Ανάσταση

«Έκανα αυτό που μου αρέσει. Να σκοτώνω». Σε έναν 62χρονο δολοφόνο ανήκει η δήλωση της χρονιάς που φεύγει. Μα πόσοι από μας δεν υπακούσαμε στις ίδιες εντολές; Δε μισήσαμε; Δεν κινδυνεύσαμε; Δεν ονειρευτήκαμε άδικες δικαιοσύνες; Ο άλλος και φέτος είτε παρέμεινε ξένος είτε μπήκε σε απαγορευμένη ζώνη. Η αστυνομία μάζεψε υπόπτους κι εκείνος μας υπέδειξε μέσα από το τζάμι. Πιάστε τους. Το πτώμα του διπλανού μύρισε αποξένωση ή υπερβολική οικειότητα, κάτι από τα δύο. Εκείνος δεν μας κατάλαβε πρώτος. Εκείνος δε μας έδωσε ό,τι ζητήσαμε. Περίεργος άνθρωπος, κακός. Βρισκόμαστε σε νόμιμη άμυνα. Επίθεση!

Η χώρα δε θα σου αφήσει περιθώρια επιλογών από τη νέα χρονιά. Η ανάπτυξη δε θα ‘ρθει. Αν δε μονολογείς, δε θα μάθεις τίποτα για σένα. Δε θα μάθεις καν τι σε περιμένει. Οι λογαριασμοί θα παραμείνουν απλήρωτοι. Το να μιλήσεις ή να σωπάσεις, θα σε ντροπιάζουν εξίσου. Η επικαιρότητα θα είναι πάνω από τις δυνάμεις σου. Οι ειδικοί θα έχουν απαντήσεις κι εσύ ακόμα θα κρατάς τις ερωτήσεις σου σφιχτά να μη στις κλέψουν. Οι έντιμες φράσεις βγαίνουν μόνο από όρθια κορμιά και τα δικά μας μοιάζει να έχουν λυγίσει. Οι πόλεις καταπίνουν τους πληθυσμούς τους και το αλκοόλ δεν είναι σίγουρο πως βοηθά. Κι εγώ δεν γράφω πια συχνά, ακούω μουσική, περπατάω, συγχωρώ. Δε θέλω να βοηθήσω τον κόσμο με τα γραπτά μου να αυτοκτονήσει. Γράφω για να ζεσταθώ, όχι για να παρκάρει με ασφάλεια το μυαλό του ο καθένας. Θεωρώ ώρες-ώρες τη σιωπή μου πιο ενδιαφέρουσα από την πολυλογία. Κατανοώ πως είναι οδυνηρό στα γεράματα να γνωρίζεις κάποιον που υπονοεί ότι δεν έχεις μάθει να ακούς. Και τα γεράματα είναι ασθένεια που χτυπάει όλες τις ηλικίες, κυρίως δε τα καλά παιδιά και τις πριγκίπισσες.

Μπήκα στον πειρασμό και τα μέτρησα προχθές. 14 βιβλία μισοτελειωμένα τον τελευταίο μήνα. Όλα παρατημένα αφού ως γνωστόν είμαι τελειομανής. Αν κάτι ακόμα με πνίγει είναι που για να αλλάξεις πρέπει να ενημερώσεις τον περίγυρο. Για να τον βαρεθείς, να πάρεις την άδειά του. Για να σωπάσεις, τις οδηγίες του. Για να κάτσεις σπίτι, εργασία για τις γιορτές. Λες κι έχω καμία όρεξη να κάθομαι σιωπηλός. Οι μόνες σημαίες που κράτησα μες στη χρονιά κι αυτές δίχως να τις κουνάω είναι κάποιες λέξεις. Δεν είναι εποχή να σε ερωτεύονται αναγνώστες, έτσι τουλάχιστον λέω. Εκείνοι με βρήκανε, εγώ με ψάχνω. Ατυχία να μη συναντιόμαστε.

Στους μεγάλους μου έρωτες πίσω δεν κάνω. Δεν τους αφήνω ακάλυπτους στα πανηγύρια του θανάτου. Στον πόλεμό τους μπορώ να χάνω συνέχεια αφού οι ίδιοι μου έχουν δώσει τις ζωές που σπαταλώ. Πέρα από λίγο νερό και ένα κομμάτι ψωμί, απαιτείται φαντασία για να επιβιώσεις. Κι αυτό εκείνοι μου το έμαθαν. Φέτος το δοκίμασα ζητώντας πολλές φορές συγγνώμη για τη συμπεριφορά μου και σας πληροφορώ πως ανακουφίστηκα. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Κάθε φορά που έχω δίκιο, αυτό κάνω. Τι μου φταίει ο ξένος άνθρωπος; Έχει κι αυτός τα προβλήματά του. Η ηλιθιότητα που ονομάζεται εγωισμός ήταν ανέκαθεν η πιο σταθερή επιλογή των ανθρώπων και δε θα ‘θελα να αλλάξει κανένας συνήθειες για μένα, όσα γέλια κι αν μοιράστηκα μαζί του.

Στο δωμάτιό μου πρέπει να έχουν μεταφέρει την αποθήκη. Ίσως πρέπει να πάω να κοιμάμαι σ’ αυτή. Θα ήταν πιο σωστό. Η δυστυχία μου θα γινόταν πιο συγκεκριμένη. Η μοναξιά μου είναι ακόμα η αξιοπρέπειά μου. Δε τη μοιράζομαι. Αγαπώ τις απουσίες μου. Θα ήθελα ωστόσο να βρω έναν τρόπο να είμαι παρών, να κρυφοκοιτάζω χωρίς να πονάω. Είμαι περαστικός, αυτό το κατάλαβα μέσα στο 2012. Θα ζήσω λοιπόν ως τέτοιος. Θα χαμογελάω πιο συχνά αφού μου πάει. Θα βρω ένα λόγο που θα αξίζει να υποφέρω. Θα κάνω λάθη αξιέπαινα. Οι φασίστες θα γίνουν ανέκδοτο. Γιατί ‘χω δυνατά φτερά. Τους εμπιστεύομαι τους νεκρούς από τότε που πέθαναν.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα ακριβώς, πώς ενώ ο καθένας μας ξεχωριστά είναι παράφωνος, στις συναυλίες μετατρεπόμαστε σε χορωδίες θεϊκές. Φαντάζομαι ωστόσο το γιατί. Γι’αυτό, απόψε, να πεις συλλυπητήρια αντί για χρόνια πολλά στην αλλαγή του χρόνου. Θα επισπεύσεις την ανάσταση.

*H φωτογραφία είναι της Κωνσταντίας Μαζαράκη της Stereosis