Αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια: Αγάπη δίχως διακρίσεις

Με αφορμή το νομοσχέδιο που προβλέπει τη δυνατότητα αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, θα ήθελα να απευθυνθώ σε ορισμένους ανθρώπους που διατηρούν τις αμφιβολίες τους. Δε μιλάω βέβαια γι’ άτομα αφοριστικά, ομοφοβικά που χρησιμοποιούν κακοποιητικό λόγο χωρίς να έχουν ίχνος ιδέας, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα τον Αδάμ και την Εύα· δε με αφορούν αυτές οι περιπτώσεις.

Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε το χιλιοειπωμένο, πως όταν μιλάμε για νόμο που αναφέρεται στην αναδοχή, δε μιλάμε για τεκνοθεσία. Αλλά θα το πάω ένα βήμα παραπέρα και θα μιλήσω για την περίπτωση της τεκνοθεσίας. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν ποιος άνθρωπος που ισχυρίζεται πως αγαπάει τα παιδιά πραγματικά, προτιμά ένα παιδί σ’ ένα ίδρυμα, παρά σ’ ένα σπίτι που θα του παρέχεται όλη η θαλπωρή και η αγάπη που χρειάζεται για να μεγαλώσει.

Αναμφιβόλως οι άνθρωποι που εργάζονται σε ιδρύματα παιδικής προστασίας πραγματοποιούν λειτούργημα και είναι εκεί για όλα τα παιδάκια που το χρειάζονται. Ωστόσο, σύμφωνα με την Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής, το παιδί έχει πολλά περισσότερα οφέλη όταν μεγαλώνει σε οικογενειακό περιβάλλον, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού των γονέων.

Ως επιβαρυντικοί παράγοντες για την ομαλή ανάπτυξη ενός ανηλίκου αναφέρονται η φτώχεια, η κατάθλιψη των γονέων και η κατάχρηση ουσιών από αυτούς, η ενδοοικογενειακή βία, ακόμη και το διαζύγιο, αλλά όχι ο σεξουαλικός προσανατολισμός του ζευγαριού.

Σύμφωνα με την πλειοψηφία της επιστημονικής κοινότητας, δεν έχει καμία σχέση με τον σεξουαλικό προσανατολισμό των γονέων η συναισθηματική, συμπεριφορική, κοινωνική και γνωστική ανάπτυξη του παιδιού, όπως σαφώς και ο σεξουαλικός του προσανατολισμός ή ταυτότητα φύλου του.

Επίσης, σύμφωνα με τη μελέτη των Αμερικανών παιδοψυχολόγων, σε έρευνες σε Ευρώπη και ΗΠΑ δεν εντοπίστηκε καμία απολύτως διαφορά μεταξύ παιδιών ετερόφυλων και ομόφυλων ζευγαριών, όταν πρόκειται για την περίπτωση των σχολικών επιδόσεων και της κοινωνικής ζωής εντός του σχολείου, τον αυτοσεβασμό του παιδιού, το στιγματισμό, το άγχος ή την κατάθλιψη· ό,τι παρατηρείται σε παιδιά που προέρχονται από ομόφυλες οικογένειες, παρατηρείται και σε παιδιά που προέρχονται από ετερόφυλες· τόσο απλά.

Δεδομένου λοιπόν ότι παιδοψυχολόγοι και παιδίατροι δεν εντοπίζουν καμία υστέρηση στην ανατροφή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, και δεδομένου ότι οι περισσότερες έννομες τάξεις της Ευρώπης και της Δύσης ευρύτερα θεσμοθετούν ύστερα από βαθιά μελέτη του ζητήματος, δεν μπορώ να πιστέψω πως ο σεξουαλικός προσανατολισμός μπορεί να περιληφθεί στους λόγους που ένα ζευγάρι θ’ αποκλειστεί από την αναδοχή, την τεκνοθεσία ή τη συνεπιμέλεια.

Οπωσδήποτε προτεραιότητα αποτελεί η προστασία του παιδιού, γι’ αυτό και θα πρέπει οι μέθοδοι αξιολόγησης των εν δυνάμει γονέων να είναι αυστηρές, αλλά να είναι ίδιες για όλους. Άλλωστε, πιστεύω πως ένα ομόφυλο ζευγάρι για να προχωρήσει σε ένα τόσο σημαντικό βήμα θα πρέπει να νιώθει έτοιμο να προσφέρει σ΄ ένα παιδί που χρειάζεται αγάπη.

Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τον Αδάμ και την Εύα και ας μιλήσουμε με επιχειρήματα· άλλωστε οι κοινωνίες δεν ήταν έτοιμες ούτε για το δικαίωμα ψήφου στη γυναίκα, ούτε για τον πολιτικό γάμο, ούτε για τον τερματισμό των ρατσιστικών διακρίσεων και της δουλείας, όπως και γι’ αμέτρητες άλλες αλλαγές· οι πολιτικοί –μαζί με την επιστημονική κοινότητα- είναι αυτοί που θα πρέπει να χαράσσουν νέους δρόμους και να διαφωτίζουν· όχι ν’ ακολουθούν.

*Ο Γιάννης Βήκας κατέχει Bachelor και MSc στην Επικοινωνία από το Καποδιστριακό και το Πάντειο Πανεπιστήμιο αντίστοιοχα. Ζει στο Λονδίνο όπου και εργάζεται στον τομέα της Επικοινωνίας σε ΜΚΟ και στον ιδιωτικό τομέα. Στην Ελλάδα εκπροσωπεί το ΠΑΣΟΚ στη Rainbow Rose, το LGBTQI δίκτυο των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών.