Ανασχηματισμός: Το νέο δεν πρεσβεύει απαραίτητα το φρέσκο
Συμπεράσματα από τις επιλογές του Κυριάκου Μητσοτάκη στο κυβερνητικό σχήμα
Παρακολούθησα με προσοχή τις αλλαγές στις οποίες προχώρησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο κυβερνητικό σχήμα, ανακοινώνοντας πριν από λίγες ώρες ανασχηματισμό.
Εννιά μήνες ακριβώς πριν από τον προηγούμενο, προφανώς για τον πρωθυπουργό δεν θεωρώ πως είχε φτάσει τόσο το πλήρωμα του χρόνου ώστε να αναμορφώσει την κυβέρνησή του, αλλά περισσότερο αναγκάστηκε από τις συνθήκες να προχωρήσει σε αυτή την κίνηση λόγω των εξελίξεων, που σχετίζονται περισσότερο με το θέμα των Τεμπών.
Έπρεπε να δείξει ο πρωθυπουργός ότι κάτι αλλάζει, ότι μπαίνει «νέο αίμα», ότι κάποια πρόσωπα αποχωρούν από το προσκήνιο. Προσωπικά αμφιβάλλω αν θα αλλάξουν πολλά σε επίπεδο εφαρμογής της πολιτικής και αποτελεσματικότητας, όπως την κρίνει ο καθένας μας και ότι θα δούμε μία από τα ίδια.
Διάβασα ότι ο μέρος όρος ηλικίας των κυβερνητικών στελεχών έπεσε και ότι ο Μητσοτάκης επέλεξε ακόμη περισσότερους σαραντάρηδες. Ανήκοντας κι εγώ προσωπικά σε αυτή τη γενιά, αρχικά μπορεί να μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η συγκεκριμένη επιλογή, υπό το πρίσμα της σκέψης ότι στην κυβέρνηση μπαίνουν νέοι άνθρωποι, με φρέσκιες ιδέες και νέο αέρα.
Αυτή είναι μια πρώτη σκέψη. Μία δεύτερη σκέψη όμως προχωρά λίγο το συλλογισμό. Το νέο δεν πρεσβεύει απαραίτητα και το φρέσκο.
Για παράδειγμα, σε τι διαφέρει ακριβώς ο 37άρης Κυρανάκης με τον 51χρονο Σταϊκούρα και πώς ακριβώς θα αλλάξει την πολιτική της κυβέρνησης;
Το αντίθετο θα έλεγα. Ακούγοντας τον Κυρανάκη σε δημόσιο λόγο, σε σχέση με τον Σταϊκούρα, δεν καταλαβαίνω τι φρέσκο ακριβώς εκπροσωπεί ο νέος αναπληρωτής Υπουργός Υποδομών και τι παλιακό ο απερχόμενος.
Παιδί του κομματικού σωλήνα, με προκλητικές δηλώσεις στο παρελθόν, με πολλούς τηλεοπτικούς και μη διαξιφισμούς, έχει χαρακτηριστεί από ρεπορτάζ ως «καμικάζι» της ΝΔ. Σε τι συνεπώς έγκειται η αλλαγή; Τι θα αλλάξει όταν από έναν σχετικά μετριοπαθή Υπουργό πηγαίνουμε σε έναν ακόμη πιο φανατικό της δεξιάς πολιτικής γαλάζιο βουλευτή;
Ο «μανδύας του νέου και φρέσκου» καταρρίπτεται γρήγορα, ειδικά σε αυτή τη ζόρικη περίοδο για την κυβέρνηση, που είναι ξεκάθαρο πως αδυνατεί να διαχειριστεί την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, μετά τις συνεχείς αποκαλύψεις για το έγκλημα των Τεμπών.
Άρα το νέο δεν εκπροσωπείται απαραίτητα από την ηλικία, αλλά από την προοδευτικότητα των ιδεών και τον τρόπο διαχείρισης του πολιτικού λόγου και των πολιτικών ιδεών. Ακούγοντάς τους ακόμη και τους πιο νεαρούς, νομίζεις πως είσαι ακόμη σε αμφιθέατρο και ακούς ως πρωτοετής να βγάζει λόγο ο αρχηγός της ΔΑΠ, που έχει κλεισμένα μπουκάλια στα μπουζούκια και θα σου εξασφαλίσει και σημειώσεις στην εξεταστική.
Βγάζοντας ένα «βαρίδι» που μπορεί να λέγεται Βορίδης από την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής (Επικρατείας) και τοποθετώντας τον στο Μεταναστευτικής Πολιτικής, πού ακριβώς βρίσκεται η πρόοδος; Στο να αντισταθμιστεί η εκλογική άνοδος της επίσης νέας αλλά καθόλου φρέσκων ιδεών Αφροδίτης;
Διατηρώντας τον Άδωνι, αλλά και προσθέτοντας τον Κωστή Χατζηδάκη της ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής πώς ακριβώς βλέπουμε το νέο;
Δεν είναι όλα επικοινωνία, είναι η ουσία. Κι αυτή δύσκολα αλλάζει.