«Αγγελιοφόρος» μιας είδησης γνωστής

Το κλείσιμο του καθημερινού φύλλου του Αγγελιοφόρου εξέπληξε μόνον όσους ήταν μακριά απ’ αυτόν. Για όσους τον γέννησαν, τον υπηρέτησαν και «δέθηκαν» μαζί του ήταν αυτό που λέμε «Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου». Δύσκολο χρονικό, ψυχοφθόρο, γιατί όπως λέει και ο πρωταγωνιστής της ταινίας των αδελφών Κοέν «Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί»: «Είναι περίεργο να ξέρεις την μέρα που θα πεθάνεις».

Δεν ξέρω πώς ακριβώς νιώθουν σήμερα οι παλιοί μου συνάδελφοι στην εφημερίδα. Δεν πρόλαβα να μιλήσω παρά μόνον μέσω FB μαζί τους. Προσωπικά, κι έχοντας δουλέψει τα 8 δημιουργικότερα και ωριμότερα χρόνια της καριέρας μου εκεί, θα πω ότι… χάρηκα με την είδηση για δύο (τουλάχιστον) σοβαρούς λόγους.

Και εξηγούμαι: Η καθημερινή εφημερίδα του Αγγελιοφόρου είχε εδώ και πάρα πολύ καιρό «αφυδατωθεί». Πριν από την κρίση και καθ’ όλη τη διάρκειά της, δεκάδες άνθρωποι παραιτήθηκαν, διορίστηκαν αλλού, απολύθηκαν, συνταξιοδοτήθηκαν, έχασαν τη ζωή τους και κανείς μα κανείς δεν αντικαταστάθηκε. Η εφημερίδα «μίκρυνε», «φτώχυνε», έχασε το εκτόπισμά της. Μάταια οι εναπομείναντες δούλευαν για τρεις τουλάχιστον ο καθένας. Αφηναν στην άκρη το φόβο και την αβεβαιότητα, έδιναν τόπο στην οργή της αδιάλλακτης εργοδοτικής στάσης και έψαχναν θέματα για να «κρεμαστεί» κάτι αξιοπρεπές στα περίπτερα. Εν μέρει το κατάφεραν, ωστόσο αυτό δεν θα μπορούσε να συνεχίζεται επ’ άπειρον. Δεν έβγαινε έτσι το φύλλο. Δεν είχε νόημα. Αν συνεχίζονταν με περαιτέρω απολύσεις θα κατέληγε να προσβάλλει και την ποιότητα δουλειάς των δημοσιογράφων και την νοημοσύνη των αναγνωστών.

Η «εφημερίδα μας» όμως είναι ίσως καλύτερο να κλείσει το καθημερινό της φύλλο και για έναν δεύτερο λόγο: Δεν είναι δυνατόν επαγγελματίες δημοσιογράφοι να εργάζονται εκεί με τέτοιες αμοιβές, τόση αγωνία για το αύριο, τέτοιες συνθήκες και τόσο φόβο. Εχουν δύο χρόνια να πάρουν αύξηση, υπέγραψαν δραματική μείωση μισθού και τώρα τους ζητούν μερική απασχόληση, εφεδρεία, απολύσεις με προειδοποίηση. Δεν τους αξίζει αυτό. Αν η εργοδοσία αποφάσισε να συμπεριφερθεί με τόσο ανέντιμο τρόπο, καλύτερα οι αγαπημένοι μου φίλοι και συνάδελφοι να είναι αλλού, ακόμα και σε άλλο αντικείμενο μέχρι να «καθί

Πάντα πίστευα ότι οι καλοί δε χάνονται ποτέ. Κύκλοι κλείνουν και δίνουν τη θέση τους σε άλλους, τις περισσότερες φορές μεγαλύτερους. Όταν κοπάσει η καταιγίδα όλοι μας θα ψάξουμε το νέο. Σε άλλο περιβάλλον, περισσότερο ψηφιακό. Με άλλες συνθήκες, άλλο ανταγωνισμό, δυσκολότερα οικονομικά δεδομένα. Ας είναι όμως δυσκολίες αρχής, όχι τέλους. Ας είναι η γοητεία της δημιουργίας που θα καλύψει το έλλειμμα χρημάτων. Ας είναι η παρέα, η «τρέλα», η ομορφιά της αλλαγής που θα μας θρέψει. Το να μένουμε στα ίδια, το να ανεχόμαστε κυνικούς επιχειρηματίες που μας βλέπουν σαν αριθμούς και μας συμπεριφέρονται σαν εχθρούς, που μας «κλέβουν» μισθούς και αποζημιώσεις, που μας κατηγορούν και απαξιώνουν την προσφορά μας , είναι λάθος. Ναι, να δουλέψουμε τζάμπα. Να το κάνουμε όμως επειδή το θέλουμε. Ναι, να δεχτούμε δραματικές μειώσεις. Να το κάνουμε όμως για ανθρώπους που εκτιμάμε και που μας σέβονται. Ναι, να δουλέψουμε παραπάνω, να κοπιάσουμε χωρίς να ακούσουμε ευχαριστώ. Να το κάνουμε όμως για κάτι που το νιώθουμε «δικό μας». Κι ο «Αγγελιοφόρος» τα τελευταία χρόνια, μέσω της διεύθυνσής του, διαμήνυσε σε όλα τα στελέχη του ότι δεν είναι δικός τους. Είναι απλά μια εταιρία που βλέπει ισολογισμούς, μελετά την πορεία των εσόδων, υπάρχει γιατί έχει κέρδη.

Γνωρίζουμε όλοι ότι ο Αγγελιοφόρος τα τελευταία χρόνια δεν είχε κέρδη. Δικαίωμα της εργοδοσίας, θα πούνε λοιπόν πολλοί, είναι να περικόψει τα έξοδα με δεδομένο πως οι μέτοχοι δεν είναι διατεθειμένοι να καλύψουν τις ζημιές. Το σέβομαι αυτό το δικαίωμα και δεν ξεχνώ πως όλα αυτά τα χρόνια πληρωνόμουνα στην ώρα μου και πάντα όσα δικαιούμαι. Με τα ένσημα της εφημερίδας μπήκα στην ΕΣΗΕΜ-Θ, έφτιαξα ένα όνομα, απέκτησα γνώσεις και φίλους. Κι όχι μόνον εγώ αλλά πάρα πολλοί συνάδελφοι. Ελα όμως που οι μισθοί των εργαζομένων στα ΜΜΕ δεν είναι… «έξοδα». Οι μισθοί των ανθρώπων αυτών είναι ανταμοιβή, είναι «αέρας» για να αναπνεύσει το κάθε Μέσο, είναι νοητές «μετοχές» της κάθε επιχείρησης γιατί Μέσο Ενημέρωσης χωρίς ανθρώπους δεν μπορεί να υπάρξει. Η κάθε επιχείρηση ανήκει μόνον στα χαρτιά στους μετόχους της. Στην πραγματικότητα την «ψυχή» την δίνουν όσοι εργάζονται. Αυτοί είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες. Οι «πνευματικοί ιδιοκτήτες».

Δεν θα μπω καν στη διαδικασία να πω ότι όλα αυτά τα χρόνια οι μέτοχοι του Αγγελιοφόρου έκαναν τις δημόσιες σχέσεις τους και βελτίωσαν το επιχειρηματικό τους όνομα στη δύσμοιρη βορειοελλαδίτσα. Μαγκιά τους. Τώρα όμως πρέπει να πληρώσουν τις «ζημιές». Ως γνωστόν, «οι μαγκιές πληρώνονται». Ας βρούνε τα ποσά για τις αποζημιώσεις κι ας τις δώσουνε ως οφείλουν, όχι να απολύουν με προειδοποίηση (που σημαίνει την μισή αποζημίωση) και στη συνέχεια να θέτουν τους απολυμένους σε διαθεσιμότητα. Ας το πάρουν όλο πάνω τους με γενναιότητα κι ας μην παίζουν με την καθημερινότητα των εργαζομένων. Εν τέλει ας τους αφήσουν να συνεχίσουν τη ζωή τους με αξιοπρέπεια. Περισσότερο αξιοπρεπές είναι το να ζεις άνεργος παρά το να ζεις με φόβο, με μάταιο κόπο, με αδικαιολόγητο εσωτερικό ανταγωνισμό (γιατί σε κλίμα απολύσεων πάντα κυριαρχεί το «ο θάνατός σου η ζωή μου»).

Το έγραψα λίγο πριν στο FB και το επαναλαμβάνω κλείνοντας: «Πάμε γι’ άλλα, ακόμα καλύτερα». Το λειτούργημα του δημοσιογράφου είναι απρόβλεπτο, (πρέπει να) έχει αλλαγές, (πρέπει να) μας κρατά σε εγρήγορση η αβεβαιότητά του. Εχω μοιραστεί με αρκετούς συναδέλφους την ιδέα να κάνουμε επιτέλους κάποια πολυμετοχικά Μέσα. Ραδιόφωνα, έντυπα, ηλεκτρονικά site. Να αλλάξει το καταστατικό της Ενωσης και να μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας αυτό που δεν ήξεραν ποτέ και δεν θέλησαν να μάθουν να κάνουν σωστά οι νεόκοποι, νεόπλουτοι επιχειρηματίες. Να βάλουμε τον κώλο μας κάτω και να δουλέψουμε για μας. Για την ομάδα. Να μας ενδιαφέρει, να μας αφορά το αποτέλεσμα, ποιοτικό και επιχειρηματικό. Δεν ξέρω αν θα προχωρήσει. Πριν λίγους μήνες ήμουνα έτοιμος να πείσω τον Γιώργο Τούλα να κάνουμε ένα «δικό μας» ραδιόφωνο. Ισως πρέπει να του το ξαναπροτείνω. Σίγουρα μεταξύ των πρώην συναδέλφων μας στον Αγγελιοφόρο θα βρούμε πολλούς να μας ακολουθήσουν. Νιώθω μια μεγάλη λαχτάρα να τους δω όλους, έναν – έναν από κοντά. Να τους πω ότι τους εκτιμώ κι ότι χαίρομαι που είναι καλά στην υγεία τους. Θέλω να τους πω ότι στα μάτια μου είναι το ίδιο ψηλά όπως τότε που ήταν αρχισυντάκτες, διευθυντές, παλαιότεροι και εμπειρότεροι συντάκτες από μένα. Να τους πω ότι οι αποτυχίες είναι μέσα στη ζωή και πως οι άνθρωποι γίνονται πιο γοητευτικοί, πιο όμορφοι όταν παλεύουν με θηρία, όταν δεν είναι εύκολο και αυτονόητο το «κάθε μέρα» τους. Όλα τ’ άλλα θα τα βρούνε μόνοι τους, δεν τους φοβάμαι.