Αναποφάσιστος και αέναος κομπάρσος

Λέξεις: Σταμάτης Σκιφαλίδης 

Σε ένα εξάμηνο περίπου από σήμερα ο Ελληνικός λαός θα κληθεί ξανά να ψηφίσει. 

Αν εξαιρεθούν τα σκληροπυρηνικά και «βολεμένα» τμήματα των «μεγάλων» κομμάτων που πρωταγωνιστούν από την μεταπολίτευση και έπειτα στην πολιτική ζωή του τόπου, τμήματα πλέον μειοψηφικά, κόντρα στις δημοσκοπήσεις συστημικών ΜΜΕ, η πλειοψηφία οφείλει επιτέλους να πάρει ως δεδομένο, ότι βασικοί νόμοι, διατάξεις κλπ δεν αποτελούσαν και ούτε και θα αποτελέσουν προϊόντα ψήφου καμιάς αριστερής, δεξιάς ή κεντρώας «διαφημιστικά» κυβέρνησης. 

Συνέβαινε επί δεκαετίες και πριν τα μνημόνια απλά μετά απέκτησαν την αδιέξοδη νομιμότητα (κοινοβουλευτικά) την δεκαετία του 2010.

Εν ολίγοις, όταν ένας λαός τρώει σφαλιάρες νομοθετικού περιεχομένου, βιώνει capital controls και βρίσκεται σε πανικό και κρίση ταυτότητας, καταπίνει αμάσητα το γεγονός ότι το όχι γίνεται ναι, και μετά ξαναψηφίζει τα ίδια. Οπότε και με κοινοβουλευτική βούλα, ο πολίτης γίνεται και επίσημα και αναντίρρητα παρακολούθημα και ακίνδυνος θεατής πολιτικών αποφάσεων και μέτρων, το κέντρο των οποίων βρίσκεται τυπικά στις Βρυξέλλες και άτυπα σε σημεία που θα ήταν αφελής ο ακριβής προσδιορισμός τους. Η επισημοποίηση της αλλαγής αυτής, χρειάστηκε περίπου 35 χρόνια προετοιμασίας, με τέτοιο τρόπο ώστε ο άλλοτε ιδεαλιστής και σκεπτικός πολίτης, απέφυγε την πολιτική σκέψη και την όποια ανησυχία, εκλογίκευσε έντεχνα την Ευρωπαϊκή προγραμματισμένη παροχή κεφαλαίων ως δικαίωμα στην ξαφνική και ατομική πολυτέλεια της bmw, του εξοχικού, της μεγάλης ζωής. 

Την ονόμασε σύγχρονό (για τότε) σοσιαλισμό, ώστε να μην απολέσει το αριστερό παρελθόν και να μπορεί τσακώνεται τις Κυριακές στις ακριβές ψαροταβέρνες με δήθεν κομματικούς αντίπαλους φίλους. Ευρωπαϊκά πακέτα και διάχυτος δανεισμός, διοχετεύτηκαν στον κόσμο (με μορφή εξαγοράς) και σε λίγους ολιγάρχες, μακριά από αναγκαίες δημόσιες επενδύσεις και δαπάνες, οι οποίες θα μας αντάμειβαν ως λαό μεσοπρόθεσμα, ανεβάζοντας το βιοτικό και πνευματικό επίπεδο, υπηρεσίες, παιδεία, εγκαταστάσεις κλπ. Θα υπήρχε αξιοπρέπεια και κάποιος υγιής πατριωτισμός. Το κακό βέβαια έχει ιστορία.

Κάπως έτσι, μετά από μια μεταπολιτευτική ψευδαίσθηση ισορροπίας και πλασματικής ευημερίας, με τον άσχημο τρόπο προσγειωθήκαμε στο 2009. Επειτα, μάθαμε ότι με την συγκατάθεση μας, δώσαμε και επίσημα την ουσιαστική εξουσία εκτός χώρας και παράλληλα δώσαμε το μόνο ιστορικά αξιόλογο, το οικόπεδο με τη μορφη leasing για 50 χρόνια. Για αρκετό διάστημα αναμέναμε τις αποφάσεις ενός ανορθόδοξου δομικά και νομικά ευρωπαϊκού συμβουλίου, το οποίο αποφάσισε χρέος και λοιπές «υπηρεσίες».

Μετά από πολλά χρόνια θυμού και απόδοσης ευθυνών, θα έπρεπε να έχουμε ωριμάσει σε σημείο που το πολιτικά προβεβλημένο πρόσφατο καρότο ότι τελειώσαμε με τα μνημόνια και γυρίσαμε σελίδα, απλά αν δεν μας οδηγεί στους δρόμους, τουλάχιστον να μας υπενθυμίζει ότι μπορεί να την πατήσαμε αλλά τουλάχιστον δεν τρώμε ξανά αμάσητο σανό. Έχουμε ξανά εκλογές. Όχι δημοκρατία. Κανένα κόμμα, είτε συνεργαζόμενο με άλλα είτε από μόνο του, δεν θα νομοθετεί με βάση το Ελληνικό συμφέρον. Καμία εξουσία, ειδικά η τέταρτη δεν θα κάνει τη δουλειά της. Σαν ανεύθυνα νήπια δώσαμε τα κλειδιά όχι τόσο σε λαούς αλλά σε έξωθεν κέντρα τα οποία θα κάνουν τη βασική διαχείριση, είτε «κυβερνάει» ο Μητσοτάκης είτε ο Τσίπρας είτε όλοι μαζί. Οφείλουμε να απομονώσουμε το πλέον αποτυχημένο προφίλ οπαδικής εμμονής αριστεράς και δεξιάς, ώστε να περάσουμε επιτέλους στο πρώτο και απαραίτητο βήμα, αυτό της αυτογνωσίας και της ανάληψης ευθύνης.

Πλέον δεν μας παίρνει για αυταπάτες και παιδικά λάθη. Καλά τα social media αλλά με δούρειο ίππο την γνώση, την επικοινωνία, τη διασημότητα κλπ κατέληξε στο φούσκωμα του κάθε εγώ, αποφεύγοντας ως μη trendy και μίζερη την επιστροφή στη σκέψη, τη πολιτική κριτική, ως γραφικότητα λίγων και ασήμαντων, που δεν έχουν αρκετούς ακολούθους και πάει κλαίγοντας. Οπωσδήποτε, συμβαίνει παντού, αλλά στην Γαλλία ή στην Γερμανία ήδη διαδηλώνουν για ένα ζοφερό παρόν και μέλλον, που κανένα flix και ενσταντανέ, δεν πρόκειται να κινητοποιήσει συλλογικά τον κόσμο. Ο συγκεκριμένος τρόπος χρήσης της τεχνολογίας έχει ήδη αποδειχθεί ότι αποσπά την προσοχή, εξαϋλώνει την όποια υγιή αντίδραση και συντηρεί το έδαφος για νέα μελλοντικά εγκλήματα. 

Δεν είναι απαραίτητη η απαξίωση της απίστευτα κραταιής τεχνολογίας, αλλά η ιεραρχική αλλαγή και προβληματισμός, στο τι είναι σημαντικό και τι εφήμερο. Τι θα μας ωφελήσει και τι απλά θα μας διατηρήσει άβουλους κομπάρσους, σε μία αποτυχημένη ταινία. Πλέον δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Οφείλει, είναι ανάγκη με κάποιο τρόπο αρχικά, σταδιακά να γίνει καθημερινότητα η ενασχόληση με τα κοινά (έστω και σε επίπεδο δήμου), η πιο προσεκτική αφομοίωση πληροφοριών και κυρίως η πεποίθηση ότι κάθε προσπάθεια ελέγχου εξουσίας, δεν είναι γραφική και μίζερη, δεν είναι δουλειά άλλων, αλλά αυτονόητη και αδιαπραγμάτευτη ζωτική μας υποχρέωση. Έτσι και αλλιώς νομοτελειακά (πιθανόν σύντομα) θα συμβεί.

ΥΓ. Φαντάζει επιστημονική φαντασία το σενάριο προβληματισμού και καλλιέργειας, εφεύρεσης νέων ιδεών ακόμα και πολιτευμάτων, με γνώμονα την δημοκρατία. Θα υπάρξουν πιθανόν και επιλογές εθνικιστικού ή ακραίου τύπου (αλλιώς δεν θα έχει σχεση με γνήσια δημοκρατία) αλλά τουλάχιστον η Ιστορία θα έχει ξεκολλήσει από αυτόν τον βούρκο. Και σαφώς η λύση εκλογικά δεν είναι ούτε και η αποχή, γιατί και αυτή προφανώς έχει αποδειχτεί ότι τους βολεύει. Αφού και οι δύο λύσεις ιστορικά αποτυγχάνουν, ας ξεκινήσουμε από την αυτογνωσία, την μείωση του εγωισμού και ας αρχίσουμε να θέτουμε ερωτήματα και να συζητάμε, χωρίς αχρείαστα κόμπλεξ και οπωσδήποτε με την αποφυγή της ημιμάθειας του google κ λοιπών. Αλλιώς θα το κάνει το κάθε σκάι για εμάς, χωρίς εμάς. Λιγότερη σκυμμένο κεφάλι στο κινητό και περισσότερο όρθιο και διαυγές. Και το γεγονός ότι ο προπάππους ήταν βασιλικός ή αντάρτης κούρασε. Ο κόσμος ποτέ δεν άλλαξε μόνο από ένα άτομο. Περιμένω likes, καρδούλες, αγάπες και ναρκισσιστική απογείωση.