Αποκτήνωση μιας μικρόψυχης Ελλάδας

Χθες βράδυ ήρθε ειδοποίηση στο κινητό “ΣΟΚ: Πλήρωμα του πλοίου Blue Horizon έσπρωξε άντρα στην θάλασσα κι εκείνος πνίγηκε”, μιλούσα με μία φίλη μου και της διάβασα τον τίτλο της είδησης. Στο τηλέφωνο επικράτησε σιωπή.

Εδώ και 3 μήνες το μυαλό πέφτει σε χιλιάδες τοίχους, πέφτει σε πληγές ασύλληπτες. Ο Αντώνης εχθές άργησε να μπει στο πλοίο, είχε πληρώσει το εισιτήριο του και ήθελε να επιστρέψει στην πατρίδα του την Κρήτη, όλοι στην Κρήτη τον αγαπούσαν. Ο Αντώνης προσπάθησε να μπει στο πλοίο 2 φορές την μία τον έσπρωξαν οι ναυτηλιακοί “απαλά” και την άλλη του έδωσαν μία στην φουρτουνιασμένη θάλασσα από τον καταπέλτη και κάπως έτσι η ζωή του Αντώνη τελείωσε για πάντα. Ο Αντώνης όπως μάθαμε σήμερα ήταν άτομο με ειδικές ανάγκες, ο Αντώνης όπως διαβάσμε εχθές τα έβγαζε δύσκολα πέρα, αλλά δούλευε για να ανταπεξέλθει, οι υπάλληλοι του πλοίου ενημερωθήκαμε πως ήξεραν τον Αντώνη και όταν δε τον είδαν να βουλιάζει στην θάλασσα έδωσαν εντολή για να ξεκινήσει το πλοίο με το ψυχρό βλέμμα να βυθίζει τις τελευταίες του ανάσες

Οι επιβάτες του πλοίου τράβηξαν βίντεο με το κινητό, δεν ξέρω γιατί σε όλα τα βίαια περιστατικά τα τελευταία χρόνια οι μάρτυρες τραβούν βίντεο και δεν παρεμβαίνουν, ποτέ δεν το κατάλαβα. Από την άλλη σκέπτομαι, αν αυτά τα βίντεο δεν υπήρχαν ο Αντώνης μπορεί να πιστεύαμε πως απλώς έπεσε στην θάλασσα. Οι επιβάτες του πλοίου φώναζαν πανικόβλητοι “τον σκοτώσατε”, είδαν έναν άνθρωπο να δολοφονείται εν ψυχρώ, έναν άνθρωπο που εκείνη την στιγμή ήθελε απλώς να μπει στο καράβι. Η εταιρία, εξέδωσε ανακοίνωση λέγοντας πως η καθυστέρηση οφείλεται σε περιστατικό που έλαβε χώρα στο Λιμάνι του Πειραιά δεν φέρει καμία ευθύνη η εταιρία. Που εντωμεταξύ, η εταιρία εκτελεί χιλιάδες δρομολόγια μέσα στον χρόνο, που εντωμεταξύ η συγκεκριμένη εταιρία επενδύει στο marketing μιλώντας για μοναδική εμπειρία, που εντωμεταξύ η συγκεκριμένη εταιρία περίμενε γνωστή τηλεπαρουσιάστρια μισή ώρα με δεμένη την άγκυρα επειδή είχε αργήσει.

Οργή, θλίψη, θυμός, απόγνωση, πόνος, σκοτάδι, ασφυξία, στην χώρα που κάθε μέρα είναι θαύμα που επέζησες. Τον Ιούνιο ένα πλοίο 700 προσφύγων, βυθίζεται στην Μεσόγειο στα ελληνικά ύδατα, τότε τα ξένα Μέσα κάνουν λόγο για εμπλοκή του Λιμενικού, ο πθ απουσιάζει. Πρόκειται για το μεγαλύτερο ναυάγιο στην ιστορία της Ευρώπης. Τον Ιούλιο η σεζόν της πύρινης λαίλαπας ξεκινά, η Ρόδος, ο Βόλος, η Κέρκυρα, η Αττική, η Εύβοια, βυθίζονται και πάλι στους καπνούς, ο πθ απουσιάζει και πάλι και φυσικά ο αρμόδιος υπουργός πάει διακοπές. Εσύ και πάλι είσαι θεατής σε ένα έργο που ξέρεις πότε θα ξεκινήσει.

Τον Αύγουστο κομβόι κροατών δολοφόνων χούλιγκαν διασχίζουν την χώρα και σκοτώνουν τον Μιχάλη στη Νέα Φιλαδέλφεια, τότε και πάλι οι αρχές παρακολουθούν διακριτικά τις κινήσεις των δραστών και πάλι απουσιάζουν. Άλλη μία φορά που η χώρα γίνεται πρωτοσέλιδο στα ξένα Μέσα. Λίγες ημέρες μετά ξεκινάει να καίγεται η Θράκη, οι καπνοί σκεπάζουν σχεδόν ολόκληρη την χώρα, άνθρωποι απελπισμένοι κάνουν εκκλήσεις για απουσία δυνάμεων, καίγονται σπίτια, καίγονται ζώα, καίγονται δάση.

Πρόκειται για την μεγαλύτερη φωτιά στην ιστορία της Ευρώπης, 17 ολόκληρες ημέρες μία φαλακρή γη και κανένας πολιτικός αρχηγός δεν έχει πάει στον Έβρο. Και πάλι η Ελλάδα πρωταγωνιστεί στο εξωτερικό και όχι ως παράδειγμα προς μίμηση, εμείς στο εξωτερικό κάνουμε εντύπωση μόνο για τα αίσχη μας. Προχθές, τα καμένα χωριά του Βόλου, η Μαγνησία, η Λάρισα, ξεκινούν να βυθίζονται σε μία ανεξέλεγκτη πλημμύρα της κλιματικής κρίσης, βγαίνουν δήμαρχοι και δίνουν διαταγές για την ασφάλεια των πολιτών, περιοχές της χώρας κυρίσσονται ΚΑΙ ΠΑΛΙ σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Και σήμερα το πρωί ξυπνάς με έναν πόνο στο στομάχι αδιανόητο και παίζει όλη την ημέρα στο μυαλό σου το βίντεο του πνιγμού, όση ώρα η κακοκαιρία πλήττει την χώρα.

Λες δεν μπορεί να είναι αλήθεια, δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις, μουδιάζεις, έχεις τον ίδιο πόνο που είχες τον Μάρτιο, όταν δύο τρένα συγκρούστηκαν μετωπικά και μπήκες στην θέση των 57 ανθρώπων που χάθηκαν άδικα. Δεν είναι όλα κακές στιγμές. Είναι όλα εγκλήματα. Πολίτες (που ούτε καν αυτός ο όρος δεν τους αξίζει) με οργή, πολίτες κτήνοι, παίρνουν το νόμο στα χέρια τους, κυνηγούν πρόσφυγες, μετανάστες και τους κλειδώνουν σε βανάκια απειλώντας τους πως θα τους κάψουν ζωντανούς, βιάζουν μικρά παιδιά, σκοτώνουν τις συντρόφους τους, σκοτώνουν όποιον τους πάει κόντρα. Και τελικά μήπως πρέπει να αποδεχθούμε πως ζούμε σε μία χώρα από τύχη και σε όλους τους τίτλους που διαβάσαμε από τον Μάρτιο μέχρι σήμερα σκεφτήκαμε εμάς; Mήπως τελικά η χώρα αυτή μεγαλώνει δολοφόνους που δεν μετανοούν αλλά γίνονται χειρότεροι; Και τελικά πόσες φορές σκέφτηκες πως είσαι αβοήθητος στην δίνη; Πόσες φορές πίστεψες πως οι αρχές ξέρουν πολύ καλά τι συμβαίνει στην χώρα απλώς το αγνοούν;

Αστυνομία που φιλά τους άδειους χώρους του πανεπιστημίου απουσιάζει από τα ουσιώδη, δικαιοσύνη που ελευθερώνει παιδοβιαστές και πολιτικοί αρχηγοί που παίρνουν θέση αφού ξεχαστεί ένα γεγονός που συγκλόνισε και πριν έρθει ένα άλλο.

Δεν ξέρω αν έχετε ξεχάσει τι έχουμε ζήσει. Εμένα με στοιχειώνουν όλα κάθε μέρα και νιώθω πιο αδύναμη από ποτέ. Η οργή, η ανυπαρξία της τάξης, ο φόβος, η άνοδος της βίας με κάνουν πια να βουλιάζω από τύψεις στον καναπέ μου ανήμπορη να αγνοήσω όλα όσα διαδραματίζονται γύρω μου. Μικροψυχία, βία, 7 μέρες στα κεντρικά δελτία ειδήσεων, παύση, ξεχνάμε, επόμενο γεγονός. Αυτή είναι η ζωή στην Ελλάδα.