Αναβρασμός προ των πυλών
Τα νούμερα παρά την αρχική αισιοδοξία μένουν στάσιμα στο κομμάτι των εμβολίων. Δεν μπορεί οι ευθύνες να είναι μόνο ατομικές.
Τα καλοκαίρια συνήθως είναι ήσυχα κι οι Έλληνες έχουν την πολυτέλεια να απολαύσουν τη θάλασσα και τον ήλιο. Υπάρχει μια εκεχειρία όσον αφορά κάθε είδους συγκρούσεις κι ο λαός πηγαίνει για τα μπάνια του όπως λέγεται χαρακτηριστικά από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ακόμα και το περσινό θέρος σε γενικές γραμμές πέρασε ήπια μέχρι τουλάχιστον τα μέσα του Αυγούστου όταν οι μάσκες επανήλθαν… για να μείνουν. Φέτος όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Διαμορφώνεται μία οριακή κατάσταση και μία σπίθα αρκεί να ανάψει φωτιά που δεν αποκλείεται να οδηγήσει σε γενικευμένη σύρραξη.
Η περιπέτεια του κορονοϊού, οι δύο μεγάλες περίοδοι του αναγκαστικού εγκλεισμού, οι κοινωνικές ανισότητες, η περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων άλλαξαν την καθημερινότητά μας. Σήμερα διαμορφώνεται ένα σκηνικό διαρκούς δομικής επισφάλειας. Κυριαρχούν ο φόβος κι η αμφιβολία. Τα πολυπόθητα εμβόλια ήρθαν, όχι όμως κι η θεραπεία (μονοκλωνικά αντισώματα). Η πατρίδα μας για δεύτερη διαδοχική χρονιά άνοιξε τις πύλες της με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και υποδέχθηκε τους τουρίστες. Δυστυχώς η “ασπίδα ανοσίας” δε δημιουργήθηκε και βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα τέταρτο κύμα στην καρδιά του Ιουλίου. Η διαχείριση της κατάστασης γίνεται εξαιρετικά δύσκολη.
Παράλληλα στην κοινωνία καλλιεργείται η πόλωση. Δεν είναι η κόντρα μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης όπως θέλει να την παρουσιάσει η πρώτη, αλλά οι απειλές που προέρχονται από πρωτοκλασάτους Υπουργούς προς τους ανεμβολίαστους. Από τον ταξικό διαχωρισμό, στον “εμβολιαστικό”. Ο σεβασμός κερδίζεται με πράξεις και την αρετή της πειθούς, όχι με απειλές “πτώχευσης”. Όταν φτάνουμε σε αυτό το σημείο έχουμε χρεοκοπήσει πρώτα ηθικά και μετά οικονομικά. Απαιτείται κοινωνική συστράτευση, ευαισθητοποίηση και ενσυναίσθηση. Τα νούμερα παρά την αρχική αισιοδοξία μένουν στάσιμα στο κομμάτι των εμβολίων. Δεν μπορεί οι ευθύνες να είναι μόνο ατομικές.
Οι θεωρίες συνομωσίας δημιουργούν σύγχυση στην κοινή γνώμη, τα ΜΜΕ προσπαθούν να δώσουν στην πλειοψηφία αυτό που θέλει να ακούσει. Η λειτουργία της “εφαρμογής” όπως προαναγγέλθηκε στον τύπο της Κυριακής σε όλες τις δραστηριότητες ενισχύει τα σενάρια απόλυτου “φακελώματος” βούτυρο στο ψωμί των επιτηδείων. Τα λάθη διαδέχονται το ένα το άλλο στο κορυφαίο επίπεδο αποφάσεων. Όπως όλη η Ευρώπη, έτσι κι η Ελλάδα βρίσκεται πίσω από τις εξελίξεις και τις ακολουθεί ασθμαίνοντας, μην έχοντας πάρει το μάθημά της από τις χώρες τις Ασίας που επενδύουν τεράστια ποσά στην πρόληψη και την πρωτοβάθμια περίθαλψη. Σαφώς είμαστε σε λάθος δρόμο. Είναι αδιαπραγμάτευτο.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες το έδαφος θα λέγαμε πως είναι ναρκοθετημένο. Απαιτούνται λεπτοί χειρισμοί και μία στροφή προς την κατεύθυνση ανάπτυξης κριτικής σκέψης. Η υπεύθυνη στάση της αντιπολίτευσης με σεβασμό στην κοινωνία για έναν και πλέον χρόνο, δίνει τη θέση της στην καλλιέργεια ενός μετώπου με βασικούς άξονες τη διατήρηση και την ενίσχυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας κι αντίστοιχα Παιδείας, Έρευνας και Καινοτομίας μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης. Κι όσον αφορά το τελευταίο, ειδικά το “New Green Deal” κι η Πράσινη μετάβαση δεν απηχούν ιδιαίτερα στην πατρίδα μας. Μία ματιά στις δικές μας προτάσεις και τις αντίστοιχες των Πορτογαλίας και Ισπανίας έχει ενδιαφέρον.
Αναζητούμε πυροτεχνήματα όπως η έλευση των Αντόνιο Μπαντέρας και Ντάνιελ Κρεγκ σε Θεσσαλονίκη και Πόρτο Χέλι αντίστοιχα για να αποπροσανατολιστεί ο κόσμος από τα καθημερινά προβλήματα. Όσα έχουν συμβεί από το καλοκαίρι του 2019 μέχρι και σήμερα δίχως να ανοίξει μύτη θα ήταν αδιανόητα το 2013 και το 2014. Οι αγανακτισμένοι επιστρέφουν στους δρόμους και απαιτεί τεράστια απειλή η στροφή προς την “ακροδεξία” που υιοθετώντας τις ιδέες τις Αριστεράς (Chapoutot, 2021) και φτιάχνει ένα κράμα ικανό να προσελκύσει τους απογοητευμένους που δεν έχουν καθαρό μυαλό να δουν τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων.
Σχετικά Αρθρα