Η αμετροέπεια

Υπήρξε πάντα το μεγάλο πρόβλημα μιας σειράς ανθρώπων που έχαιραν της εκτίμησης και της προσοχής των media. Η αμετροέπεια. Η διαρκής έκθεση στην ακρότητα. Στην πρόκληση. Η έλλειψη μέτρου.

Και είναι αυτή η ανάγκη τους για τσίγκλισμα των ΜΜΕ, της κοινής γνώμης να ασχολούνται μαζί τους με τρόπο εμφατικό που τους οδηγούσε πάντα σε ακόμα πιο ακραίες δηλώσεις, στάσεις ζωής, φιοριτούρες που στο τέλος αποτελούσε και το λόγο του τέλους της βασιλείας τους. Το κάψιμο των φτερών τους από το υπερβολικό πλησίασμα στον ήλιο της προβολής.

Η μαγκιά, η ντεμέκ διαφορετικότητα, η κακώς εννοούμενη άνεση, η στάση του τύπου εγώ λέω ότι μου καπνίσει χωρίς συνέπειες γιατί είμαι εγώ, έκαψε έτσι κόσμο και κόσμο. Τέλειωσε καριέρες και καριέρες. Από τον εξαιρετικά δημοφιλή άλλοτε στα πρωϊνάδικα Παναγιώτη Ψωμιάδη, που δεν έλειπε από παράθυρο και πάνελ μέχρι τη σημερινή Ζουραριάδα δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια.

Στο ενδιάμεσο μπορείς να συλλέξεις αρκετές παρόμοιες περιπτώσεις προσώπων που πίστεψαν στην αιώνια λάμψη τους στα media. Και είναι αυτή που τελικά τους αποτέλειωσε διογκώνοντας υπερβολικά αρνητικά τις συμπεριφορές που άλλοτε αποθέωναν.