Από τη μια φυλακή στην άλλη – Η γενιά του 2002

Λέξεις: Γιώργος Τάγκος

Μέσα σε όλη αυτή τη δύσκολη συγκυρία, πολλά πράγματα δε γίνονται όπως γινόντουσαν. «Είμαι φοιτήτρια, αλλά δεν νιώθω φοιτήτρια λόγω της όλης φάσης!» Η φράση αυτή αποτυπώνει τα συναισθήματα που νιώθουν τα παιδιά της γενιάς του 2002 που φέτος έγιναν για πρώτη φορά φοιτητές.

Σ’ αυτή τη νέα κρίση, το βάρος πέφτει περισσότερο στους νέους-στα πουλιά της νιότης. Εγώ θα έλεγα συγκεκριμένα πως γέρνει κυρίως προς τη γενιά του 2002. Τα παιδιά αυτής της γενιάς πέρασαν από μία φυλακή σε μια άλλη. Από τα κάγκελα της τελευταίας τάξης της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, στα κάγκελα της πρώτης τάξης της τριτοβάθμιας. Τα ίδια παιδιά που διάβαζαν για τις πανελλήνιες με το άγχος της παράτασης της διεξαγωγής των πανελληνίων υπό συνθήκες “lockdown”, καλούνται τώρα να πράξουν το ίδιο και με τη σχολή στην οποία πέρασαν.

Μόνο που το άγχος της πρώτης κατάστασης μετατρέπεται σε αγωνία για το πότε επιτέλους θα απολαύσουν τη φοιτητική ζωή. Έστω να ζούσαν το πρώτο έτος τους ιδανικά! Με τις νέες παρέες , το «καμάρι» που έχεις όταν σκας μύτη στους μεγαλύτερους και τους δείχνεις πως είσαι εδώ, τα αμέτρητα καφεδάκια που κανονίζεις στην αρχή με 15 άτομα, λες και κατεβάζετε ποδοσφαιρική ομάδα και άλλα τέτοια ωραία! Τι απ’ όλα αυτά να σου πει μια απλή οθόνη;

Οι συζητήσεις που έγιναν με δέκα πρωτοετείς αποτυπώνουν λίγο ή πολύ αυτή την πικρία που νιώθουν. Ωστόσο, ο καθένας διατηρεί την δική του οπτική.

«Απ’ τη μία θα ήταν ωραίο να ζήσω τη φοιτητική ζωή…αλλά…!»

Ο Χρήστος Ζουμπουρδικούδης, φοιτητής στο τμήμα Ψηφιακών μέσων και Επικοινωνίας στο Αργοστόλι και επομένως παιδί αυτής της συνθήκης, λέει χαρακτηριστικά: «Απ’ τη μία θα ήταν ωραίο να ζήσω τη φοιτητική ζωή, θα μ’ άρεζε πολύ ξέρεις να γνωρίσω καινούργιες παρέες, να δω καινούργια μέρη, να ανακαλύψω καινούργια πράγματα, αλλά το κακό είναι ότι εντάξει, τώρα μ’ αυτή την κατάσταση νομίζω απ’ τη μία με βοηθάει πολύ γενικά, γιατί πώς να στο πω, είναι πιο καλά να το πω;… Από οικονομική άποψη μου έρχεται λουκούμι!».

«Είμαι φοιτήτρια αλλά δε νιώθω φοιτήτρια λόγω της όλης φάσης»

Η Μαρία Λιάκου, φοιτήτρια Αγγλικής φιλολογίας στο Α.Π.Θ., αποτυπώνει όλο τον προβληματισμό του θέματος: «Είμαι φοιτήτρια αλλά δε νιώθω φοιτήτρια λόγω της όλης φάσης. Εγώ όπως και πολλοί άλλοι συμφοιτητές μου, με τους οποίους έχω μιλήσει, περιμέναμε την όλη φάση με αγωνία. Θέλαμε πολύ να βρεθούμε στο αμφιθέατρο για να μπορούμε να συναντηθούμε όλοι μαζί και μετά δε μας άρεσε η όλη φάση, γιατί δε μπορούμε να κάνουμε κοινωνικές επαφές με τις προηγούμενες συνθήκες, παρά μόνο έχουμε τα μαθήματα και το καλύτερο κομμάτι που είναι οι νέες γνωριμίες δεν το έχουμε αυτή τη στιγμή. Αυτό που θα μας έκανε να νιώθουμε φοιτητές είναι να βρισκόμαστε όλοι μαζί στο ίδιο αμφιθέατρο και στα διαλείμματα να πίνουμε κανά καφέ… κάτι τέτοιο!».

Η Μαρία μού εξομολογήθηκε επίσης, μια έντονη δυσαρέσκεια που έχει όσον αφορά τη φοιτητική της ζωή όπως τη βιώνει μέχρι τώρα:

«Αισθάνομαι αρκετά άτυχη γιατί έπεσα στη φάση που δεν μπαίνουμε στα αμφιθέατρα, δηλαδή κάνουμε μόνο τηλεκπαίδευση και είναι λες και έχει παγώσει ο χρόνος για ‘μας. Φύγαμε από το λύκειο και ξαφνικά πάγωσε ο χρόνος και έχουμε μπει στο πανεπιστήμιο, όλα κινούνται αλλά εμείς είναι σαν να έχουμε σταματήσει στο ενδιάμεσο.».

Έπειτα την ρώτησα πώς νιώθει που είναι φοιτήτρια εν μέσω καραντίνας σε συνδυασμό με την περίοδο διαβάσματος στο πρώτο lockdown για τις πανελλήνιες:

«Χάλια… γιατί το λέω αυτό! Το λέω, γιατί στο πρώτο lockdown ήταν τότε που κάναμε επαναλήψεις, γιατί πλησίαζαν οι μέρες των πανελληνίων. Τελείωσε η φάση και λέμε ωραία, τώρα θα μπούμε στο πανεπιστήμιο κι όλα καλά! Και έρχεται μετά ο Σεπτέμβριος και μαθαίνω ότι θα κάνουμε τηλεκπαίδευση. Και μετά ήρθε και το lockdown και ακόμα χειρότερα…!».

Οι φυσικές δυσκολίες στο κομμάτι της τηλεκπαίδευσης

Ο Κωνσταντίνος Καλπακίδης, φοιτητής στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας στα Γιάννενα, εστιάζει περισσότερο στις φυσικές δυσκολίες που προκύπτουν από τη διαδικασία της τηλεκπαίδευσης:

«Κοίταξε, πολλά πράγματα είναι κάπως δύσκολα, γιατί να σου αναθέτει μια εργασία μέσω του ζουμ που κάνουμε εμείς ας πούμε μαθήματα… είναι λίγο δυσνόητη, να καταλάβεις τι πρέπει να κάνεις, να συνεργαστείς με άλλους, να τους ψάξεις στο Ίντερνετ… Ναι και γενικά θα προτιμούσα πολύ περισσότερο να ήμουν στο πανεπιστήμιο, να τα καταλαβαίνω και καλύτερα και να γνωρίσω και τα άτομα που και θα με βοηθούσαν και θα τους βοηθούσα πάνω στον τομέα των μαθημάτων.».

Οι τεχνικές δυσκολίες στην τηλεκπαίδευση

Ο Κωνσταντίνος Γιαννούτσος, φοιτητής στο τμήμα Πληροφορικής με Εφαρμογές στη Βιοϊατρική στη Λαμία, δίνει έμφαση στις τεχνικές δυσκολίες που υπάρχουν κατά την πρώτη επαφή με την τηλεκπαίδευση: «Στην αρχή ήταν δύσκολο, γιατί έπρεπε να μάθω πού θα έπρεπε να μπω για να παρακολουθώ τα μαθήματα, να κατεβάσω διάφορες εφαρμογές και μετά έπρεπε να το ψάξω λίγο και εντάξει τώρα, όσο κυλάει ο καιρός αρχίζεις να συνηθίζεις, αλλά πιστεύω από κοντά θα ‘ναι πιο καλά και θα μπορούσα να λύσω πιο πολλές απορίες».

«Τα πρώτα φοιτητικά χρόνια είναι τα καλύτερα…»

Η Αναστασία Γρηγοριάδου, φοιτήτρια στο τμήμα Διαιτολογίας και Διατροφολογίας στα Τρίκαλα, εστιάζει στον πυρήνα της φοιτητικής ζωής περισσότερο υπό το πρίσμα της ανεξαρτητοποίησης από την οικογένεια: «Είναι πολύ δύσκολο για εμάς που προετοιμαζόμασταν τόσο καιρό για να περάσουμε στις σχολές που θέλουμε να πάμε να ζήσουμε μόνοι μας, να ανεξαρτητοποιηθούμε. Εννοείται πως γνωριζόμαστε μέσω μέσσεντζερ αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Τα φοιτητικά τα χρόνια και ιδιαίτερα τα πρώτα είναι τα καλύτερα και δεν έχουμε την τύχη να τα ζήσουμε όπως θέλουμε».

«Θα ήταν πολύ καλύτερα τα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο…»

Η Ολίνα Τσαλκαντή, φοιτήτρια στο Πολυτεχνείο του Βόλου και συγκεκριμένα στο Τμήμα Μηχανικών Χωροταξίας, Πολεοδομίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης, πιστεύει πως θα ήταν πολύ καλύτερα τα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο: «Αρχικά δεν μπόρεσα να ζήσω πολύ καιρό μόνη και να δω, ξέρεις, πώς είναι να αυτοσυντηρείσαι. Δεν έμαθα όσο καλά ήθελα τον Βόλο και δεν μπόρεσα να γνωρίσω όσο ήθελα με την παρέα μου και να δεθώ μαζί τους. Επίσης, δεν πήγα πολύ στο Πανεπιστήμιο μου, δεν έχω ακόμα σχέσεις με τους καθηγητές μου όπως θα ήθελα και γενικότερα πιστεύω ότι θα ήταν πολύ καλύτερα τα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο απ’ ότι διαδικτυακά!»

Η αντιπαράθεση

Το βρήκα κάπως έξυπνο να μαζέψω τέσσερις φίλους οι οποίοι είναι πρωτοετείς σε μια εικονική πραγματικότητα όπως τη γνωρίζουμε και οι περισσότεροι νέοι, με μια συνομιλία στο Ίνσταγκραμ.

Σ’ ένα κοινό ομαδικό τσατ. Εγώ κι αυτοί. Η ερώτησή μου αφορούσε την εξ αποστάσεως διδασκαλία. Τους άφησα να αλληλεπιδράσουν μεταξύ τους:

Κώστας Γ: Η εξ αποστάσεως διδασκαλία μόνο αρνητικά έχει αρχικά!

Παναγιώτης Μπ: Το συμπέρασμα ποιο είναι;

Δημήτρης Γ: Το ξέρω και το κοκορέτσι στην Λαμία περιμένει!

Κώστας Γ: Δεν καλλιεργείται σχέση ανάμεσα στους καθηγητές και στους φοιτητές. …

Κώστας Γ: Επομένως οι φοιτητές δεν αποκτούν το απαιτούμενο ενδιαφέρον για τα μαθήματα κι έτσι πολλές φορές δεν ασχολούνται με αυτά.

Παρατηρείται το φαινόμενο να μην συνδέονται στα ηλεκτρονικά μαθήματα, επειδή πολύ απλά η εξ αποστάσεως διδασκαλία δεν πληροί στο έπακρο τις προσδοκίες των φοιτητών.

Έτσι κανείς δεν βγαίνει κερδισμένος.

Επιπρόσθετα…

Οι καθηγητές δεν είναι εξοικειωμένοι με την τεχνολογία,

Και πολλές φορές, το μάθημα δεν γίνεται σωστά

Π.χ.

Κάποιοι δεν μπορούν να συνδεθούν,

Ο υπολογιστής έχει θέματα

Κ.ο.κ.

Τέλος, οι φιλοδοξίες των φοιτητών δεν περατώνονται.

Δημήτρης Γ: Κουράστηκα να διαβάζω, πάω να πέσω σε κώμα…

Κώστας Γ: Επομένως υπάρχει μια γενική απογοήτευση!

Οι φοιτητές δεν γνωρίζουν νέα άτομα, δεν κάνουν νέες σχέσεις ενώ αναγκάζονται να μείνουν και σπίτια τους λόγω της κατάστασης που επικρατεί.

Αυτά!

Αριστείδης Γ: Ναι, αλλά σκέψου ότι μέσω της χρήσης του ηλεκτρονικού υπολογιστή, οι νέοι μαθαίνουν να χειρίζονται τα μηχανήματα και αποκτούν ειδικές γνώσεις. Επίσης μπορούν να μπουν στη διαδικασία να ψάχνουν πληροφορίες στο διαδίκτυο και αποφεύγουν την απλή σχέση καθηγητή-φοιτητή που απλά μεταδίδει γνώσεις.

Κώστας Γ: Ναι σωστό κι αυτό.

Αλλά σαν πρωτοετείς φοιτητές, Δεν κυνηγάνε τις νέες δυνατότητες που τους ανοίγονται, Γιατί τους έχουν υποσχεθεί άλλα από αυτά που παίρνουν τώρα.

Δεν αμφισβητεί κανείς ότι βιώνουμε μια πρωτόγνωρη εμπειρία όλοι μας λίγο πολύ αλλά εξακολουθώ να πιστεύω πως τη μεγαλύτερη απογοήτευση σε επίπεδο ζωντάνιας και νιότης αυτή την περίοδο την γεύεται η νεολαία, καθώς όνειρα παγώνουν έστω προσωρινά και τα σχέδια πάνε πίσω. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η κατηγορία των παιδιών του 2002, που τώρα είναι πρωτοετείς και δε ζουν όπως θα ζούσαν υπό κανονικές συνθήκες αυτό το υπέροχο πρώτο έτος που αφήνει στην μνήμη απίστευτες αναμνήσεις και χαράσσει ατελείωτες εμπειρίες ζωής. Ευτυχώς που στο τέλος της ημέρας υπάρχει και η τηλεκπαίδευση και κρατάει τα όνειρα και τα σχέδια ακόμα ζωντανά.

*Ο Γιώργος Τάγκος είναι προπτυχιακός φοιτητής του τμήματος Δημοσιογραφίας & ΜΜΕ του ΑΠΘ