Αποσπάσματα ημερολογίου «μη κανονικότητας»

του Γιάννη Τσολακίδη

Μετά από 15 ημέρες, αισθάνομαι ότι μπορώ κάτι να γράψω. Για την καταστροφή της «κανονικότητας» στη ζωή μου και πολύ πιθανόν και στη ζωή σου. Μέχρι πρότινος πίστευα ότι η «επίθεση» κατά της κανονικότητας στη μετρημένη ζωή μου θα προέλθει από τα αριστερά, από τις φευγάτες, ελεύθερες  απόψεις που με καλούσαν  να την ανατρέψω.  Το αύριο θα έλθει ως απελευθέρωση από την κανονικότητα και όχι  ως καταστροφή της. Και το πίστευα, θεωρώντας ότι αυτό θα συμβεί, αν συμβεί, επειδή κι εγώ και άλλοι θα γυρέψουμε  νέες  ιδέες και σχέσεις παραγωγής, εργασίας, επικοινωνίας, πολιτισμού… Με κοινή συμφωνία , πολλοί μαζί…. Και να,  που η ανατροπή έρχεται  από το «Μαύρο».

Το «μαύρο» δεν έπεσε από λάθος ή από βλακεία. Έπεσε μέσα στο απόλυτο πλαίσιο εφαρμογής του δόγματος του σοκ. Για την εμπέδωση της κατάλυσης της Δημοκρατίας, της ελεύθερης έκφρασης, της επικοινωνίας. Για την καταστροφή της καθημερινότητας, της συνηθισμένης ροής του βίου. Για την επιβολή της τρομαχτικής αίσθησης του ότι είμαι απόλυτα ευάλωτος και απροστάτευτος απέναντι στην εξουσία.  Για να μάθω ότι ξάφνου, 11:17, ίσως και 11:45 ένα ήσυχο βράδυ της Τρίτης, 11 Ιουνίου δεν μπορώ να μάθω, να δω ή να ακούσω τίποτε. Παρά μόνο το καρδιοχτύπι μου μες στη μοναξιά της νύχτας… Η τηλεόραση που έβλεπα είναι δολοφονημένη… Ότι το άλλο πρωί δεν υπάρχει τίποτε από αυτά που συναρμολογούν το «πάει»  της καθημερινής ζωής μου… Ξυπνώ και δεν ακούω π.χ. τον Τούλα ή τον Πεκλάρη, δεν θα συντονίσω το πρωινό μου με Κουρτίδου και μετά τον Μακρή, δεν έχω όριο επιφυλακής για την ετοιμασία της εκπομπής μου μετά τη μεσημεριανή ραδιοεφημερίδα, δεν έχω την Πία, δεν έχω καν εμένα να με περιμένουν στον ερτζιανό αέρα όσοι μ’ αγαπούν…, δεν έχω, δεν έχεις ούτε τζαζ ούτε κλασική… Χάνεις το μέτρο σου, το έρμα σου, τις σταθερές αναφορές σου. … Χάνεις φωνές, εικόνες και κυρίως, το μέτρημα του χρόνου, της ζωής, που δεν είχες μάθει να το κάνεις με το ρολόι αλλά με τις εκπομπές… Σου ξεριζώνουν σε μια νύχτα τον τρόπο ζωής σου… Δεν «είναι  πολλά τα λεφτά, Άρη», είναι η ζωή μου. Και εκεί, αρχίζει και θολώνει το μάτι…. Κι αρχίζει το δεκαπενθήμερο όπου … «ταμπουρωθήκαμε» στην ΕΡΤ3, Αγγελάκη και Λεωφ. Στρατού και…. Δεν φεύγουμε. Και μετά άρχισε και η καταιγιστική επικοινωνία μέσω των socialmedia … Τα μηνύματα και οι αναρτήσεις να μας κρατούν ζωντανούς και κυρίως, χαμογελαστούς. (έχω κρατήσει πολλά κάποια στιγμή, γεροί να είμαστε, θα δουν την… αποτύπωση της μελάνης.!!!)

«Ξημερώματα πια… Με την Πανσέληνο να βάζει βέτο στο “μαύρο”.  Με τις ειδήσεις να μπλέκουν αλήθεια και φήμη… Λιγοστές οι δυνάμεις πριν πάω για ύπνο. Ύπνος που έρχεται δύσκολα, περιμένει να φορτώσω πολλή κούραση και να σκύψουν οι σκέψεις. Ζόρικες σκέψεις, επιτακτικές για απόφαση που δεν τη βρίσκω… Με πιέζουν εικόνες, φράσεις, πράγματα που γίνανε, υποθέσεις που με τρομάζουν. Τι να κάνω; Ο Σαμαράς μου την είπε, οκ… Και βλέπω και το φόβητρο και το δέλεαρ. ΜΑΤ και φράγκα και κλείσιμο ματιού, “άντε βρε,  κουτέ, εσύ είσαι στους 2.000″… Και οι άλλοι …650 τι είναι, αυτοί που θα πεθάνουν για να ζήσω, ή και το αντίθετο, αν είμαι στους 650… οι άλλοι  που θα ζήσουν επειδή θα πεθάνω… Κι από την άλλη, μες στον κουρασμένο αγώνα, πέρα από τους πραγματικούς, εκατοντάδες, χιλιάδες αλληλέγγυους οι συνήθεις 20-30 γυρολόγοι “επαγγελματικού αναρχισμού”. Δεν προσέρχονται για να συμπαρασταθούν αλλά για να προσεταιρισθούν και να επιβληθούν… Μιλάνε όλοι την ίδια ξύλινη γλώσσα, φοράνε τα ίδια, κοιτούν ίδια, δε τολμούν να μιλήσουν μόνοι, παρά μόνο όλοι μαζί, αυτοί …οι εκφραστές της πεμπτουσίας της ελευθερίας, της αναρχίας δε λένε λέξη προσωπική δική τους αν δεν…. συσκεφθούν!!! Χίλιες φορές, τιμημένο ΚΚΕ, αν είναι έτσι…

Αναρωτιέμαι – μικρές στιγμές, είναι αλήθεια-  γιατί και  για ποιον διαμαρτύρομαι… Καταλήγω ότι είναι για μένα, γιατί έτσι, γιατί δε αποδέχομαι να υπογράψω καμιά – ατομική- τρίμηνη σύμβαση αυτοεξευτελισμού, γιατί αρνούμαι και ΜΑΤ και Black blog  ενός συστήματος που δεν αγαπάει τη ζωή και το χαμόγελο, που ζει με το μίσος, τον πόλεμο και το μαύρο, δεν είμαι δικός τους, ευχαριστώ, δεν θα πάρω…»