Απλώνοντας ξανά το σκοτάδι πάνω από τη Θεσσαλονίκη

Μέσα στο Φεβρουάριο αναμένεται η ψήφιση του νομοσχεδίου για τα ομόφυλα ζευγάρια, ενός θέματος που έχει προκαλέσει τριβές στο εσωτερικό της κυβέρνησης, την ώρα που η Εκκλησία πετάει την μπάλα στην εξέδρα και… στρίβειν δια του δημοψηφίσματος, και έχει μπει με τόσο «ωμό» τρόπο στο δημόσιο διάλογο αποκλείοντας τις φωνές εκείνες που πρέπει πραγματικά να ακουστούν και δίνοντας βήμα σε κάθε τυχάρπαστο να εκφράσει τη «ναι μεν, αλλά…» άποψή του.

Δεν μας εκπλήσσει καθόλου το γεγονός ότι την Κυριακή σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, μια μικρή -ευτυχώς- μερίδα πολιτών καλεί σε συγκεντρώσεις… αντίστασης απέναντι στο νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.

Όπως δεν μας εκπλήσσει καθόλου και το γεγονός ότι το κάλεσμα διακινείται μέσω των social media από προφίλ και σελίδες που όσο «σκρολάρεις» προς τα κάτω, θα εντοπίσεις αναρτήσεις κατά των εμβολίων, κατά των νέων ταυτοτήτων, κατά των μεταναστών και προσφύγων.

Γενικότερα, οτιδήποτε πιστεύουν οι ίδιοι ότι είναι… κίνδυνος για την αγία ελληνική οικογένεια.

«Κάτω τα χέρια από τα παιδιά μας…» αναφέρουν στα καλέσματά τους.

«Στηρίζουμε την ελληνική οικογένεια…»

Την ελληνική οικογένεια, των γυναικοκτονιών, των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας.

Προφανώς και δεν είναι η εικόνα της πλειοψηφίας αυτής. Ούτε τσουβαλιάζουμε τους πάντες.

Αλλά αρκετοί εξ αυτών που στα παραπάνω περιστατικά έχουν τον ρόλο των θυτών, είναι αυτοί που θα βρεθούν στις συγκεντρώσεις αυτές, είναι αυτοί που μέσω των social media χαρακτηρίζουν έκτρωμα το νομοσχέδιο -ασχέτως αν δεν ξέρουν καν τι θα περιλαμβάνει-, προβάλουν τον ανδρισμό τους και την αγάπη τους προς την πατρίδα με φωτογραφίες με την ελληνική σημαία.

«Τα λύσαμε όλα τα άλλα και θα ασχοληθούμε με αυτούς τώρα;» γράφουν αρκετοί πολέμιοι του νομοσχεδίου.

Γιατί να μην ασχοληθούμε; Γιατί να τους αφήσουμε και πάλι στην άκρη; Γιατί για μια ακόμη φορά να κάνουμε ότι δεν υπάρχουν; Ότι δεν είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, πολλές φορές και μέσα στην οικογένεια μας, τον φιλικό μας κύκλο, τον επαγγελματικό μας χώρο.

Είναι άνθρωποι που θέλουν -επιτέλους- να κάνουν το επόμενο βήμα στις σχέσεις τους. Να μην αντιμετωπίζονται σαν διαφορετικοί, αλλά σαν ίσοι.

Και φυσικά η «καραμέλα» ότι τα παιδιά είναι σωστό να μεγαλώνουν με μπαμπά και μαμά.

Ωραία λοιπόν. Σταματήστε να παίρνετε διαζύγια. Σταματήστε να είστε συνεχώς πάνω από το κινητό σας όταν βγαίνετε μαζί τους βόλτα και εκείνα σας θέλουν δίπλα τους για να τους δείξετε πράγματα, να τους μάθετε τον κόσμο. Σταματήστε να είστε καρφωμένοι κάθε βράδυ στην τηλεόραση και όταν έρθει το παιδί να σας ρωτήσει κάτι να του πείτε “τράβα στη μάνα σου” ή “ρώτα τον πατέρα σου”. Αφού τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με μπαμπά και μαμά, φροντίστε να είστε εκεί γι΄αυτά.

Πείστε μας, ότι ένα παιδί που μεγάλωσε σε μονογονεϊκή οικογένεια πήρε το «στραβό» το δρόμο. Θα μας δώσετε δέκα παραδείγματα που κάποιοι μπορεί να έγιναν κακοποιοί, να έγιναν χρήστες ουσιών, να πήραν το κακό το δρόμο; Θα σας δώσουμε άλλα εκατό παραδείγματα ανθρώπων που μεγάλωσαν χωρίς μαμά ή μπαμπά, είτε λόγω διαζυγίου, είτε λόγω θανάτου του ενός από των δύο.

Από το 1946 είναι απολύτως νόμιμη η νομοθεσία από ένα μόνο άτομο.

Συγκλονιστικό ε; Πού να διαβάσετε και αυτό.

Οι ομόφυλοι μπορεί να έχουν ήδη παιδιά. Είτε γιατί τα απέκτησαν από μία προηγούμενη ετερόφυλη σχέση, είτε μέσω ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, είτε γιατί τα υιοθέτησαν.

Το θέμα είναι αυτά τα παιδιά να αναγνωριστούν πλέον και νομικά ως κοινά τέκνα των δύο προσώπων και όχι μόνο του ενός.

Τα όσα λοιπόν διαβάζουμε στα social media τις τελευταίες ημέρες και τα όσα, ενδεχομένως, δούμε στις προγραμματισμένες συγκεντρώσεις σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, θα είναι απλώς μια μικρογραφία των όσων θα γίνουν στη δημόσια σφαίρα τις επόμενες εβδομάδες, όσο πλησιάζουμε προς τον συζήτηση και ψήφιση του νομοσχεδίου.

Όσο για τους… επαναστάτες του πληκτρολογίου, υπάρχουν πολλά περισσότερα πράγματα να αντισταθείτε, από το να σηκώνετε το… λάφυρο περί προστασίας του προτύπου της ελληνικής οικογένειας.

Ακρίβεια, ανεργία, ο χαμένος χρόνος της καθημερινότητας μας και της ζωής μας όσο είμαστε κολλημένοι στην κίνηση του Περιφερειακού.