Άνθρωποι υπάρχουν…

11.14 το πρωί της Παρασκευής. H μη εξακριβωμένη ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε και του δυσκόλευε την αναπνοή επιδεινώνεται.

11.58 περίπου της ίδιας μέρας. Λιποθυμά από την έλλειψη οξυγόνου στα επείγοντα περιστατικά καθώς αυτό το ιδιόρρυθμο απόστημα στο στόμα του φράσσει τα πάντα!

16.04 ξυπνάει στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Μαθαίνει ότι τις 4 και κάτι ώρες που μεσολάβησαν ένας άγνωστος άντρας, που εκείνη την ώρα καβαλούσε μια μηχανή, πετάγεται και τον κουβαλάει μέσα στην κλινική. Οι γιατροί φώναξαν για τον τρόπο, άξεστο όπως είπαν που εισέβαλλε, με το λιπόθυμο στην πλάτη του ο άγνωστος αυτός άντρας, στην κλινική. Μια πανέμορφη κοπέλα που έκανε το αγροτικό της διαφοροποιήθηκε απο τους μελλοντικούς συναδέλφους της και άρχισε να εξετάζει τον ασθενή και εκ του αποτελέσματος -όπως ακούστηκε ενώ δεν είχε αρμοδιότητα- να του σώζει τη ζωή. Πιο συγκεκριμένα την ευθύνη την είχε ο εφημερεύων γιατρός και αυτή απαγορευόταν να αναλάβει καθήκοντα.

Τρεις παρατηρήσεις απαραίτητες για την εξαγωγή συμπεράσματος:

1) Ο μηχανόβιος αυτός άντρας είναι απο εκείνους που πηγαίνουν μπουζούκια, φοράν άσπρα πουκάμισα και πολύ άρωμα.

2) Η κοπέλα αυτή είναι μία από τους νέους επιστήμονες χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδες, χωρίς χρήματα, χωρίς προοπτική.

3)Όσο γράφεται το άρθρο ακούγεται από την τηλεόραση ότι δεν υπάρχει ελπιδα για την ελλάδα και ότι ενας οικοδόμος έπαθε ανακοπή από τα δακρυγόνα και ότι ενα κτίριο καίγεται.

Ο άντρας που σώθηκε -έστω και χωρίς τις αισθήσεις του- γνώρισε όμως αυτές τις ώρες και την ελπίδα και την αλληλεγγύη και τη φροντίδα. Αν οι δύο απροσδόκητοι παράγοντες (μηχανόβιος, γυναίκα) είχαν χάσει την ελπίδα τους θα αδρανούσαν και θα κοιτούσαν παθητικά έναν ακόμη θάνατο.

Η είσοδος της κοινωνίας μας σε μια κανιβαλιστική περίοδο που θα μοιάζει με ένα μεταμοντέρνο 1930 χωρίς ελπίδα κοινωνική, με ποσοστά μαζικής κατάθλιψης σε επίπεδα άνω του 50%, με ένα συλλογικό φαντασιακό διαρρηγμένο να παρακολουθεί ρεπορτάζ μεγάλων καναλιών για την κρίση και με το φόβο να μεγαλώνει πίσω απο τις γρίλιες. Ο άνθρωπος σώθηκε όμως τρώγοντας ψωμί (το νοσοκομείο ήταν δημόσιο, δε γνωρίζουμε για πόσο ακόμα) και “τριαντάφυλλα” (από μια απλή αγκαλιά) και η χώρα από την άλλη “κουρεύεται”.

Ο χρόνος που για το κράτος τελειώνει γι’ αυτόν ήταν σωτήριος, αποδεικνύοντας ότι είναι χαοτικός. Αυτή τη φορά ανάμεσα σε ένα χρεοκοπημένο κομματικό κράτος με ιδεολογίες (φονταμενταλιστική και μεταφυσική εγγενώς η κάθε ιδεολογία), διαλέγω την κοινωνία με τα πιούρα αξιακά της, με τις αντιφάσεις της, με την αξιοπρέπεια και την αλληλεγγύη -όση απέμεινε τουλάχιστον. Γυρνώντας σπίτι του ο άνθρωπος με το αυτοκίνητο ένιωθε σαν να τον καρφώνουν οι άσπρες λωρίδες του δρόμου… Μάλλον δεν ήθελε να επανέλθει στην ανταγωνιστική κανονικότητα.

* Ο Μάνος Ελευθερόγλου είναι δικηγόρος.