θέσεων,  σοβαροφανείς απόψεις και εκτιμήσεις ότι οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται για λόγους… «εξυγίανσης και μεταρρύθμισης του αμαρτωλού  και αποτυχημένου κράτους» καθώς και … «προς όφελος του καταναλωτή» (sic!!!) γνωρίζω καλά ότι μου λένε ψέματα.

Δεν υπάρχει πιο ψέμα, ξεπερνά με τερατώδη ειρωνεία σε  φαντασία ακόμη και την περίφημη «Νέα Γλώσσα» του 1984, του συγχωρεμένου Όργουελ.

Από την άλλη, όταν ακούω ή διαβάζω για τον… «περήφανο ελληνικό λαό», που αγωνίζεται και θα καταργήσει με την πάλη του τα μνημόνια και τις κατάφωρα παράνομες, βάρβαρες, πρωτοφανείς για κράτος ευρωπαϊκού  τύπου, αδικίες και καταστροφές  της ζωής μας, γυρίζω με μεγάλη απορία ολούθε το βλέμμα. Και γυρεύω αυτόν τον αντρειωμένο, περήφανο λαό, που αντιστέκεται με πόλεμο κι αγώνα στη λαίλαπα  του αρπαχτικού νεοκαπιταλισμού. Αλλά δεν τον βλέπω και πολύ, παρά μόνο στους ίδιους και τους ίδιους όχι λίγους, ναι, ας το παραδεχτούμε, αλλά και όχι αρκετούς,  συμπολίτες και συνανθρώπους που τάχτηκαν, ως νέοι, παράξενα αποφασισμένοι κι αφοσιωμένοι  «τριακόσιοι να φυλάττουν  Θερμοπύλας».

Το μέγα πλήθος δείχνει να συναινεί στην κεντρική  κυβερνητική πολιτική βασανισμού του και την παρέλαση  από καίρια κυβερνητικά πόστα ημιμαθών φανατισμένων ακροδεξιών, ταγμένων στη λεηλασία ελευθεριών, δικαιωμάτων περιουσίας και ποιότητας  της ζωής του. Λίγο σαστισμένο, πολύ υποταγμένο, το μέγα πλήθος, ωσάν παραιτημένο θύμα πολλαπλών βιασμών, ή και- άραγε;-  ωσάν αποδεχόμενο σωρεία παλαιών ενοχών, δείχνει να αποδέχεται συνεχείς τιμωρίες, να μη διαφωνεί στην ήττα.

Πώς; Γιατί; Ως πότε; Άβυσσος η ψυχή και οι μύχιες ενοχές του νεοέλληνα… Σάμπως η περίφημη περηφάνια αυτού του λαού, να εξαντλείται- για να το ελαφρύνω και λίγο- στην τελευταία ατάκα του ωραίου ανέκδοτου: « ορέ, τι λές; Πονούν τα παλικάρια;»

Εν κατακλείδι, διαβάζω  πάλι και πάλι, με πολλή προσοχή, τους πριν τόσα χρόνια γραμμένους στίχους του Μίκη Θεοδωράκη, στο τραγούδι του:

«Σου είπαν ψέματα πολλά, ψέματα σήμερα σου λένε ξανά κι αύριο ψέματα ξανά θα σου πουν, ψέματα σου λένε οι εχθροί σου μα κι οι φίλοι σου, σου κρύβουν την αλήθεια.»

Υ.Γ. Αφορμή και οφειλή, για τις παραπάνω σκέψεις, μια  πρόσφατη κουβέντα με τον κ. Γιώργο Κορδομενίδη, όπου, εν μέσω άλλων, μου είπε, χαριτολογώντας… σοβαρά: «Πάρα πολλοί,  μου φαίνεται είχαν έναν …ημιυπαίθριο να τακτοποιήσουν…»