Αποκαλόκαιρο

Εικόνα: Ανδριάννα Μπαφέρα

Καθώς η καιρική επιμήκυνση του θέρους διακόπτει την φυσιολογική αλληλουχία των εποχών, καταπίνοντας περάσματα, εναλλαγές, παλιές γνώσεις περί φθινοπώρου, περί μετάβασης, περί προετοιμασίας για το δύσκολο χειμώνα, που υπάρχει πια μόνο στα όνειρα μας και σε ταινίες γυρισμένες στον Καναδά, παρατείνουμε την παραμονή μας σε μια παραλία, ως ανάγκη διαφυγής από μια καθημερινότητα που εξελίσσεται σε πονοκέφαλο.

Από την αποδεκατισμένη, λόγω της υπερδεκαετούς οικονομικής δοκιμασίας, χώρα μας, μέχρι τις κραταιές δυνάμεις του βορρά, που βλέπουν τις βεβαιότητες τους να κλονίζονται και οι πολίτες τους αποδοκιμάζουν τα ξεχαρβαλωμένα πολιτικά συστήματα στρεφόμενοι σε λαϊκιστές ακροδεξιούς προφήτες, στέλνοντας με άνεση στη λήθη το ματοβαμμένο παρελθόν των προγόνων τους. Η Γερμανία του μεσοπολέμου ανατέλλει ξανά…

Την ίδια στιγμή καθώς αφήνουμε πίσω την εφιαλτική συνθήκη του φλεγόμενου άστεως για να εξοικειωθούμε με ένα εξίσου αφιλόξενο αποκαλόκαιρο, που δοκιμάζει αντοχές, όντας απότοκο και κληρονόμος ενός βασανιστικού χωρόχρονου, που αποτελεί πια το ελληνικό καλοκαίρι, χωρικά σε τόπους που ξεχείλωσαν τις αντοχές τους να υποδέχονται ασθμαίνοντας και σε χρόνους που ξεκινούν πια από το Μάιο και λειτουργούν σαν ριπή φλογοβόλου μέχρι το τέλος του Σεπτέμβρη.

Συμφιλιωμένοι με τη δυστοπία, ανήμποροι να σκεφτούμε, όχι να αντιδράσουμε, στην τρομακτική συνθήκη, μεταφέρουμε συμπεράσματα εν είδη τσιτάτων: Πόση μοναξιά κάτω από τις ομπρέλες, ο καθένας μόνος σε μια οθόνη. Πόσο η θάλασσα έμοιαζε φέτος με χλιαρή σούπα.

Πόσες φορές δεν μέτρησες στην εβδομάδα των διακοπών αν σου περισσεύει αλήθεια κάτι για να το ρίξεις έξω έστω μια μέρα; Πόσους ανθρώπους που αγαπάς συνάντησες στα αλήθεια ξέγνοιαστους στην πιο θεωρητικά ξέγνοιαστη εποχή του χρόνου; Πόσο πολύ αγωνιάς για το παρακάτω του βίου;

Και κάπως έτσι γίνεται το αποκαλόκαιρο η νέα σχεδία, που μεταξύ της απέλπιδας προσπάθειας επαναστοχασμού όλης μας της ύπαρξης, (αλήθεια πόσο βασανιστικό) και σκληρής λογικής επιβίωσης (δυστυχώς τα κουκιά είναι απολύτως μετρημένα και βαίνουν διαρκώς μειούμενα), προσπαθεί να εμφανίσει ένα μικρό βηματισμό. Μάταια μάλλον. Que Sera, Sera…