Αμήχανα βλέμματα…
Μπορεί να χρειαστεί να περιμένεις από ένα τέταρτο μέχρι μισή ώρα το λεωφορείο στη Θεσσαλονίκη...
Κατά τα μαθητικά και τα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια συνήθιζα να μετακινούμαι με τα ΜΜΜ πολύ συχνά. Τα χρησιμοποιούσα σχεδόν καθημερινά. Στην Θεσσαλονίκη ΜΜΜ ισοδυναμούν με ΟΑΣΘ, οπότε είχα την τύχη (ή την ατυχία) να μπαίνω σε ένα, τουλάχιστον, λεωφορείο σχεδόν κάθε μέρα.
Τα επόμενα χρόνια έπαψα να τα χρησιμοποιώ τόσο συχνά και επέλεγα άλλα μέσα για τις μετακινήσεις μου. Εχτές, μετά από καιρό, μπήκα ξανά σε ένα λεωφορείο του ΟΑΣΘ. Σε ένα από αυτά που συνήθιζα να παίρνω καθημερινά, αυτό της γραμμής 5.
Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν το μέγεθος του λεωφορείου. Τα λεωφορεία των γραμμών 5 και 6 έχουν μικρύνει, μια αλλαγή που είχα παρατηρήσει και στο παρελθόν, και είχε ξεκινήσει ήδη από την περίοδο που η πανδημία του COVID 19 βρισκόταν σε μεγάλη έξαρση και τα κρούσματα στην πόλη ήταν πάρα πολλά.
Πέρα από αυτήν την αλλαγή, όμως, συνάντησα και γνώριμα πράγματα. Την αναμονή παραδείγματος χάριν. Εάν είσαι τυχερός, μπορεί να φτάσεις στην στάση μερικά λεπτά πριν έρθει το λεωφορείο και να μην χρειαστεί να περιμένεις. Εάν είσαι προνοητικός, μπορείς να δεις τον χρόνο άφιξης στην εφαρμογή ή στο site του ΟΑΣΘ. Εάν δεν είσαι κανένα από τα δύο (όπως εγώ στην συγκεκριμένη περίπτωση) μπορεί να χρειαστεί να περιμένεις από ένα τέταρτο μέχρι μισή ώρα το λεωφορείο.
Στο λεωφορείο φυσικά, λόγω του μικρού του μεγέθους και των αραιών δρομολογίων, γινόταν πανικός. Οι επιβάτες ήμασταν κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλον για μεγάλο μέρος της διαδρομής. Σε αυτήν την κατάσταση και ενώ το λεωφορείο συνέχιζε και όλο και περισσότερος κόσμος προσπαθούσε να επιβιβαστεί σε αυτό αναρωτήθηκα με μία δυσφορία: «Πόσος ακόμα κόσμος να χωρέσει σε αυτό το λεωφορειάκι;». Παρατήρησα τους συνεπιβάτες μου όσο μαζί με εμένα προσπαθούσαμε να στριμωχτούμε ακόμα περισσότερο μήπως μπορέσει και μπει κανένας άνθρωπος ακόμα. Το βλέμμα τους: όχι θυμωμένο ή εκνευρισμένο, περισσότερο αμήχανο. Ένα βλέμμα αμήχανο που γεννούσε ερωτηματικά: «Πότε θα φτάσω επιτέλους στην στάση μου;» «Ως πότε θα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση με τον ΟΑΣΘ;» «Θα αποκτήσουμε ποτέ αξιοπρεπείς μεταφορές σε αυτήν την πόλη;» «Γιατί δεν ενδιαφέρεται κανείς για τις μετακινήσεις μας, την ζωή μας, την καθημερινότητά μας;»
