Απόγευμα στο πιο ήσυχο μπλε της Χαλκιδικής
Σαν πηγή που αναβλύζει το παιδικό σου γέλιο.
Γέλα τώρα, όπως έχεις μάθει να γελάς – σαν πηγή που αναβλύζει κάτω από τον χοντρό πάγο. | (Το βουνό των πελαργών, Μίροσλαβ Πένκοφ, εκδόσεις Αντίποδες)
Την περασμένη Κυριακή ήταν ανάγκη να βρεθώ δίπλα στη θάλασσα. Όπως εκείνες τις στιγμές που καλείς έναν τριψήφιο αριθμό για βοήθεια, τέτοια περίπτωση ήταν. Θέληση επιτακτική, από τα βάθη. Φτιάξαμε τσάντες μέσα σε πέντε λεπτά, μπήκαμε στο αμάξι και το γκάζι πήγε σύννεφο. Αν ήμασταν κουκκίδα στον χάρτη, θα μετακινούμασταν σε fast forward. Με φόρα μακριά από το πρώτο πόδι, ύστερα μακρύτερα κι από το δεύτερο με τελικό προορισμό το τρίτο.
Είναι παράξενο, αλλά όταν βρεθείς αυθημερόν στο τρίτο πόδι, πάντα θα σε ρωτήσει κάποιος «γιατί μέχρι εκεί;». Δεν έχω απάντηση για την καθόλου συνειδητή αυτή επιλογή. Είναι ο δρόμος που σε πάει και κάτι μεταφυσικό που μειώνει τον απαραίτητο χρόνο και την απόσταση.
Ξεκινήσαμε μεσημέρι, φτάσαμε νωρίς το απόγευμα. Μετά τη γρήγορη και άτσαλη εμπειρία σε μια παραλία οργανωμένη (εντός χιλιάδων εισαγωγικών) με ανοργάνωτες ξαπλώστρες απλωμένες σαν σαρδέλες και μουσική ευθεία παραπομπή στο σύνδρομο «αποχαιρέτα την Ίμπιζα που χάνεις» σε ντεσιμπέλ απαγορευτικά για κάθε νοήμονα νου, σηκώσαμε τα πράγματά μας και ξεκινήσαμε για ένα μέρος πιο ήσυχο. Ίσως για το πιο ήρεμο και ατάραχο μπλε της Χαλκιδικής.
Νιώθω ευγνώμων που έχω ζήσει την παραλία της Κομίτσας στα καλύτερά της. Δεν ξέρω σε ποιον χρωστάω το ευχαριστώ, ίσως στις συγκυρίες. Πάντοτε με τον ήλιο χαμηλά, στα απογεύματα της γαλήνης και στα βράδια με τα αστέρια σαν σε πιάτο αναποδογυρισμένο. Ελάχιστος κόσμος, χωρίς φωνές και υστερίες. Τριγύρω παντού πράσινο και στον ορίζοντα ένα βαθύ γαλάζιο άφιλτρο, χωρίς διαπραγματεύσεις για νικητές και χαμένους, άλλωστε όλοι κερδίζουν όταν το μυαλό ημερεύει.
Στα σύνορα με το Άγιο Όρος, πολύ κοντά στα Νέα Ρόδα, η Κομίτσα είναι ένα ησυχαστήριο βουτηγμένο στην αλμύρα και στο βάλσαμο της θάλασσας. Την προσεγγίζεις μέσα από χωματόδρομο και τη μαθαίνεις σχεδόν ψηλαφιστά. Σε όποια κατεύθυνση κι αν κολυμπάς, κάνεις κύκλους γύρω από την ομορφιά. Είναι μια πηγή που αναβλύζει το αντίδοτο που έχεις ανάγκη. Είναι ένα μέρος που γελάς όπως έχεις μάθει να κάνεις από παιδί. Φυσικά και ανεπιτήδευτα.
