Απώλειες πολέμου

Παράξενος χειμώνας ξεκινά. Χωρίς βεβαιότητες. Δεκαπέντε μέρες πριν έγραφα εδώ ένα κείμενο για το πόσο ευτυχισμένο με κάνει η ζωή στο Ραδιόφωνο. Για το ότι ο μόνος λόγος που χαίρομαι να επιστρέφω και φέτος από τις διακοπές είναι για να βρεθώ στο μικρόφωνο του 958.

Έπειτα ήρθε ο πνιγηρός αέρας της περασμένης Παρασκευής. Τα απόνερα μιας περιόδου φημών. Ο 958 Fm πολύ σύντομα, ανήγγειλε ο αρμόδιος υπουργός θα είναι πια παρελθόν. Ο καιρός δεν σηκώνει πολιτισμούς. Φινάλε.

Δεκαεπτάμιση χρόνια πριν. Περνάω το κατώφλι ενός αρχαίου κτιρίου στη Λ. Γεωργικής Σχολής. Σε ένα γραφείο τρία επί τρία σχεδιάζεται ένα νέο ραδιόφωνο. Θάνος Μικρούτσικος γράφει τη μουσική του σήματος, Μελίνα Μερκούρη σε διαρκή ενημέρωση για τις ετοιμασίες, στέλνει κύματα αισιοδοξίας. Στις σκάλες ανεβοκατεβαίνουν θρύλοι του πνεύματος της Θεσσαλονίκης. Μορφές που αποπνέουν έναν απέραντο σεβασμό και συγκίνηση. Γοητευμένοι με την ιδέα ότι ο Πολιτισμός βρίσκει μια φωνή να τον ταξιδεύει. Το πρόγραμμα στήνεται. Ξεκινάμε. Η Βάνα λάμπει. Στα επόμενα έντεκα χρόνια την είδα να αστράφτει και να βροντά άπειρες φορές. Να τα βάζει με θεούς και δαίμονες. Και να παλεύει. πολλές φορές αδικώντας ανθρώπους, άλλες εξυψώνοντας. Πάντα μεθυσμένη από ένα πάθος μοναδικό. Που για μας έγινε σχολείο.

Και μετά η καθημερινότητα μας. Θα γραφτούν και θα ειπωθούν πολλά για το τι υπήρξε ο 958 για τη Θεσσαλονίκη. Για την προσφορά του, τις σπάνιες ηχογραφήσεις, τις φωνές των λογοτεχνών που μαγνήτισε στα cd του, τα βιβλία που έβγαλε, τις εκπομπές με σπουδαίους καλεσμένους. Εγώ θέλω να μιλήσω για κάτι άλλο.

Συμπληρώνοντας αυτές τις μέρες 23 χρόνια πίσω από το μικρόφωνο αν υπάρχει κάτι που για μένα προσέφερε σαν αντίδωρο αυτός ο Σταθμός, είναι μια σπάνια αίσθηση ελευθερίας. Ξέρω πως για την ΕΡΤ υπάρχει μια εντύπωση πως δεκαετίες τώρα και με όλες τις κυβερνήσεις, αποτελεί ένα αντικείμενο προβολής κυβερνητικών θέσεων. Ένα μεταμοντέρνο όργανο προπαγάνδας. Δεν μπορώ να μιλήσω εξ ονόματος ολόκληρου του μαγαζιού. Μπορώ να σας μιλήσω για μας. Για μια συχνότητα που από το χειμώνα του 1994 μέχρι σήμερα άφησε χιλιάδες διαφορετικά λουλούδια να ανθίσουν. Από όποιο λιβάδι και αν προέρχονταν. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όσοι βρεθήκαμε όλα αυτά τα χρόνια πίσω από τα μικρόφωνα του απολαύσαμε μοναδικές στιγμές ελευθερίας, έργων και λόγων που δεν συναντά κάνεις στο μεγάλο τοπίο της ραδιοφωνίας και των media γενικά. Από τις μουσικές που επιλέξαμε μέχρι τα θέματα και τους καλεσμένους μας και κυρίως τα σημεία αιχμής που θίξαμε, χωρίς φόβο και αναστολές, ακόμα και σε περιόδους ακραίες. Θεωρώ πως η κορυφαία στιγμή του 958 υπήρξε αναμφισβήτητα η εποχή της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας του 1997, όταν ξεπερνώντας κάθε έννοια αυτολογοκρισίας αναδείξαμε όλες εκείνες τις πτυχές θετικές και κυρίως αρνητικές, ενός θεσμού που αποδείχτηκε προβληματικός. Είναι σπάνιο πράγμα να μπορείς επί τόσα χρόνια να κάνεις τη δουλειά σου και ειδικά τη δημοσιογραφία, χωρίς κάνεις να βρεθεί στο δρόμο σου να σου πει να χαμηλώσεις στροφές.

Πηγαίνοντας κάθε πρωί στο στούντιο είχα την εντύπωση πως ανάμεσα σε μας που είμαστε πίσω από τα μικρόφωνα και σε σας που ακούτε εκεί έξω υπήρχε μια μυστική συμφωνία. Για το Καλό. Ο 958 δεν ήταν ένας σταθμός για τον Πολιτισμό. Ήταν ο Σταθμός για να γίνει ο πολιτισμός της καθημερινότητας το στοίχημα μας. Θα μπορούσα να γράψω μια εγκυκλοπαίδεια για όσα έζησα εντός του. Θα γράψω μόνο κλείνοντας πως μαζί του έμαθα πως εχθρός του μέτριου είναι το ανέφικτο. Πως για μας δεν είναι μια δουλειά που χάνεται, αλλά ένας τρόπος ζωής. Που είμαι σίγουρος ότι αν έδρευε στην Αθήνα κανείς δεν θα σκεπτόταν να τον πειράξει.

Αν η κυβέρνηση επιμείνει στην απόφαση της να τον κλείσει θα πικραθώ αλλά θα το καταλάβω. Σε καιρούς βαρβαρότητας δεν χωράνε ξέφωτα. Μονάχα μπάζα.