"Το Όνειρο ενός Γελοίου": Μια υδάτινη και εικονοκλαστική αναπαράσταση

“Το Όνειρο ενός γελοίου” (1877) του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι είναι ένα νεότευκτο θεατρικό έργο, στο οποίο μετασχηματίζεται συνεχώς η φαιδρότητα σε τραγωδία και το αντίστροφο. 

Η θεματική του έργου στηρίζεται στην επισκόπηση των αδιεξόδων και της στασιμότητας της ανθρώπινης οντότητας και της ελευθερίας και στην σκιαγράφηση της κοινωνίας και της υπαρξιακής της ύφεσης. 

Δύο αλληλοσυγκρουόμενες προϋποθέσεις αντιμάχονται διαρκώς, η ύψωση και η κάθαρση του ανθρώπου από τη μια, ο πόνος, η αυτογνωσία και συνεχή αναζήτηση από την άλλη.

Αυτός ο άτακτος αγών πλάθει το ατέρμονο και δυσχερές δίλημμα της συμπαιγνίας ή μη του ανθρώπου στο προπατορικό αμάρτημα.

Το υδάτινο και υποσελήνιο σκηνικό, μια ορθογώνια κατασκευή με νερό, με τα διάσπαρτα κατανεμημένα ξύλινα έπιπλα χωρίς γραμμική πορεία, μετουσιώθηκε σε ένα μυσταγωγικό κόσμο του θεατού και του αθέατου, της πραγματικότητας και της πλάνης του Γελοίου ντοστογιεφσκικού αντι-ήρωα μέσω των αντικατοπτρισμών από τις μνήμες του. 

 Οι φωτισμοί του Γιώργου Καρβέλα που ενάλλασσαν περίτεχνα το φως με το σκοτάδι και η μουσική υπόκρουση του Vangelino Currentzis ενίσχυσε το συναισθηματικό απόηχο και τον μεταφυσικό υπερβατισμό της παράστασης. 

Εξαιρετικά τα -καρναβαλικά- κοστούμια που παραπέμπουν στην Commedia dell’Arte.

Ο πρωταγωνιστής Άρης Σερβετάλης ευθύς, ευέλικτος και με λεκτική ευκρίνεια απέδωσε νόημα σε κάθε λέξη του μεταφρασμένου κείμενου από τον ίδιο και την Μπίρμπα, το οποίο όμως σε μερικά σημεία του πρώτου μέρους ήταν δυσνόητο και δυσπρόσληπτο λόγω των φιλοσοφικών εννοιών του. 

Ο ηθοποιός στηριζόμενος στις πατερίτσες του, περιφέρθηκε ανάμεσα στον κόσμο που έψαχνε τις θέσεις του και μονολογούσε ή ξεκινούσε διάλογο μαζί τους.

Έπειτα, κατέβηκε από τις κερκίδες στη σκηνή, όπου με απίστευτη ευελιξία και ρυθμό αναρριχούνταν, ισορροπούσε και βυθιζόταν ανάμεσα στα έπιπλα με απίστευτη άνεση χωρίς να απολύει της έκφρασης του. Επί σκηνής και η σκηνοθέτις ως γυναίκα – οδηγός, η οποία κατεύθυνε σκηνικά τον σαλό ήρωα και ανέδειξε τις ενδόμυχες σκέψεις του.

Η παράσταση εικαστικά και ερμηνευτικά ήταν εξαιρετική και επιβεβαίωσε την άποψη πως το θέατρο είναι τέχνη χρησιμοποιώντας τα δικά του μέσα. Φόρμα και τύπος συνενώθηκαν στην παραγωγή της συγκεκριμένης θεατρικής δημιουργίας, η οποία κατέστησε τους θεατές ταυτόχρονα κοινωνούς της ιστορίας αλλά και παρατηρητές.

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία-εικαστική εγκατάσταση-σχεδιασμός κοστουμιών: Έφη Μπίρμπα

Απόδοση-δραματουργία: Άρης Σερβετάλης-Έφη Μπίρμπα

Ερμηνεύουν: Άρης Σερβετάλης, Έφη Μπίρμπα

Μουσική: Vangelino Currentzis

Σχεδιασμός Φωτισμού: Γιώργος Καρβέλας

Καλλιτεχνική συνεργάτις: Βάσια Λύρη

Sounddesign: Κώστας Μιχόπουλος

Κινηματογράφιση-trailer: MakeYourOwnFilms- ΓρηγόρηςΠανόπουλος

Φωτογραφίες παράστασης: Γιώργος Καπλανίδης

Παραγωγή: Τεχνηχώρος