Από το Καστελόριζο στο Χάρβαρντ

Πόσο μπορεί να διαρκεί άραγε ένα ταξίδι από το λιμάνι του Καστελόριζου στο προαύλιο του Harvard στη Βοστώνη;

Ήταν 23 Απριλίου 2010. Με φόντο το απάνεμο λιμάνι του Καστελόριζου ζητούσε την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης που δημιουργήθηκε από κοινού με τους εταίρους μας, ώστε να οδηγηθεί η χώρα στο δικό της απάνεμο λιμάνι. Λυρικός, σημειολογικός, αισιόδοξος. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είχε προλάβει να συμπληρώσει ένα χρόνο στο πρωθυπουργικό αξίωμα κι όμως είχε καταφέρει να περάσει σε χρόνο ρεκόρ από τη ρητορική του “λεφτά υπάρχουν” με ενδιάμεση στάση στη ρητορική των “θυσιών” σε αυτή του ΔΝΤ και του μηχανισμού στήριξης. Και αυτή ήταν μόνο η αρχή. Η αφετηρία μίας τόσο πυκνής σε γεγονότα διετίας στην ελληνική ιστορική που μόνο με περιόδους πολέμου μπορεί να συγκριθεί.

Έχουν περάσει πλέον περισσότερα από τρία χρόνια από εκείνο το διάγγελμα του ΓΑΠ, όπως έχει καθιερωθεί στη συλλογική συνείδηση του twitter και η Ελλάδα πράγματι έχει αλλάξει. Έχει αλλάξει πολύ. Έχει χάσει την ψυχή της και έχει καθιερωθεί ως πρωτοπόρος της ανεργίας, των αυτοκτονιών και των πάσης φύσεως ελλείψεων, από τα νοσοκομεία και τα φαρμακεία μέχρι τις κάθε λογής υπηρεσίες του δημόσιου τομέα.

Αντιγράφω μερικά ενδεικτικά νούμερα από τον απολογισμό που επιχείρησε η ιστοσελίδα news247 στις αρχές του χρόνου 2012 που ήταν πρωθυπουργός ο Γιώργος: “Από τον Απρίλιο του 2010 έως τον Ιανουάριο του 2012, η ανεργία αυξήθηκε κατά 487.689 άτομα, με τους καταγεγραμμένους ανέργους να ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο, ενώ περισσότεροι από 200.000 υπολογίζονται οι μακροχρόνια άνεργοι, που δεν δικαιούνται επίδομα ανεργίας. Μισθωτοί και συνταξιούχοι, στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα, είδαν τις απολαβές τους να μειώνονται δραματικά. Έλληνες καταθέτες έσπευσαν να πάρουν τα χρήματά τους από τους λογαριασμούς τους, μεταφέροντάς τα σε τράπεζες του εξωτερικού, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που άδειασαν τους λογαριασμούς τους, για να καλύψουν ακόμη και βασικές ανάγκες. Δραματικά τα στοιχεία και για το κλείσιμο των επιχειρήσεων, αφού μόνο το πρώτο τρίμηνο του 2012, υπολογίζεται, ότι κατεβάζαν ρολά 55 επιχειρήσεις την ημέρα, ενώ 150.000 μικρομεσαίες ως επί το πλείστον επιχειρήσεις, έχουν βάλει “λουκέτο”.”

Αυτά προσέφερε ο Γιώργος Παπανδρέου στους Έλληνες πολίτες που εμπιστεύθηκαν τον ίδιο και το κόμμα του για να συνεχίσει την επανίδρυση της χώρας που είχε ξεκινήσει ο εδώ και μήνες σε κατάσταση σίγασης προκάτοχός του. Αυτά προσέφερε ως παρακαταθήκη στις μεταβατικές κυβερνήσεις Παπαδήμου και Πικραμμένου αλλά και στο σημερινό κυβερνητικό ανέκδοτο συνεργασίας. Αυτά και μερικά άλλα… νόστιμα επεισόδια, όπως αυτό του δημοψηφίσματος την επαύριο της συνόδου των Καννών. Έχει ενδιαφέρον να δει κανείς πώς κρίνει η συλλογική μνήμη και σύγχρονη ιστορική καταγραφή της Wikipedia την κυβέρνηση του Γεωργίου Α. Παπανδρέου με τα καλά και τα άσχημά της.

Ο πρώην πρωθυπουργός και νυν επανεκλεγείς βουλευτής στις εκλογές, με το έντονο αμερικανικό χρώμα στο βιογραφικό του προσεκλήθη λίγα χρόνια μετά την ομιλία του, από το πανεπιστήμιο του Harvard και συγκεκριμένα από τη Σχολή Πολιτικών Επιστημών JFK, προκειμένου να δώσει μία σειρά διαλέξεων για την Ελληνική Κρίση και τα παρελκόμενά της στην Ευρωζώνη. Δεν αμφιβάλλει κανείς πως δεν υπήρχε καταλληλότερο πρόσωπο να μιλήσει στους φοιτητές του Harvard για το ελληνικό πρόβλημα και για την κατάσταση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Άλλωστε όταν ο ίδιος ο εισηγητής είναι ανάμεσα στους πρωταίτιους της κλιμάκωσης της κρίσης, τότε σίγουρα το πανεπιστήμιο έχει κάνει διάνα στην επιλογή του. Επιπλέον, είναι συνηθισμένο σημαντικά- κατά ποιους είναι μεγάλη κουβέντα- πολιτικά πρόσωπα να ξεκινούν μετά την πολιτική τους καριέρα, μία νέα σταδιοδρομία είτε ως σύμβουλοι είτε εξαργυρώνοντας την προϋπηρεσία τους με πανάκριβες διάλεξεις.

Μία μικρή ένσταση μόνο, την οποία θα ήθελα να θέσω προς συζήτηση. Όταν έχεις φανεί τόσο ανακόλουθος όσων έχεις υποσχεθεί προεκλογικά και τόσο ανίκανος να διαχειριστείς μία κατάσταση που την έβλεπες να κλιμακώνεται μέρα με τη μέρα, θα ήταν περισσότερο πρέπον πρώτα να έχεις το πολιτικό και το προσωπικό σθένος να απολογηθείς σε αυτούς που πρόδωσες και να αναλάβεις την προσωπική και τη συλλογική/ κυβερνητική σου ευθύνη. Και όχι αντ’ αυτού να συνεχίζεις να πολιτεύεσαι και να μεταλαμπαδεύεις την εμπειρία σου σε κορυφαία πανεπιστημιακά ιδρύματα, των οποίων υπήρξες fellow. Αλλά από την άλλη ποιος ανέλαβε την ευθύνη του στην Ελλάδα για να το κάνει ο πρώην πρωθυπουργός…;

Υ.Γ.  Πέντε νέες ομιλίες του ΓΑΠ έγιναν σε αμερικάνικα πανεπιστήμια. Για να τις παρακολουθήσει κανείς έπρεπε να δώσει 2000 δολλάρια. Το βιογραφικό του λέει ότι είναι ανάμεσα στους 100 σπουδαιότερους στοχαστές παγκόσμια. Άλαλα τα χείλη των ασεβών. Στο μεταξύ όσο θα βρισκόταν στην Αμερική ο μισθός του ελληνικού κοινοβουλίου “έτρεχε”…