Ανθρωπάκια…

Είναι μια χούφτα, όχι παραπάνω. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν ένα τίποτα στην εξωκοινοβουλευτική ζωή τους. Ανεπάγγελτοι ή αργόσχολοι. Ξεπήδησαν από κομματικές νεολαίες και συνδικαλιστικές φατρίες. Εκπρόσωποι προσωπικών αξιώσεων, προσκυνητές των προκατόχων τους. Τυφλοί ακόλουθοι ανύπαρκτων ιδεολογιών. Σε διαρκή αναμονή μήπως και αρπάξουν ένα κοκκαλάκι από το δημόσιο χρήμα που το σύστημά τους καταχράται δεκαετίες.

Ανθρωπάκια. Χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς προσωπικότητα. Με ξύλινη γλώσσα και φτιασιδωμένη πυγμή για τα τηλεπαράθυρα. Μικροπωλητές υποσχέσεων σε ένα αιώνιο πελατειακό αλισβερίσι με τους “συναδέλφους” τους και την αυλή τους. Φελλοί που οικοδόμησαν μία θάλασσα μετριότητας για να μπορούν να επιπλέουν. Ανθρωπάκια που ποτέ τους δε λειτούργησαν σε δημοκρατικό πλαίσιο.

Αυτοί που γονάτισαν τη χώρα και αποφάσισαν όταν δεν είχε τίποτα άλλο να τους δώσει να την ξεπουλήσουν, να την υποτάξουν. Με το έτσι θέλω. Με το πρόσχημα του εθνικού καθήκοντος, αυτού που δεν υπηρέτησαν ποτέ. Με το πρόσχημα της εθνικής σωτηρίας. Οι λύκοι που αυτοανακηρύχθαν φύλακες των προβάτων.

Και γύρω από την αγέλη τους οι υπόλοιποι του είδους τους. Εργατοπατέρες, μόνιμοι υποψήφιοι για βραβείο β’ ρόλου στο θέατρο της ελληνικής καθημερινότητας. Άνθρωποι που δε δούλεψαν ποτέ, αλλά που εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο το μόχθο των “συναδέλφων” τους για να οικοδομήσουν μία εξουσία που ανέκαθεν ονειρεύονταν. Μία εξουσία που ασκούν στους συμπολίτες τους, με πρόσχημα ότι επιτίθενται στο σύστημα που τους εκτρέφει…

Και ασπίδα όλων αυτών τα κράνη και οι κουκούλες. Μασκοφόροι εκδικητές κάθε προσπάθειας αληθινής αντίδρασης στο θέατρο του παραλόγου που βιώνουμε καθημερινά. Γνωστοί άγνωστοι, δακρυγόνα, προσαγωγές, επεισόδια, πεδία μάχης. Ένα σίριαλ με περισσότερες επαναλήψεις και από το ρετιρέ.

Μια χώρα, όπου τα ανθρωπάκια παίζουν στα ζάρια τις ζωές των ανθρώπων με τη βεβαιότητα ότι το ζάρι πάντα θα τους θέλει… Πόσο, όμως, διαρκεί το πάντα…;

* Με αφορμή την παρακάτω είδηση