Η ανευθυνότητα εκείνων και εμείς – Σηκώνοντας το δάχτυλο στους νέους!

Είμαι μόλις 21, ζω εν μέσω πανδημίας τους τελευταίους 6 μήνες, έχω συμβιβαστεί με τα νέα δεδομένα, περιόρισα τον κύκλο μου, συναναστρέφομαι με τους πιο κοντινούς μου φίλους και αυτό γιατί περιτριγυρίζομαι από ευπαθείς ομάδες, τις οποίες σέβομαι και προστατεύω.

Την τελευταία εβδομάδα που τα κρούσματα αυξάνονται δραματικά, αποφεύγω τα αστικά, τις καφετέριες, και τις μεγάλες παρέες. Δουλεύω από το σπίτι και όταν τελειώσω την βάρδια μου περπατάω στην γειτονιά για να αποφορτιστώ από όλα εκείνα που έχω διαβάσει και βιώσει στη διάρκεια της δύσκολης δημοσιογραφικής περιόδου. Παρατηρώ ότι στην Ελλάδα έχουμε την τάση να σηκώνουμε το δάχτυλο απέναντι στους νεότερους.

Θα αφηγηθώ 3 δικά μου περιστατικά.

Στην διάρκεια της άδειας μου πρόλαβα την επιβολή του μέτρου της υποχρεωτικής μάσκας (είχα πει πως θα μείνω μακρυά από την μονόλεπτη τριβή με τις ειδήσεις. Αυτή την περίοδο η δημοσιογραφία έχει γίνει βάρος, είσαι όλη την μέρα πάνω από μία οθόνη και παρακολουθείς μανιωδώς τις εξελίξεις , ως που πια σου γίνεται εμμονή. Eπίλεξα να ενημερώνομαι μόνο για τα βασικά θέματα και τα νέα μέτρα.)

Σε μίνι μάρκετ λοιπόν στην Χαλκιδική, μπήκα να πάρω φρούτα. Στην πόρτα, κολλημένη αφίσα με ”σλόγκαν”: Υποχρεωτική χρήση της μάσκας για να εισέλθετε, με τις προαπαιτούμενες οδηγίες για το πώς να την φορέσουμε σωστά. Τονίζω σε αυτό το σημείο ότι το συγκεκριμένο μάρκετ είναι μικρό χωρίς παράθυρα. Αφού επιλέγω βιαστικά τα φρούτα φτάνω στο ταμείο (τηρώντας τα μέτρα αποστάσεως). Η γυναίκα (γύρω στα 45-50) που με εξυπηρέτησε φορούσε ναι μεν μάσκα, αλλά στο πιγούνι. Να σημειωθεί ότι εγώ ήμουν τυπικότατη με καλυμμένη μύτη και στόμα. Την κοίταξα περίεργα πλήρωσα και έφυγα.

Λίγες μέρες πριν την πολύποθη άδεια, χρειάστηκε να κάνω κάποιες εξετάσεις σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Πριν πάω να κάνω τις αιματολογικές, περίμενα με τον πατέρα μου (καρδιοπαθής) στο ταμείο, κρατώντας τα μέτρα αποστάσεως. Λίγα λεπτά πριν φτάσουμε στον κισέ, ένας ηλικιωμένος ήρθε κολλητά (κυριολεκτικά πλάι-πλάι) και κονταστάθηκε δίπλα μας. Εμείς διακριτικά απομακρυνθήκαμε και αυτός μας ξαναπλησίασε (προφανώς γιατί ήθελε να εξυπηρετηθεί πρώτος.) Να σημειωθεί ότι ο κύριος ο οποίος θεωρητικά ανήκει στις ευπαθείς ομάδες, φορούσε την μάσκα κάτω από την μύτη.

Το τελευταίο περιστατικό συσχετίζεται με την επιστροφή μου από Χαλκιδική προς Θεσσαλονίκη. Γύρισα λοιπόν Παρασκευή 7/8, στην αρχή της δραματικής αύξησης των κρουσμάτων. Έπρεπε να κατέβω στο κέντρο για επείγουσες δουλειές και προφανώς πήρα ταξί (δεν χρειάζεται να διευκρινίσω τους λόγους.) Μπαίνω λοιπόν στο ταξί, και στα 500μ. ο ταξιτζής (45-50, με την μάσκα εξίσου κάτω από την μύτη), σταματάει μπροστά σε μία κυρία (45-50), χωρίς να ρωτήσει αν επιθυμώ να πάρουμε και άλλον στην ”κούρσα”, καθώς αυτό θα ήταν το σωστό, τέτοια εποχή. Η κυρία επιλέγει να καθίσει στο πίσω κάθισμα μαζί μου με κλειστά παράθυρα και ανοιχτό ερκοντίσιον, και όλοι μαζί ευχάριστα κατεβαίνουμε από καλαμαριά κέντρο 15 λεπτά απόσταση (αρκετά για να κάνουν την δουλειά τους.)

Αυτά τα 3 περιστατικά με έβαλαν σε σκέψεις για το πώς εγώ που είμαι σε αυτή την ηλικία σκέπτομαι και δρω απέναντι σε τόσο δύσκολες συνθήκες και άλλοι, οι οποίοι κατηγορούν τους νεότερους, δηλώνουν άνευ ατομικής ευθύνης. Σε μία εποχή όπου ναι στα κλαμπ γινόταν ο κακός χαμός, και οπού ναι παιδιά στην ηλικία μου βγήκαν να διασκεδάσουν (ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ), στην ίδια εποχή ωστόσο, στις εκκλησίες, στους γάμους, στα εγκαίνια του Μεγάλου Περιπάτου της Αθήνας οι συμμετέχοντες είναι κυρίως άνθρωποι άνω των 40. Μα κανείς δεν κάνει λόγο για εκείνους.

Τα φώτα στα media έχουν στραφεί πάνω στους νέους- σε εμάς. Kαι θα πω ό,τι όταν αντιμετωπίζεις κάποιον ως ανεύθυνο στο τέλος ναι θα φέρεται ανεύθυνα. Ειδικά γνωρίζοντας ότι όπως υπάρχουν ανεύθυνοι νέοι υπάρχουν και εξίσου ανεύθυνοι μεγαλύτεροι.

Πρωθυπουργός, επιδημιολόγος, Υφυπουργός Προστασίας παροτρύνουν και ”απειλούν” τους νεότερους να προσέχουν. Μα εγώ δεν θυμάμαι, εκείνη την περίοδο στην οποία τα καφέ ήταν κλειστά, και στην οποία εμείς οι νέοι κυκλοφορούσαμε σε πλατείες και πάρκα με μπίρες, παρέες-παρέες, να υπήρξε κάποια διασπορά. (Για να θυμίσω το κυνυγητό με τους αστυνομικούς στην Άνω Πόλη λόγω συνωστισμού). Έχουμε την τάση να σηκώνουμε το δάχτυλο σε εκείνους που δεν παίρνουν αποφάσεις για το τι θα συμβεί τους επόμενους μήνες, οι οποίοι θα είναι καταστροφικοί. Οι αποφάσεις περί άτοπων μέτρων πάρθηκαν από εκείνους που είναι άνω των 20-25.

Τότε που λέγαν πώς η Ελλάδα είναι πρότυπο και τώρα βαδίζει στο δρόμο της Ιταλίας. Όταν καθημερινά ανακοινώνονται πάνω από 200 κρούσματα και τον Μάρτη με μόλις 100 επιβλήθηκε γενικό lockdown. Όταν σήμερα ξημέρωσε Δεκαπενταύγουστος με μηδαμινά μέτρα και είναι προβλεπόμενη η ραγδαία αύξηση, τότε οι νέοι για άλλη μία φορά φαίνονται ανεύθυνοι. Αλλά οι εικόνες από τις γεμάτες εκκλησίες είναι άξιες θαυμασμού, και εκείνοι που θεωρούν πώς αν πιστεύεις, δεν κολλάς τον ιό τις επικροτούν.

Κλείνοντας δηλώνω απλά πως, ανεύθυνοι δεν είναι μόνο οι νέοι και οι ηλικίας 20-30, ανεύθυνοι είναι και εκείνοι των 30-80 (όπως προανέφερα 3 περιστατικά), για τους οποίους η ατομική ευθύνη είναι άγνωστη έκφραση. Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Δεν αρκεί η ατομική ευθύνη πρέπει να υπάρξει και η κυβερνητική για να μην θρηνούμε καθημερινά κόσμο και κοσμάκη.