Αναστάσεις

της Γεωργίας Τριανταφυλλίδου

Στο χωριό του μπαμπά μάς έβρισκε η Ανάσταση. Στο χωριό της μαμάς βρίσκαμε το αρνί στη σούβλα να μας περιμένει. Αυτή ήταν η μεταξύ των δύο συζύγων συμφωνία. Τα παιδιά ακολουθούσαμε.  Άλλωστε τα δύο “συμφωνημένα” απείχαν μόλις 7 χλμ το ένα από το άλλο. Πράγμα που σήμαινε ότι το βράδυ του Μ.Σαββάτου θα μας θύμιαζε οικογενειακώς ο τότε Ζιχνών και Νευροκοπίου, ο πιο μικρόσωμος και αγέλαστος μητροπολίτης που συνάντησα ποτέ στη ζωή μου. Με κόπο συγκρατιόμουν να μην μπήξω τα κλάματα όταν η ματιά του έπεφτε πάνω μου. Δεν ξέρω γιατί τον πήρα στραβά από την αρχή. Σφιγγόμουν πάνω στη μάνα μου που πάσχιζε να με ηρεμήσει με κουβέντες του τύπου «σε λίγο ο παππούλης θα μας φέρει το άγιο φως» και δώσ’ του να σκοτεινιάζουν  όλα γύρω μου. Αλλά υπήρχε πάντα η επιστροφή στο σπίτι. Η μαγειρίτσα δεν είχε δα και τη σύσταση φαγητού για την οποία μια ιδιότροπη στις γεύσεις οκτάχρονη θα πέταγε τη σκούφια της, όμως υπέμενα στωικά τις κουταλιές μέχρι να μας δοθεί η άδεια να σηκωθούμε από το τραπέζι. Επιτέλους!

Η Μικρασιάτισσα προγιαγιά θα παραχωρούσε σε μένα και την αδερφή μου το υπέροχο κρεβάτι της με τα χυτά σιδερένια και μπρούτζινα κομμάτια για να κοιμηθούμε. Μαξιλαροθήκες με δαντέλες βελονιού και τριζάτα σεντόνια μιας προίκας που ξεδιπλωνόταν κεντημένη μόνο για το χατήρι μας, έκαναν τη διανυκτέρευση στα μάτια μου, σχεδόν, πριγκιπική. Στον τοίχο, ακριβώς πάνω από το κεφάλι μας ο Ελευθέριος Βενιζέλος χαμογελούσε με το πιο γλυκό χαμόγελο σε μια μεγάλη, αυθεντική φωτογραφία που η προγιαγιά Τρυφωνία είχε σαν εικόνισμα. Εικόνισμα να τη σκέπει πάντως, δεν είχε. Τα παιδικά Μ.Σάββατα κινούνταν για χρόνια ανάμεσα στην επισκοπική βλοσυρότητα και το ζεστό, πίσω από τα χαρακτηριστικά γυαλιά, βλέμμα του πολιτικού άνδρα του οποίου, ναι μεν, αγνοούσα τα έργα και τις ημέρες, μου παραέφτανε όμως που ένας “καλός κύριος” γέλαγε κάπως παιδικά από το τζάμι της καλόγουστης κορνίζας. Κι είναι ν’ απορεί κανείς πόσο τα βλέμματα των ανθρώπων, ανασταίνουν μέσα μας, ολόκληρη ζωή μετά, τα ίδια τα γεγονότα.