Από το ΑΠΘ στη Ρωμαϊκή αγορά, από την Αριστοτέλους στον ΟΣΕ

Τη Θεσσαλονίκη μπορείς να τη χωρίσεις σε Ανατολική και Δυτική, το κέντρο της μπορείς να το χωρίσεις επίσης βάζοντας μία νοητή γραμμή κατά μήκος της Εγνατίας. Μία πρωτεύουσα όσο πηγαίνεις προς την παραλία από το Λιμάνι μέχρι το Μέγαρο Μουσικής, με Θέατρα, Σινεμά, ακριβά ξενοδοχεία, καφέ κι εστιατόρια και μία “κωμόπολη” όσο ανεβαίνεις προς την Αγίου Δημητρίου, την Κασσάνδρου, την Ολυμπιάδος και πάει λέγοντας. Γιατί όμως αποφασίζω να κάνω αυτή την εισαγωγή στο κείμενο που ήδη έχετε ανοίξει και διαβάζετε;

Το καλοκαίρι, μετά την αλλαγή σκυτάλης στη Δημαρχία, αλλά κυρίως μετά τις εθνικές εκλογές του Ιουλίου πάρθηκε η πολιτική απόφαση να “καθαρίσει” ο προαύλιος χώρος της Πανεπιστημιούπολης με κάθε κόστος. Οι προεκτάσεις που συνδέονται με αυτό το γεγονός αρκετές, ωστόσο θα αναλυθούν σε κάποια νέα τοποθέτηση μέσα στον χρόνο. Σήμερα θα γράψουμε δύο λόγια για το που κατευθύνθηκαν όλοι αυτοί που “εξορίστηκαν” από το άσυλο της ασυδοσίας τους. Να είστε βέβαιοι πως δεν πήγαν πολύ μακριά. Χάθηκαν στα στενά από τη Ροτόντα μέχρι την αρχαία Ρωμαϊκή αγορά και συνεχίζουν απρόσκοπτα το έργο τους.

Η Φιλίππου, η Ολύμπου κι άλλοι παρακείμενοι δρόμοι γέμισαν με “γνωστές-άγνωστες” φιγούρες που αναζητούν εφήμερο κέρδος κι αθώα θύματα. Κι όταν πέσει το σούρουπο και το σκοτάδι απλωθεί κάνουν ολοένα και περισσότερο αισθητή την παρουσία τους. Πολλές φορές μάλιστα μετά τα μεσάνυχτα δε λείπουν κι οι διενέξεις ανάμεσα σε μέλη τέτοιων ομάδων, με φωνές, απειλές κι εχθροπραξίες. Οι φοιτητές και παραδοσιακοί Θεσσαλονικείς που διαμένουν σε εκείνη την περιοχή έχουν αναστατωθεί. Είναι τρομερό να είσαι νέος και να φοβάσαι το βράδυ να γυρίσεις σπίτι σου. Να καταστρώνεις σχέδια διαφυγής, αποφυγής ενέδρας και αυτοάμυνας σε περίπτωση που πέσεις στα δόντια του λύκου.

Έχουν τον τρόπο τους να ξεφύγουν από τις περιπολίες, δεν τους πιάνεις πουθενά. Ακόμα κι αν συλληφθούν, μόλις αφεθούν ελεύθεροι επιστρέφουν στην κανονικότητά τους. Είναι ικανοί αρκετές φορές να παίξουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα, μην έχοντας τίποτα να χάσουν. Κι από τη Ρωμαϊκή αγορά μεταφερόμαστε λίγο πιο κάτω στο άνω μέρος της πλατείας Αριστοτέλους. Εκεί παραδοσιακά είχαμε διακίνηση λαθραίων προϊόντων. Λίγο το χριστουγεννιάτικο χωριό, λίγο η διμοιρία των ΜΑΤ που βρίσκεται εκεί εξαιτίας των γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ εκτόπισε τους επιτήδειους. Αυτοί όμως δεν έχασαν χρόνο.

Μεταφέρθηκε το ενδιαφέρον στην περιοχή του ΟΣΕ. Από τη Γιαννιτσών χαμηλά μέχρι πάνω από τον σταθμό των τρένων. Ο καθένας ελέγχει κι ένα τετράγωνο. Κι εδώ γεννάται το ερώτημα η κατάσταση ελέγχεται ή εκτραχύνθηκε κι απλώνεται στην πόλη σταδιακά; Η απάντηση απαιτεί ενδελεχή έρευνα, γνώση και καλά φιλτραρισμένη σκέψη. Δεν είναι κάτι απλό. Δεν είναι παιχνίδι. Είναι το παρόν και το μέλλον μας. Κι αυτό επιβάλλεται να συζητηθεί σε βάθος και σε καμία περίπτωση να μην περιοριστούμε σε επιφανειακά μέτρα ύφεσης της εγκληματικότητας .

Επομένως καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ουσιαστικά τίποτα δεν άλλαξε παρά τις αλλαγές προσώπων και τακτικής προσέγγισης της κατάστασης. Το πρόβλημα απλά μετατοπίστηκε σε έναν ευρύτερο χώρο και το “κακό” άπλωσε τα πλοκάμια του. Ο φόβος στοιχειώνει οικογένειες, ηλικιωμένους και παιδιά. Η φωνή τους όμως δεν είναι τόσο δυνατή για να ακουστεί. Γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο πήρα την πρωτοβουλία να γράψω κι ελπίζω να έχουν καλύτερες ημέρες από αύριο κιόλας.