Αν μέχρι τώρα ζητούσαν να σωθούν στην Αθήνα, τώρα θα πρέπει να σωθούν απ´ την Αθήνα

Λέξεις: Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης

Στη Θεσσαλονίκη τις τελευταίες θεατρικές σαιζόν έκανε επιτυχία η παράσταση «Προσοχή: εκτελούνται έργα», στην οποία μεταξύ κωμωδίας, δράματος και αγανάκτησης περιγράφονταν η 20ετής περιπέτεια του Μετρό Θεσσαλονίκης.

Οι ηθοποιοί στα πλαίσια της παράστασης και ως μαρτυρία στον παραγκωνισμό της πόλης – και όλης της χώρας- από το υδροκέφαλο Αττικό κράτος περιέγραφαν ως πράξη αντίστασης την επιμονή τους να παραμένουν στη πόλη και να κάνουν θέατρο στη περιφέρεια μιας χώρας που όποιος φιλοδοξεί να πετύχει κάτι στη ζωή του οφείλει να εγκατασταθεί στη Αθήνα. Αυτή η αυτονόητη προϋπόθεση συνδέει τη καθυστερημένη ανάπτυξη μιας ολόκληρης χώρας με τις καταστροφικές φωτιές της Αττικής. Της Αττικής-Αθήνας καθώς τα όρια του αστικού ιστού έχουν γίνει πια θολά όχι μόνο ανάμεσα στο κέντρο και τα προάστια αλλά και πιο τραγικά ανάμεσα στα προάστια και στο δάσος, στη ρεματιά, στο χωράφι, στην παραλία.

Δεν μπορείς να γλιτώσεις το σπίτι σου στην οδό Καλαβρύτων στα Βριλήσια αφού η μια πλευρά είναι το δάσος, στην οδό Ηρακλείτου στο Πάτημα Χαλανδρίου αφού εφάπτεται της Πεντέλης, δεν μπορείς να σωθείς ούτε ο ίδιος στη παραλία στο Μάτι αφού ο φράχτης του εξοχικού φτάνει στην άμμο όταν δεν σε εμποδίζει πλήρως να βγεις στη θάλασσα. Θα καείς λοιπόν μαζί με το φράχτη , το πεύκο και το αυτοκίνητο στο γκαράζ. Γιατί η «ανάπτυξη» αυτού του κράτους βασιζόταν ακριβώς σ´ αυτό: να γίνουν δουλειές στην Αθήνα. Να παρθούν οι αποφάσεις στην Αθήνα, να μοιραστούν τα λεφτά από την Αθήνα και κυρίως στην Αθήνα, και επιβιώσει ένα μοντέλο που στραγγαλίζει κάθετι που δεν ελέγχει.

Δεν είχαν -και δεν έχουν-άλλη λύση οι άνθρωποι στην επαρχία -ειδικά και περισσότερο σ´ αυτήν που βιώνει την αποβιομηχάνιση, τη καταστροφή της πρωτογενούς παραγωγής, την έλλειψη ευκαιριών. Ο μόνος προορισμός από την εποχή του επαρχιώτη «βλάχου» Χατζηχρήστου στο σινεμά του 50 και του 60, του διωγμένου από τη βιομηχανία του του τουρισμού Μίμη Χρυσομάλλη στο «Βαρύ πεπόνι», έως του κατεστραμένου από τον «Ντάνιελ» αγρότη είναι η Αθήνα! Κι αν οι κάθε εποχής νεοφερμένοι θα στριμωχτούν όπως όπως στις λαικές γειτονιές, αυτοί που είναι ήδη «Αθηναίοι» θα ψάξουν δικαιολογημένα καλύτερες συνθήκες όπου μπορούν να τις βρουν. Στα νεο-ανερχόμενα προάστια της βορειοανατολικής Αττικής ή της κάποτε παρακατιανή γης των Μεσογείων. Ετσι πάνω από την Αττική οδό στο δρόμο για το νέο αεροδρόμιο θα αναπτυχθούν η Κάντζα και τα Γλυκά Νερά, ο Γέρακας και η Παλλήνη.

Για να γεμίσουν αυτά τα μέρη, να χτιστούν οι όποιες υποδομές που δεν επαρκούν έπρεπε να αδειάσει η υπόλοιπη χώρα, καθυστερήσουν οι δρόμοι, τα νοσοκομεία, τα αντιπλημμυρικά και ναι! .. και τα 8,5 χιλιόμετρα του Μετρό της Θεσσαλονίκης!

Όλα έχουν σχέση. Όμως ο χώρος ακόμη και στην Αττική είναι πεπερασμένος. Τώρα που η φύση και όχι οι θεσμοί ή  οι άνθρωποι λέει «δεν πάει άλλο». Στις βροχές θα πνιγείτε, στις φωτιές θα καείτε, στον χιονιά θα αποκλειστείτε. Οι απλοί άνθρωποι όμως δεν φταίνε. Βρέθηκαν εκεί από ένα ρεύμα που παρέσυρε γενιές ανθρώπων χωρίς άλλη εναλλακτική.

Αν μέχρι τώρα ζητούσαν να σωθούν στην Αθήνα τώρα θα πρέπει να βρεθούν λύσεις να σωθούν απ´ την Αθήνα, να επιβιώσουν από τη αθέλητη ύβρη της πρόκλησης των ορίων της φύσης.

*Ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης είναι γιατρός 

*κεντρική φωτογραφία: Ρενα Ρινγκα