Αποχαιρετισμοί

Σήμερα χαιρετήσαμε την κόρη μας -25 χρονών-που έφυγε για διδακτορικό και δουλειά σε Αγγλία και Ολλανδία. Για τέσσερα χρόνια. Θα είναι 3 μήνες στο Πανεπιστήμιο στην Αγγλία και 9 μήνες σ ένα ινστιτούτο που ασχολείται με το νερό, καθ’ ότι είναι χημικός με μεταπτυχιακό.

Ο γιος μας είναι φοιτητής στα ΤΕΙ στη Λάρισα. Στο τρίτο πλέον έτος. Καμιά σχολή ούτε στο ΑΠΘ ούτε στα ΤΕΙΛ δεν λειτουργεί κανονικά. Πάμπολλα προβλήματα που γεμίζουν άγχος τα παιδιά μου, και βαρύνουν με έξοδα την οικογένεια μου. Πληρώνουμε φόρους και χαράτσια και εισφορές, αλλα δεν υπάρχει ανταπόδοση. Ούτε και προβλέπεται να υπάρξει.

Το να συντηρείς το παιδί σου σαν φοιτητή σε άλλη πόλη σημαίνει ότι θέλεις ακόμη ένα μισθό. Είτε τον έχεις είτε όχι. Κι ευτυχώς η κόρη θα δουλεύει και θα καλύπτει τις σπουδές και τις ανάγκες της. Δεξιά, αριστερά κι απέναντι από το φωτογραφείο μου βλέπω έξι κλειστά μαγαζιά, κι αναρωτιέμαι πότε θα έρθει η σειρά μου.

Πώς να πω στα παιδιά μου να μείνουν; Σε μια Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της;

Που το μόνο θετικό είναι οι ομαδικές και ατομικές πρωτοβουλίες συμπολιτών μας;

Που μόνο η αλληλεγγύη μας έμεινε;

Που στα μαθήματα που κάνω σε κάποιο φορέα, δεν μ’ αφήνει η συνείδηση μου να διώξω τους επιπλέον μαθητές, -κυρίως άνεργους και φοιτητές- και δέχτηκα καμιά εικοσαριά επιπλέον, γιατί ξέρω ότι πέρα απ τον πολιτισμό δεν υπάρχει στήριξη, γνώση, ομαδικότητα, αλληλεγγύη, παρά μόνο ξεπεσμός, και απώλεια της αξιοπρέπειας;

Που γυρίσαμε πενήντα χρόνια πίσω; Να περιμένουμε την σύνταξη των γονιών, για να δώσουμε κάτι στα παιδιά μας;

Λατρεύω την τεχνολογία, αλλά γιατί θα πρέπει να βλέπω τα παιδιά μου μέσα από μια κάμερα στον υπολογιστή σε σχεδόν μόνιμη βάση;

Δεν μεγαλώναμε με τη γυναίκα μου 25 χρόνια παιδιά για να φύγουν εκτός Ελλάδας. Δεν βλέπω άλλη επιλογή. Με πονάει πολύ, αλλά πριν 4 χρόνια είχα λίγα λεφτά στην τράπεζα. Σήμερα 4 δάνεια.

*Ο Γιάννης Σεμιτσόγλου είναι φωτογράφος και πατέρας