Από πόλη σε πόλη

Τα πούλµαν τα ξεκινήσαµε στις εκλογές του 1985. Τότε ήµασταν µε το ΠΑΣΟΚ. Είχαν έρθει και κάτι λεφτά για τους αγρότες από την ΕΟΚ και είδαµε µια άσπρη µέρα. Κάθε βδοµάδα πηγαίναµε σε άλλη πόλη. Το 89 γυρίσαµε στη Ν.∆. Μας έταξαν και τι δεν µας έταξαν. Εµείς πολλά-πολλά δεν ξέραµε. Όταν πλησίαζαν εκλογές µας ζητούσαν πάντα βοήθεια. Για να µας βοηθήσουν µετά. Παντού έχω πάει. Θήβα, Λειβαδιά, Αγρίνιο. Μέχρι Αλεξανδρούπολη έχω φτάσει. Νύχτα φεύγαµε από το χωριό, νύχτα γυρνούσαµε. Πηγαίναµε, φωνάζαµε αυτά που µας έλεγαν, χειροκροτούσαµε. Κουνούσαµε σηµαίες. ∆εν λείπαµε ποτέ. Μετά µας ξεχνούσαν όλοι. Περιµέναµε να διοριστεί το παιδί. Πήγαµε, ξαναπήγαµε στα γραφεία τους. Σε κάνουν να νοιώθεις και άσχηµα όταν παρακαλάς. Αλλά δεν χάνουµε την πίστη µας. Μετά πάλι µε το ΠΑΣΟΚ γυρίσαμε. Όπου είναι η ελπίδα κάθε φορά. Μια φορά µου είχε πει µια γραµµατέας ενός βουλευτή πως είµαι αγωνίστρια. Με τίµησε που µου το είπε. Όσο µεγαλώνω απογοητεύοµαι πιο εύκολα. ∆εν αντέχω την κοροϊδία. Καµιά φορά σκέφτοµαι πως τζάµπα τρέχαµε τόσα χρόνια µε τα λεωφορεία. Το δικό µας το συµφέρον κανένας δεν το νοιάζεται. Θα πάω και φέτος και τέρµα, έλεγα κάθε φορά. Μετά σταμάτησαν και τα πούλμαν και οι συγκεντρώσεις. Φάγαμε πολλή κοροϊδία. Γέρασα πια και δεν τους πιστεύω. Ας τρέξουν άλλοι τώρα. Και όσα φυλλάδια έχω µαζέψει τόσα χρόνια θα τα ρίξω στα σκουπίδια. Πεταµένα λεφτά είναι.

* Φωτογραφία: Αλέξανδρος Αβραμίδης