Ανάμεσα σε οθόνες και παιχνίδια: Η πρόκληση της ανατροφής στην ψηφιακή εποχή
Όλοι θα παρατηρείτε πλέον στους χώρους εστίασης μικρά παιδικά βλέμματα κρυμμένα πίσω από οθόνες. Κακομαθημένα ή φαινόμενο σύγχρονης διαπαιδαγώγησης;
Κατά την περίοδο των Χριστούγεννων ο 11χρονος γιος μου, μου ζητούσε επίμονα iPhone και PlayStation, μου είπε ότι όλοι οι συμμαθητές του έχουνε και νιώθει πλέον μειονεκτικά απέναντι τους…
Έχουν περάσει σχεδόν 2 μήνες και με προβληματίζει πολύ αυτή η συμπεριφορά του, προσπαθώ να το διαχειριστώ όσο το δυνατόν καλύτερα και να βρω τις ισορροπίες μεταξύ της σωστής διαπαιδαγώγησης και του σύγχρονου πλέον τρόπου ζωής. Όλοι θα παρατηρείτε πλέον στους χώρους εστίασης μικρά παιδικά βλέμματα κρυμμένα πίσω από οθόνες…
Κακομαθημένα παιδιά θα πει κάποιος απευθείας ή μήπως είναι το φαινόμενο της σύγχρονης διαπαιδαγώγησης;
Τα παιδιά του σήμερα μεγαλώνουν σε έναν κόσμο γεμάτο ανέσεις, υπερπροστασία και έλλειψη ορίων. Οι γονείς, είτε από υπερβολική αγάπη είτε από ενοχές λόγω έλλειψης χρόνου, καταλήγουν να κακομαθαίνουν τα παιδιά τους, δημιουργώντας μια γενιά που δυσκολεύεται να διαχειριστεί την απογοήτευση, τις ευθύνες και τις δυσκολίες της ζωής.
Στο παρελθόν, τα παιδιά μάθαιναν από μικρή ηλικία την αξία της προσπάθειας, της υπομονής και του σεβασμού προς τους μεγαλύτερους. Οι γονείς δεν φοβούνταν να θέσουν όρια και να πουν «όχι». Σήμερα, όμως, πολλοί αποφεύγουν να στενοχωρήσουν το παιδί τους και ενδίδουν σε κάθε του απαίτηση, είτε πρόκειται για ένα ακριβό δώρο είτε για μια υπερβολική ελευθερία στη συμπεριφορά του. Η τεχνολογία αποτελεί πλέον τον «ηλεκτρονικό γονέα»
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σύγχρονης διαπαιδαγώγησης είναι η ανεξέλεγκτη χρήση της τεχνολογίας. Παλαιότερα, τα παιδιά έπαιζαν έξω, κοινωνικοποιούνταν και μάθαιναν να επιλύουν μόνα τους τις διαφορές τους. Σήμερα, πολλά μεγαλώνουν μπροστά σε μια οθόνη, με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται να αναπτύξουν κοινωνικές δεξιότητες και να εθίζονται στη γρήγορη ικανοποίηση. Οι γονείς του σήμερα έχουν ένα νέο μότο «ό,τι θέλεις παιδί μου». Η νέα γενιά γονέων, είτε από κόπωση είτε από ενοχές, δεν επιμένει σε βασικές αρχές πειθαρχίας.
Φράσεις όπως «ας κάνει ό,τι θέλει» ή «μην του χαλάσουμε το χατίρι» ακούγονται όλο και πιο συχνά, ενισχύοντας την αίσθηση ότι όλα τούς ανήκουν χωρίς προσπάθεια. Το αποτέλεσμα αρχίζουμε πλέον να το εισπράττουμε όλοι εμείς που ασχολούμαστε στο χώρο της εκπαίδευσης.
Τα νέα παιδιά που βρίσκονται στα σχολικά έδρανα των δημοτικών και των γυμνασίων (τα διαχωρίζω από τα παιδιά του Λυκείου, αυτά πρόλαβαν να παίξουν ποδόσφαιρο στην αυλή του σχολείου τους) της χώρας μας αποτελούν μια γενιά που δυσκολεύεται να αντέξει την απογοήτευση, να διαχειριστεί την αποτυχία και να αναλάβει ευθύνες. Είναι απαραίτητο οι γονείς να επιστρέψουν σε μια πιο ισορροπημένη διαπαιδαγώγηση, θέτοντας σαφή όρια, δίνοντας στα παιδιά ευθύνες και διδάσκοντάς τους ότι στη ζωή τίποτα δεν χαρίζεται.
Η σωστή διαπαιδαγώγηση δεν σημαίνει σκληρότητα, αλλά καθοδήγηση. Αν θέλουμε τα παιδιά μας να γίνουν ανεξάρτητοι και υπεύθυνοι ενήλικες, πρέπει να σταματήσουμε να τα κακομαθαίνουμε και να τα προετοιμάσουμε για τον πραγματικό κόσμο.
