Αποκλεισμένοι στη Σαλονίκη

της Βάνας Χαραλαμπίδου

Πριν μερικά χρόνια με αισθήματα πικρίας και βαθιάς απογοήτευσης δέχτηκαν στις Σποράδες την είδηση της ματαίωσης του θαλάσσιου πολυδιαφημισμένου, πολυαναμενόμενου και επιδοτούμενου παρακαλώ δρομολογίου Θεσσαλονίκη – Σκόπελος – Σκιάθος και τούμπαλιν, που αναμενόταν να δώσει μια ανάσα στον βαριά πληττόμενο τουρισμό των πανέμορφων νησιών και μια διέξοδο στους αποκλεισμένους από τη νησιωτική χώρα βορειοελλαδίτες. Και μη φανταστεί κανείς πως θα δρομολογούσαν κανένα υπερσύγχρονο ταχύπλοο. Ένα σαραντάχρονο τουλάχιστον αργοκίνητο σαπιοκάραβο της ΝΕΛ θα έβαζαν -, το ίδιο που πέρσι πήρε φωτιά εν πλω προς τη Θεσσαλονίκη-, με δύο ή τρία δρομολόγια την εβδομάδα, σε πολύωρο ταξίδι, αφού με την χαμηλή ταχύτητα εξασφαλίζεται οικονομία στα καύσιμα. Τα ΜΜΕ έσπευσαν να αναμεταδώσουν την είδηση με ενθουσιασμό – από το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα – μέχρι που έσκασε το δυσάρεστο νέο της ματαίωσης. Όσοι πιστοί εγκαταλείψτε την ιδέα της απευθείας πρόσβασης στις Σποράδες και καταφύγετε στην πολλαπλώς προβληματική «εθνική οδό», καταβάλλοντας περισσότερα από είκοσι ευρώ σε διόδια και πανάκριβη τιμή για τη βενζίνη συν δύο έως τρεις ώρες οδήγηση για να φθάσετε στο Βόλο και να χρησιμοποιήσετε τις συνεπέστατες θαλάσσιες συγκοινωνίες της Μαγνησίας και να φτάσετε μετά από επτά ή οκτώ ώρες συνολικά στον προορισμό σας, περίπου όσο θα χρειαζόσασταν για να φθάσετε στη Νέα Υόρκη. Το ίδιο συμβαίνει βέβαια με κάθε νησί του Αιγαίου και τη Θεσσαλονίκη. 

Αποκλεισμένη η Βόρεια Ελλάδα για μια ακόμη χρονιά, την πολλοστή, γι αυτόν τον αποκλεισμό δεν ευθύνεται η οικονομική κρίση, είναι παλιά και θλιβερή ιστορία. Αποκλεισμένη κι η Σαλονίκη, το «δεύτερο λιμάνι» της χώρας, άγονη γραμμή απ’ όπου δεν φεύγει κανένα πλοίο για πουθενά, με ένα προαιώνιο και επικίνδυνο σιδηροδρομικό δίκτυο, εξ ου και κανένας επενδυτής δεν ενδιαφέρεται να αγοράσει τον ΟΣΕ, χωρίς καν προαστιακό, χωρίς κανονική θαλάσσια συγκοινωνία για τα κοντινά έστω τουριστικά θέρετρα, όπως αυτά που απολάμβαναν οι παλαιότεροι τη δεκαετία του 50 και 60, χωρίς έστω ένα δελφίνι για τα κοντινά νησιά, με καταργημένα και τα βραχύβιας θητείας υδροπλάνα – τα μάζεψε και έφυγε ο επενδυτής αφού καταταλαιπωρήθηκε επί χρόνια από την ανελέητη γραφειοκρατία και άλλους δυναμικούς υπονομευτές κάθε προσπάθειας.

Ήθελα να ‘ξερα δεν ντρέπεται κανείς, μα κανείς από τους «άρχοντες» της πόλης, δεν υπάρχει ούτε ένας από τους μεγαλόσχημους Θεσσαλονικάρχες, τους κατά καιρούς βορειοελλαδιτές υπουργούς και τοπικούς βουλευτές, τους δημάρχους, τους νομάρχες, τους περιφερειάρχες, τους προέδρους επιμελητηρίων, οργανισμών, φορέων, από αυτούς που με πρώτη ευκαιρία εκστομίζουν τις πιο ηλίθιες μεγαλοστομίες, που να πάρει την υπόθεση προσωπικά και να μην επιτρέψει να διαιωνίζεται αυτό το αίσχος; Είναι δυνατόν να είναι όλοι τόσο άχρηστοι, τόσο ανίκανοι, τόσο αδιάφοροι, τόσο γελοίοι; Κι εμείς να συνεχίζουμε να τους ψηφίζουμε, να τους εκλέγουμε, να τους αναδεικνύουμε σε υπεύθυνες θέσεις, να βασίζουμε πάνω τους τις ελπίδες μας, να πληρώνουμε φόρους και τέλη για να μας εξασφαλίζουν στοιχειώδεις παροχές, και νέους φόρους και νέα αυξημένα τέλη, να αγανακτούμε και να μη μιλάμε;

Και μέσα σ’ όλα διαβάζουμε για το νέο τοπόσημο που θέλει να χτίσει λέει ο δήμος μέσα στη θάλασσα για να αποκατασταθεί η σχέση της πόλης με το υγρό στοιχείο! Όλα τα είχε η Μαριωρή ο φερετζές της έλειπε! Αν δεν υπάρξουν τακτικές θαλάσσιες συγκοινωνίες, δελφίνια, θαλάσσια ταξί, υδροπλάνα, ζωντάνια και κίνηση στο Θερμαϊκό αυτή η σχέση δεν θα αποκατασταθεί ποτέ!