Από την Εύα Καϊλή στον Ηλία Κασιδιάρη

Έχει άραγε κάτι το πολιτικό νερό αυτής της πόλης; Καταστρέφει κάθε κύτταρο εντιμότητας; Παραλύει κάθε ηθική αναστολή; Πώς είναι δυνατόν να βρέθηκαν τόσο και τόσοι άρχοντες πρώτης γραμμής αυτής της πόλης στο εδώλιο;

Από τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο και τον Παναγιώτη Ψωμιάδη έως τον Άκη Τσοχατζόπουλο και τώρα την Εύα Καϊλή;

Προφανώς και δεν είναι το νερό που πίνουμε, γιατί απλούστατα τότε δεν θα νιώθαμε οργισμένοι με την κάθε αποκάλυψη σκανδάλου διαφθοράς. Θα τη θεωρούσαμε φυσιολογική. Τα κύτταρα όλων των Θεσσαλονικιών θα είχαν αλλοιωθεί. Δεν είναι έτσι όμως. Και σε αυτήν την ισοπεδωτική τάση εξομοίωσης όσων, Θεσσαλονικιών και μη, ασχολούνται με τα δημόσια πράγματα ως κοινών απατεώνων πρέπει να αντισταθούμε.

Στα μάτια της κοινής γνώμης, οι πολιτικοί είναι τύποι της νύχτας, χωρίς αρχές και χωρίς όρια, έτοιμοι να βάλουν το δάχτυλο στο μέλι με την πρώτη ευκαιρία.

Είναι όλοι τους διεφθαρμένοι, απλώς μόνο λίγοι πιάνονται γιατί “κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει”. Ή ίσως το βγάζει μόνο όταν είναι Θεσσαλονικιός, θα σπεύσουν να προσθέσουν οι πλέον ακραιφνείς τοπικιστές. Είναι αλήθεια ότι η πολιτική ελίτ στην Ελλάδα λειτουργεί συχνά με όρους κάστας.

Είναι αλήθεια ότι η ελληνική δικαιοσύνη κινείται αργά και είναι συχνά εξαρτημένη από την πολιτική εξουσία. Και τέλος είναι αλήθεια ότι πολλά πολιτικά πρόσωπα αποκτούν συχνά μια πρόσβαση είτε σε μιντιακά, είτε σε οικονομικά κέντρα εξουσίας που τους κάνουν να μοιάζουν ακλόνητοι. Όμως δεν είναι όλοι όσοι ή όλες όσες ασχολούνται με τα δημόσια πράγματα διεφθαρμένοι. Για να διαφθαρείς, θα πρέπει να το θέλεις.

Η υπεράσπιση της τιμιότητας στην πολιτικής δεν είναι μόνο θέμα ηθικής τάξης έναντι εκείνων που «καίγονται μαζί με τα ξερά». Είναι και ζήτημα προστασίας της δημοκρατίας μας. Ο ανταγωνισμός των κομμάτων για το ποιος θα κρεμάσει στον αντίπαλό του την ταμπέλα της διαφθοράς διαχέει στο εκλογικό ακροατήριο μια τοξικότητα που απειλεί να τυφλώσει τους πολίτες οδηγώντας τους σε κάθε εκδοχή ακροδεξιάς επιλογής στις κάλπες. Αξιοποιώντας τη δικαιολογημένη οργή των πολιτών, η ακροδεξιά κάνει πάρτι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι καταδικασμένοι χρυσαυγίτες ορκίζονται να πάρουν εκδίκηση για την τιμή του κάθε αδύναμου πολίτη που παρακολουθεί στους τηλεοπτικούς δέκτες του για ώρες τις δεκάδες φωτογραφίες της χλιδής του χολιγουντιανού ζευγαριού των Βρυξελλών.

Άρα τι; Να κάνουμε τα «στραβά μάτια» στην Εύα Καϊλή για να αποφύγουμε να μας έρθει πίσω ο Ηλίας Κασιδιάρης; Προφανώς όχι. Η θέση κάθε ενόχου είναι στη φυλακή, όταν αυτό το αποφασίσει η δικαιοσύνη. Αρκεί βεβαίως να το αποφασίζει γρήγορα και ανόθευτα. Όμως στο μεσοδιάστημα, οφείλουμε να στηλιτεύουμε όλους εκείνους που στηρίζουν χωρίς ντροπή την απύθμενη αλαζονεία ανθρώπων που μπαίνουν στην πολιτική για να πλουτίσουν, για να βολέψουν, για να διαφεντέψουν ή ακόμα και για να κάνουν εξώφυλλα. Γιατί είναι αυτοί οι ενδιάμεσοι που έχουν τη μέγιστη ευθύνη της ανόδου «σκοτεινών προσώπων» στην πολιτική. Αν δεν υπήρχαν αυτοί, κάθε ανήθικος θα έμενε στο πολιτικό περιθώριο. Μαζί με κάθε αρνητή της δημοκρατίας, του ανθρωπισμού και του ορθολογισμού.

Φοβάμαι πως αν συνεχίσουμε να παίζουμε το παιχνίδι του «ποιος είναι πιο διεφθαρμένος από τον άλλον», όχι μόνο θα φέρουμε στην επιφάνεια από το πολιτικό περιθώριο κάθε ψεκασμένο ακροδεξιό, αλλά θα «βγάλουμε λάδι» όλους εκείνους τους ενδιάμεσους που στηρίζουν τον κάθε λογής διεφθαρμένο γιατί για αυτούς θα είναι εύκολο να εγκαταλείψουν τα «ποντίκια που πιάστηκαν στη φάκα της ημέρας» και να εμφανίσουν στην αγορά τα νέα τρωκτικά. Οι κάλπες της απλής αναλογικής είναι μια χρυσή ευκαιρία για όλους και όλες. Ας μην πέσουμε πάλι από τα σύννεφα.