Αληθινές ιστορίες

του Μιχάλη Αποστολίδη

Εικόνα: Ελένη Βράκα

Μία γυναίκα προσπαθεί να παρκάρει στην Αγίου Δημητρίου, απόγευμα Παρασκευής. Ίσα που χωράει στο κενό. Αργεί όμως. Οι κόρνες την προπηλακίζουν. Δύο αυτοκίνητα προσπερνούν εξοργισμένα.  Ένας νεαρός που περπατάει στο πεζοδρόμιο βλέπει το περιστατικό, τρώει την τρίτη μούτζα και της χτυπάει το τζάμι:« Να σας βοηθήσω;». Η γυναίκα λυτρώνεται. Ο νέος φαίνεται ευγενικός και ακίνδυνος. Η 40χρονη δικηγόρος παραχωρεί πρόθυμα τη θέση στο νέο της ήρωα. Εκείνος όμως είναι σούπερ ήρωας: βάζει ζώνη, πατάει γκάζι και εξαφανίζεται. Το βράδυ, η γυναίκα που κοντεύει να τρελαθεί, παίρνει μήνυμα στο κινητό της τηλέφωνο: «Βρήκα την κάρτα σας στο αυτοκίνητο. Δεν ήθελα να σας κλέψω το αμάξι. Θέλω απλά να πάω μία κοπέλα στη Χαλκιδική το Σαββατοκύριακο. Είδα ότι είχατε φουλάρει βενζίνη ενώ εγώ δεν έχω δουλειά, δεν είναι άδικο; Με λένε Νίκο και είμαι άνεργος ηθοποιός. Μην αναφέρετε το περιστατικό στην αστυνομία, σας παρακαλώ. Θα σας επιστρέψω το αμάξι τη Δευτέρα το πρωί, στο σημείο από όπου το δανείστηκα». Αληθινός κύριος, θα κρατήσει το λόγο του. Με τη βελόνα της βενζίνης κολλημένη στο μισό, μοναδική απόδειξη του θεατρικού που έγραψε και σκηνοθέτησε ο ίδιος.

Σε ένα χωριό της Κρήτης, από αυτά που η κρίση των γηρατειών αφήνει έρημα, διαδραματίζεται ένα ειδύλλιο αντάξιο του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας. Ο Αλεξογιώργης, 94, είναι ερωτευμένος εδώ και μερικά χρόνια με το Λενιώ, μία γεροντοκόρη. Παράνομα φυσικά, αφού είναι παντρεμένος με τη Μαρία που κάνει τα στραβά μάτια. Η τελευταία δεν κινδυνεύει πια από τις κακές γλώσσες αφού οι περισσότερες σωπαίνουν στο νεκροταφείο. Τον πρώτο καιρό ο Αλεξογιώργης, ο οποίος διατηρούσε επί χρόνια ένα από τα ελάχιστα παντοπωλεία του χωριού, τολμούσε να της αφήνει μόνο σοκολάτες και μπισκότα έξω από την πόρτα. Τώρα ο πόθος έχει αντικαταστήσει το ρομαντισμό. Κάθε μεσημέρι, γύρω στη μία, βγαίνει στην ταράτσα του σπιτιού του όπου είναι παγιδευμένος. Από εκεί έχει οπτική επαφή με το μπαλκόνι της Λενιώς. Η μία και μοναδική μάρτυρας καταθέτει ότι τον βλέπει να κατεβάζει τα παντελόνια του και να προσπαθεί να διώξει κάτι από πάνω του. Μετά από λίγο, προφανώς με την υποστήριξη της αγαπημένης του, το πρόβλημα λύνεται με τα επιθυμητά αποτελέσματα και ο άξιος εκπρόσωπος της τρίτης ηλικίας επιστρέφει στην οικογενειακή θαλπωρή. Ως πότε όμως; Τα χρόνια περνούν και για τους 94χρονους. «Μα πώς βλέπει ως εκεί;» απόρησε η πηγή μου. Οι υπόλοιποι αναρωτιόμαστε πώς σκαρφαλώνει σε τέτοια ύψη.

Επιστροφή με Κτελ από Χαλκιδική κι ένα ζευγάρι φιλιέται περιπαθώς στη στάση της Καλλικράτειας. Είναι και οι δύο πολύ εκδηλωτικοί. Ο οδηγός δυσανασχετεί επειδή έχει αρχίσει να βρέχει, τέλη Αυγούστου, συμβαίνουν αυτά. Τα φιλιά όμως συμβαίνουν όλο και πιο έντονα στα αυτιά, στο λαιμό, στο πρόσωπο. Με έχει συνεπάρει ο παράλληλος κόσμος τους. Οι κινήσεις προδίδουν αθωότητα. Ζήτημα αν είναι 18. Κάνουν σαν να μην πρόκειται να τα ξαναπούν, σαν να φιλιούνται για πρώτη φορά, σαν να μην καταλαβαίνουν ότι καθυστερούν το λεωφορείο, όχι από ανευθυνότητα αλλά από γνήσια αδυναμία. Κάποια στιγμή το αγόρι αφήνει το κορίτσι από την αγκαλιά του. Εκείνο ανεβαίνει στα χαμένα και τότε ακούγονται φωνές: «Σ’αγαπώ. Σ’αγαπώ». Το ένα καλύτερο από το άλλο. Εμένα τουλάχιστον με έπεισε. Το διαφορετικό χρώμα του δέρματός τους ήταν μία αδιάφορη λεπτομέρεια που συνειδητοποίησα πολύ αργότερα.

Ο Θωμάς Γκόρπας έγραψε κάποτε πως δεν είμαστε η γυναίκα η όμορφη, αλλά αυτό που η γυναίκα η όμορφη παθαίνει και δεν το λέει και κλαίει μόνη. Αν υπάρχει μία περίπτωση να ξαναγίνουμε η γυναίκα η όμορφη είναι να αυξηθούν τέτοιου είδους περιστατικά. Η εθνική μας λογοτέχνης θα αισθανθεί ατιμασμένη και θα φροντίσει την καλλιέργεια του φασίστα σε μία ξένη χώρα υπό την προστασία της έξυπνης σίτας. Εδώ θα αλλάξουμε πνευματικό μοντέλο: Όμορφα λάθη, αναπόφευκτες αμαρτίες και μόνο απαραίτητες παρανομίες. Οι υπανάπτυκτοι, οι ποιητές, οι τζαμπατζήδες, οι εργάτες και οι ερωτοχτυπημένοι, όλοι μαζί και όλοι λίγο απ’όλα, θα ζήσουμε ευτυχισμένα. Για κανένα μήνα, τα πράγματα θα πηγαίνουν καλά.