Αποχαιρετώντας ένα φίλο…

Λέξεις- Εικόνα: Τέλλος Φίλης

Θα ήθελα να γράψω κάτι πραγματικά τυπικό για τον Νίκο Ναουμιδη που έφυγε ξαφνικά τα χαράματα της Κυριακής με ανακοπή, την ώρα που κοιμόταν σπίτι του, στα 63 του χρόνια.

Κάποια τυπική νεκρολογία από αυτές που συνήθως διαβάζουμε για ανθρώπους που φεύγουν αφήνοντας ένα έργο πίσω τους. Με αναφορές, ημερομηνίες, παραστάσεις, τιμές και βραβεία.

Όμως ο Νίκος, δεν ήταν ο τυπικός άνθρωπος του θεάτρου, ήταν κάτι πολύ περισσότερο από αυτό, πρώτα ήταν ένας καθημερινός μου φίλος από αυτούς που αν κάποια ημέρα δεν έβλεπα να περνά με το σακίδιο και τις σημειώσεις του, του τηλεφωνούσα αμέσως να τον ρωτήσω πού καθυστέρησε πάλι, κι από την άλλη και μόνο αν διάβαζε κάτι τέτοιο, τον έχω ικανό να ερχόταν την άλλη μέρα το πρωί να μου ζητήσει τα ρέστα.

Ο Νίκος είχε καταφέρει να είναι από τους ελάχιστους που ένας καυγάς, μια διαφωνία μαζί του, να είναι τόσο εποικοδομητική, τόσο εκπαιδευτική και χρήσιμη, που τώρα, ναι , θα το ομολογήσω και δημόσια, πολλές φορές τεχνηέντως την επιζητούσα.

Ο Νίκος είχε καταφέρει τα τελευταία χρόνια να παραμένει αόρατος, αν και πανταχου παρών.

Είχε πάντα την ίδια σκωπτική διάθεση για την επικαιρότητα και το θέατρο, που τον έκανε απολαυστικό και περιζήτητο σε μια νέα γενιά, που δεν είχε την τύχη να τον δει να παίζει στο θέατρο και ταυτόχρονα την ηρεμία του αόρατου ανθρώπου. Του καλλιτέχνη εκείνου που με σοφία αποστασιοποιείται, για να συγκεντρωθεί σε κάτι που ετοιμάζει.

Πολλές φορές με εντυπωσίαζε με την μνήμη του να θυμάται γεγονότα, περιστατικά κι ατάκες και είμαι σε θέση να καταθέσω, σαν αυτόπτης μάρτυρας, να βλέπω νέα παιδιά, κυριολεκτικά να κρέμονται από τα χείλη του.

Ένας περιπατητικός φιλόσοφος, με επίκεντρο πάντα το θέατρο, αφορμή και αίτιο, για να εξηγήσει τα καθημερινά μυστήρια της αληθινής ζωής.

Και η ζωή του Νίκου υπήρξε πλούσια, πολυδιάστατη και μοναδική, γιατί του έδωσε τη δυνατότητα, να ξεπεράσει απίστευτες δραματικές καταστάσεις, σκληρές, που λίγοι αντέχουν και να βγει νικητής, ήρεμος, με αυτή την αίγλη που έχουν οι επιβιώσαντες της καταστροφής.

Πολιτικά καθαρός, γεμάτος ιδέες και σχολαστικός με την έρευνα που έκανε καθημερινά στην Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη της Θεσσαλονίκης, για την ιστορία, τις διώξεις και τις παραστάσεις του θρυλικού Θεατρικού Εργαστηρίου, που καταμεσής της Χούντας, υπήρξε ένας από τα ιδρυτικά του στελέχη.

Είχε το χάρισμα να συνδέει με τρόπο μαγικό την πιο βαθυστόχαστη ανάλυση ενός θεατρικού έργου με το πιο πικάντικο κουτσομπολιό, από αυτά που σπάνια δημοσιοποιούνται, αλλά χωρίς ίχνος κακίας η εμπάθειας.

Γι’ αυτό κι είχε φίλους, παντού. Από το καφέ Στρέττο μέχρι τον… Πήτερ Μπρουκ. Λάτρευε τον Καβάφη κι όταν είχε μεράκια τραγουδούσε τα μελοποιημένα του τραγούδια που είχε πρωτοτραγουδήσει ένας αξέχαστος φίλος του, ο Χρήστος Λεττονός.

Στον Άγιο Παντελεήμονα, τη Δευτέρα το απόγευμα, στην γειτονιά που μεγάλωσε, τους κόκκινους Αμπελόκηπους της Θεσσαλονίκης, τον αποχαιρέτισαν πολλοί, ο μητροπολίτης Νεαπόλεως- Σταυρουπόλεως Βαρνάβας, εξαιρετικά συγκινητικός, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, η αντιδήμαρχος πολιτισμού Έλλη Χρυσίδου, η ευρωβουλευτής Χρύσα Παλιαδέλη, η πρώην βουλευτής Χρύσα Αράπογλου, ο πρύτανης του ΑΠΘ Γιάννης Μυλόπουλος, ο αντιπρύτανης Γιάννης Πάντης, o συγγραφέας Θωμάς Τρικούκης, η καλή του φίλη Σοφία Φιλιππίδου, ο Κώστας Καζανάς, η Γιολαντα Μπαλαούρα, η Ιφιγένεια Ταξοπούλου, η Έλενα Δουβλέτη, ο Κώστας Μπέσιος, ο Κώστας Εφρεμίδης πολλοί ηθοποιοί του ΚΘΒΕ, ο Γιάννης Ηλιόπουλος, η Καίτη Σαμαρά, η Κατριν κι η Άννα του θρυλικού De Facto, Η Αλίκη Μπαρζιλάι, κι άλλοι πολλοί. Όπως πολλοί φίλοι που έλειπαν μου ζήτησαν να τον αποχαιρετίσω αντ’ αυτών με ένα λουλούδι.

Κρατώ για την ιστορία το αποχαιρετιστήριο σημείωμα της Έλλης Χρυσίδου «Ο άνθρωπος Νίκος, που έζησε σ’ αυτήν την πόλη που αγαπούσε και πονούσε και που δεν επέτρεψε να τον πληγώσει. Πάντα γελαστός, οξυδερκής και αυτοσαρκαστικός, ο Νίκος Ναουμίδης δεν είναι ένας άνθρωπος του θεάτρου, είναι το ίδιο το θέατρο σ’ αυτή την πόλη.Ο Νίκος Ναουμίδης ήταν παρών ακόμη και μέσα από την ηθελημένη απουσία του. Ο Νίκος Ναουμίδης είναι παρών…….»

Κι αφήνω σε πιο αρμόδιους, θεατρολόγους, κι ειδικούς της ιστορίας της πόλης να εξηγήσουν στις επόμενες γενιές το μέγεθος αυτού που υπήρξε ο Νίκος. Για μένα είναι ακόμη νωρίς να το αποδεχτώ.Κατά βάθος πιστεύω πως αύριο το πρωί, θα ανοίξει την πόρτα και θα μου πει:

“Είναι όλες τους τρελές” και θα ξεκαρδιστούμε στα γέλια.

*Σαν υστερόγραφο να από τα αγαπημένα του τραγούδια: