Αποχαιρετισμός στον Χρήστο Κώτση

Με τον Χρήστο Κώστη γνωριστήκαμε εντελώς για τους λάθος λόγους. Ήταν λογιστής στα επαγγελματικά του και έτυχε μια φορά να συναντηθούμε σε μια δημόσια υπηρεσία. Αυτή ίσως η πρώτη εικόνα αποτυπώνει την γνωριμία μου μαζί του. Ευγενής, φιλικός, προσηνής, χαμογελαστός.

Μου έλεγε πως του άρεσε το σινεμά, τρελαινόταν να χάνεται μέσα στις σκοτεινές αίθουσες της πόλης. Πολύ γρήγορα συμπαθήσαμε ο ένας τον άλλο.

Στο Φεστιβάλ του Νοέμβρη και του Μάρτη ο Χρήστος ήταν πάντα εκεί. Ήξερες ότι θα τον πετύχεις σε κάποια αίθουσα ή σε κάποια βόλτα στο λιμάνι, στην Αποθήκη Γ και αλλού. Δεν ξέρω πως συνέβαινε αλλά όλοι οι κριτικοί κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και Αθηνών ήξεραν τον Χρήστο.

Ο ίδιος ήταν πάντα πολύ χαρούμενος όταν ερχόταν ο Νοέμβρης. Ήξερε την μαγεία αυτών των ημερών όπως και εμείς.  Ήταν (ήταν! τι δύσκολο ρήμα μερικές φορές!) από τους ανθρώπους που ήξερε πως κάθε Νοέμβρης και κάθε Μάρτης ήταν μια γιορτή. Κι αυτός ήξερε να γιορτάζει το Φεστιβάλ κάθε φορά.

Κάποια στιγμή μέσα στην τρέλα της πανδημίας, μέσα σε ένα έντονο κλίμα για τα λοκντάουν, τις μάσκες και τα εμβόλια, και ενώ έτρεχε το Φεστιβάλ, βρεθήκαμε με μια παρέα (με τον Χρήστο, τον Μίλτο Τόσκα, τον Ιωάννη Βαγκανόφ και τη Βίκυ Ντάλη) να μιλάμε για την ανάγκη δημιουργίας μιας σελίδας στα κοινωνικά δίκτυα που να μπορούμε να μαζευτούμε όλοι όσοι θέλαμε να εκφράσουμε την αγάπη μας για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, για το σινεμά και την πόλη.  Έτσι γεννήθηκε η σελίδα μας στο facebook, το Φίλοι Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ο ίδιος ήταν πολύ ενθουσιασμένος με την ιδέα και ως βασικός διαχειριστής την στήριξε όσο μπορούσε. Σχόλια, παρατηρήσεις, μηνύματα με ιδέες φεύγαν βροχηδόν (ειδικά στην αρχή). Δεν έπαψε στιγμή να γράφει και να μιλάει για σινεμά και φυσικά την δεύτερη αγάπη του, τον Άρη.

Τελευταία φορά μιλήσαμε πολύ σύντομα με κάποια γραπτά μηνύματα. «Είμαι πάλι μέσα», μου έγραψε λακωνικά. Ήξερα γιατί ήταν μέσα. Ο Χρήστος πάλευε από χρόνια με το θεριό. Και είχε το πείσμα και την δύναμη να το νικήσει σε πολλές μάχες. Στην δύσκολη φάση της πανδημίας και παρά τις προφυλάξεις και τα μέτρα ασφαλείας ο ίδιος δεν διανοήθηκε να αφήσει την αγαπημένη του θέση στο Ολύμπιον. Ήταν πάντα ένας δύσκολος αγώνας αλλά πίστεψα μέσα μου πως θα νικήσει και αυτή τη φορά. Δεν υπάρχουν λόγια για αυτό το δύσκολο πρωινό που όλοι μάθαμε το δυσάρεστο νέο.

Σε κάποια κουβέντα του, σε ανύποπτο χρόνο, ο Διονύσης Σαββόπουλος έλεγε πως οφείλουμε να τιμούμε και να σεβόμαστε τους αφανείς ποιητές της καθημερινότητας, αυτούς που εκφράζουν το αληθινό νόημα της ομορφιάς της τέχνης μέσα στη ζωή μας. Έτσι ο Χρήστος υπήρξε ένα ξεχωριστό σημείο αναφοράς στα κινηματογραφικά πράγματα της Θεσσαλονίκης, ένας από τους πιο γνήσιους φίλους της τέχνης, έναν αληθινός σινεφίλ. Ξέραμε στα σίγουρα πως θα τον συναντούσαμε στο Ολύμπιον, στο Βακούρα, στο Μακεδονικόν και στο λιμάνι ανάμεσα σε προβολές ταινιών κουβεντιάζοντας παθιασμένα για σινεμά (και για μπάλα). Για αυτό και θα μας λείψει. Χρήστο Κώτση καλό ταξίδι…