Ανευθυνότητα ή αναξιοπιστία;

Τα λεγόμενα “κορονοπάρτι” – και δε θεωρώ είδηση να βρεθούν 10-15 φίλες και φίλοι για κάποια γενέθλια, αλλά τις πολυπληθείς συγκεντρώσεις εκατοντάδων και χιλιάδων ακόμη νέων ανθρώπων- έχουν πολλές και διαφορετικές συνθέσεις και αισθητική “προγράμματος” και συμμετοχών. Άλλες είναι του “Μακρόπουλου” κι άλλες της “ροκιάς”, άλλες είναι σε υπαίθρια κλαμπ της νύχτας και της πίστας κι άλλες σε ανοιχτούς χώρους τύπου πανεπιστημιακού καμπ, ή παραλίας.

Έχουν όμως όλα ένα κοινό κίνητρο κι ένα κοινό αίτημα. Το κίνητρο είναι το ανίκητο ένστικτο για ζωή αληθινή, χειροπιαστή και τρισδιάστατη, για αντάμωμα ελευθερίας, έρωτα, φιλίας, πλάκας, διασκέδασης. Το αίτημα απλό: “Να πάρουμε τη ζωή μας πίσω” Είμαι πια περισσότερο της ηλικίας της σύνεσης, της περίσκεψης κι όχι της λαχτάρας της περιπέτειας και της δράσης, ωστόσο ίσως και γι’ αυτό, κατανοώ πιο καλά, πού βρίσκεται το δίκιο.

Καθώς, δεν μπορεί, κάπου υπάρχει ένα (στο τέλος- τέλος) “φυσικό δίκαιο” μαζί με το δίκαιο των νόμων και της τάξης κι όλη η ισορροπία ανά τους αιώνες, από βασιλείες και δικτατορίες ως τις τις δημοκρατίες, ως κι αυτό το ακατανόητο ακόμη σύστημα της μεταδημοκρατίας που ζούμε, στο μέτρημα και τον συσχετισμό αυτών των δυο στηρίζονται ή οφείλουν να στηρίζονται.

Κι εδώ είναι που οι κυβερνήσεις μετρούν αλαζονικά και εφαρμόζουν νόμο και τάξη με συντριπτική καταστολή του φυσικού δικαίου.

Στη σύγκριση “ανευθυνότητας” νέων και “αναξιοπιστίας” κυβέρνησης τι θα επιλέγατε ως χειρότερο; Προσωπικά το δεύτερο κι εκεί πιστεύω ότι οφείλονται όλες αυτές οι συμπεριφορές ανυπακοής, όχι κάποιων εξτρεμιστών, “αρνητών της πανδημίας” ή “ψεκασμένων” αλλά του συνόλου των κοινωνιών, των πολιτών. Οι μεγαλύτεροι, “κλέβουμε” λίγα λεπτά συζήτησης στο πάρκο, βόλτας λίγο μετά τις 9 και φτάσαμε να τρέμουμε μη μας δείρουν ή μας συλλάβουν…

Οι νέοι όμως, νοιώθουν κυριολεκτικά εξαπατημένοι και – κυρίως- πολύ καταπιεσμένοι. Και έχουν γίνει εξαιρετικοί “παραβατικοί” στο να εφεύρουν τρόπους και δρόμους να ξεφεύγουν. Παντού. Βρυξέλλες, Βαρκελώνη, Ολλανδία, Γερμανία, φυσικά κι εδώ, χιλιάδες γίνονται οι αρνητές όχι της πανδημίας αλλά της αξιοπιστίας των κυβερνήσεων τους.

Στερούνται κάθε τρόπο ζωής που το ίδιο το καπιταλιστικό, φιλελεύθερο σύστημα επί χρόνια τους μαθαίνει, ατομικά δικαιώματα, ελευθερία έκφρασης, επιλογές, κατανάλωσης, διασκέδασης, ταξιδιών, αυτό ήταν- ως πρόσφατα το θέσφατο, η πεμπτουσία του λεγόμενου δυτικού πολιτισμού. Και τώρα, πρέπει να ζούμε, “χειρότερα κι από τους Βορειοκορεάτες”, προφανώς αναρωτιούνται.

Είναι μακρινές οι αποστάσεις ηλικίας για να επιδράσει ένα κείμενο σαν αυτό που γράφω στους νέους. Ωστόσο αισθάνομαι την ανάγκη να πω, “κάντε υπομονή”. Οι 8.000 νεκροί που μετρά ήδη η χώρα είναι οι δικοί μας άνθρωποι.

Κυρίως όμως νομίζω το μήνυμα όλων όσα συμβαίνουν- από τα χίλια άτομα το βράδυ του Σαββάτου στο ΑΠΘ, ως τη βουβή (ως πόσο;) οργή του επαγγελματικού κόσμου και όλων των εργαζομένων- είναι “κάντε επιτέλους κάτι υπεύθυνα, έντιμα και σοβαρά” προς τους κυβερνώντες. Η αξιοπιστία είναι και κάτω από το ναδίρ, ή εκτίμηση για “αριστείες”, έχει προ πολλού εξανεμιστεί.