Αποτέλεσμα θετικός

Λέξεις: Παναγιώτης Μιχαλόπουλος

Καθόταν στον θάλαμο του ΑΧΕΠΑ και περίμενε μόνος. Είχαν απαγορεύσει στη γυναίκα του να τον συνοδεύσει. Μερικές μέρες πριν είχε αρχίσει να νιώθει κάποια περίεργα συμπτώματα.

Χωρίς να πει σε κανέναν τίποτα, γιατί να τους ανησυχήσει άλλωστε, «ψαχνότανε» συγκρίνοντας ό,τι ένιωθε με τη λίστα των συμπτωμάτων που έβρισκες παντού πια. Σιγά σιγά το πράγμα σοβάρευε και δεν μπορούσε πλέον να κρυφτεί. Υποκύπτοντας στις ασφυκτικές πιέσεις τη γυναίκας του «κάν’ το για τα παιδιά σου, αν όχι για σένα, έχεις ευθύνη» επικοινώνησε με το γνωστό πενταψήφιο νούμερο. Στην αρχή τον αντιμετώπισαν με συγκατάβαση, αλλά όσο η σειρά των ερωτήσεων προχωρούσε, τόσο ένιωθε ότι η φωνή της κοπέλας σοβάρευε. Στη συνέχεια του είπε να περιμένει να τον συνδέσει με «κάποιον υπεύθυνο». Δηλαδή τι ήταν αυτή που παίζανε τις κουμπάρες τόση ώρα; Ανεύθυνη;

Πέρασαν πέντε, δέκα λεπτά, ποιος ξέρει… Ήλθε ο «υπεύθυνος». Ξανά από την αρχή οι ίδιες ερωτήσεις. Ίσως τελικά να ήταν όντως ανεύθυνη, η κοπέλα με την οποία είχε ξεκινήσει να μιλάει. Του είπε ότι πρέπει να πάει στο νοσοκομείο για έλεγχο. «Κατά πάσα πιθανότητα θα είναι αρνητικός, αλλά ας είμαστε προσεκτικοί. Μέχρι τότε παρακαλώ περιορίστε πλήρως τις επαφές σας με άλλους ανθρώπους. Καλό θα ήταν να φορέσετε μια μάσκα. Έχετε μάσκα; Δυστυχώς δεν μπορούμε να στείλουμε ασθενοφόρο αλλά, αν γίνεται, μην πάρετε ΤΑΧΙ, ελάτε με το δικό σας αυτοκίνητο. Είσαστε σε κατάσταση να οδηγήσετε. Σωστά;”.

Μπορούσε να οδηγήσει. Να αναπνεύσει, δυσκολευόταν μερικές φορές, αλλά έφτασε στο νοσοκομείο οδηγώντας. Βρήκε θέση λίγο πιο πάνω από το Πολυτεχνείο. Είχε να περάσει από εκείνα τα μέρη, από τα φοιτητικά του χρόνια. Δεν είχαν αλλάξει και πολλά, αν εξαιρέσεις κάποια καινούργια κτίρια που είχαν ξεφυτρώσει.

Πήγε στην υποδοχή, εξήγησε την κατάσταση και δεν ξέρει αν ήταν η ιδέα του, αλλά του φάνηκε ότι η κοπέλα, παρά το ότι τους χώριζε ένα προστατευτικό κρύσταλλο, έκανε ασυναίσθητα πίσω το κεφάλι της για να απομακρυνθεί από αυτόν. Του είπαν πού να πάει και έφτασε εκεί περπατώντας ένα μακρύ διάδρομο. Μισούσε την μυρωδιά των νοσοκομείων και του φαινόταν περίεργο που έβλεπε ανθρώπους να τρώνε ή να πίνουν καφέ, στον χώρο αυτό. Εκείνος ένιωθε τυχερός, που είχε φτάσει σε αυτή την ηλικία και δεν έχει χρειαστεί να νοσηλευτεί ποτέ. Φοβόταν ότι αν γλίτωνε από τον λόγο που τον είχε στείλει στο νοσοκομείο, θα πέθαινε από ασιτία.

Έφτασε στο γραφείο που του είχαν πει. Χτύπησε την πόρτα και όταν άκουσε το «περάστε», από μέσα, ασυναίσθητα γύρισε το χερούλι με τον αγκώνα, πάνω από το μπουφάν. Ο γιατρός, κάπου ανάμεσα στα σαράντα και πενήντα, με πουκάμισο με γαλάζιες ρίγες και γραβάτα κάτω από την ιατρική ποδιά. Σήκωσε τα μάτια και το κοίταξε μέσα από χοντρά μυωπικά γυαλιά με τον τετράγωνο, μαύρο σκελετό, προσφέροντας του καρέκλα για να καθίσει με μια βουβή χειρονομία. «Δώστε μου, παρακαλώ, δύο λεπτά να τελειώσω αυτό που γράφω και θα είμαι μαζί σας». Φορούσε μάσκα και αυτός και η φωνή του ακουγόταν περίεργα.

Του έδωσε, τα δύο λεπτά που μπορεί να ήταν και περισσότερα. Όταν τέλειωσε, ξεκίνησε με την σειρά των ερωτήσεων, όπως είχε γίνει και στο τηλέφωνο. Μερικές φορές, οι απαντήσεις του διακόπτονταν από ένα ισχυρό κύμα βήχα. Ο γιατρός τον κοιτούσε συνοφρυωμένος. Όταν τελείωσε, του είπε ότι θα του έπαιρναν αίμα για το τεστ. Ανήκε στις ομάδες υψηλού κινδύνου, για περισσότερους από έναν λόγους και έπρεπε να είναι προσεκτικοί.

Σήκωσε το τηλέφωνο και μίλησε με μια Ελένη. Της είπε να έλθει για αιμοληψία. Η Ελένη χτύπησε την πόρτα και μπήκε, πριν καλά καλά προλάβει να ακουμπήσει το ακουστικό στην συσκευή. «Ο κύριος είναι γιατρέ;». Άσκοπη ερώτηση, αφού δεν βρισκόταν άλλος στο δωμάτιο αλλά ο γιατρός απάντησε «ναι». Τον ρώτησε από ποιο χέρι προτιμούσε να του πάρει αίμα. «Από πού σας παίρνουν, συνήθως;». Από πουθενά, ήθελε να της πει, καθώς δεν του έπαιρναν αίμα συνήθως. Μια φορά τον χρόνο, υποκύπτοντας στην γκρίνια της γυναίκας του πήγαινε και έκανε μια γενική αίματος. Αλλά δεν υπήρχε «συνήθως». Παρ’ όλα αυτά έδειξε το αριστερό χέρι. Σήκωσε το μανίκι και η κοπέλα τους είπε «πάρτε μια ανάσα» καθώς τον τρυπούσε με την βελόνα. Την πήρε και ένιωσε ένα ελαφρύ τσίμπημα. Μετά του έδωσε ένα βαμβακάκι ποτισμένο με οινόπνευμα και του είπε να το πατήσει δυνατά.

«Τελειώσατε, από εμάς», του είπε ο γιατρός. «Τώρα η αδελφή θα σας συνοδεύσει σε ένα δωμάτιο και θα περιμένουμε τα αποτελέσματα. Σε περιπτώσεις σαν τη δική σας, δεν αργούν. Έχετε προτεραιότητα. Καλό θα είναι να ξαπλώσετε να ξεκουραστείτε λίγο. Βλέπω έχετε φέρει τσάντα. Αν θέλετε, φορέστε πιτζάμες να είσαστε άνετα. Παρακαλώ, μόνο, να μην βγείτε από το δωμάτιο για οποιονδήποτε λόγο και να μην έλθετε σε επαφή με άλλους ανθρώπους. Είσαστε τυχερός, το δωμάτιο έχει την δική του τουαλέτα και έχει και τηλεόραση. Καλή τύχη».

Ακολούθησε τη νοσοκόμα και πήραν ξανά τον μακρύ διάδρομο, προς την αντίθετη κατεύθυνση, αυτή τη φορά. Σε κάποιο σημείο έστυψαν δεξιά και μετά από λίγο αριστερά, φτάνοντας έξω από μια πόρτα. Αναρωτήθηκε αν θα ξανάβρισκε εύκολα τον δρόμο για να φύγει. Η νοσοκόμα, του άνοιξε την πόρτα και του έδειξε το δωμάτιο. «Για ό,τι χρειαστείτε παρακαλώ πατήστε τον διακόπτη για το κουδούνι που είναι δίπλα στο κρεβάτι. Για να κανένα λόγο μη βγείτε από εδώ μέσα αν δεν σας πω εγώ ή κάποια συνάδελφος. Θέλετε να με ρωτήσετε κάτι;». Την ρώτησε ποιος ήταν ο κωδικός για το wifi. Εκείνη γέλασε και του είπε ότι καλύτερα θα ήταν να χρησιμοποιήσει «τα δεδομένα, του κινητού» και γύρισε για να βγει από το δωμάτιο.

Έμεινε μόνος. Στην αρχή το είχε πάρει αψήφιστα, αλλά τώρα τον είχαν ζώσει τα φίδια. Όλο το προηγούμενο διάστημα ήταν πολύ προσεκτικός αλλά η ζωή δεν είχε σταματήσει. Αφού είχε τελειώσει με τις τελευταίες εκκρεμότητες της δουλειάς, καθόταν στο σπίτι. Πριν από μερικές μέρες είχε χρειαστεί να πάει στην τράπεζα. Πριν από αυτόν, είχε μπει στο προθάλαμο, που πατάς τα κουμπάκια και περιμένεις, ένας κύριος μεγάλης ηλικίας ο οποίος φαινόταν ότι έβηχε δυνατά. Του είχε φανεί μάλιστα αστείο καθώς τον έβλεπε να βήχει αλλά δεν ακουγόταν ο ήχος πίσω από τα χοντρά κρύσταλλα. Λες να είχε γίνει εκεί; Μπορεί, όμως, να ήταν και την άλλη φορά στο super market, που είχε μπροστά του στα τυριά εκείνη την κοπέλα με τα σκουλαρίκια στο φρύδι που είχε φταρνιστεί ενώ παραλάβανε το πακετάκι με την φέτα. Μπορεί να ήταν οπουδήποτε, μπορεί και πουθενά…

Μέχρι χθες συζητούσαν για το τι θα κάνουν το Πάσχα και πώς θα μπορούσαν να παρακάμψουν την καραντίνα, για να κρατήσουν το έθιμο και να ψήσουν το αρνάκι. Μάλωναν για το αν θα έπρεπε να κλείσει η νέα παραλία ή όχι. Για τα fake news. Έβλεπαν κάθε απόγευμα την ενημέρωση με τον Τσιόδρα. Κουνούσαν στενοχωρημένα το κεφάλι όταν άκουγαν τους αριθμούς να μεγαλώνουν και να που τώρα είχε γίνει και αυτός κομμάτι της στατιστικής. Άραγε στα σημερινά νούμερα θα ήταν και αυτός; Πώς τα μετρούσαν; Κοίτα πώς από τη μια στιγμή στην άλλη αλλάζουν οι προτεραιότητες και η οπτική. Πώς περνάς από την άλλη μεριά… Τελικά , τα κακά δεν συμβαίνουν μόνο στους άλλους.

Το κινητό δονήθηκε. Μήνυμα στο messenger από τη γυναίκα του «Πώς πάει;». «Όλα καλά. Μου πήραν αίμα και περιμένουμε. Μην ανησυχείς. Όταν έχω νεότερα, θα σου πω. Μην ξεχάσεις να πάρεις γάλα». Μια κίτρινη χαμογελαστή φατσούλα εμφανίστηκε στην οθόνη του.

Τώρα έπρεπε να περιμένει. Προσπάθησε να πειθαρχήσει το μυαλό του. Πες ότι είσαι στο σπίτι. Τι διαφορετικό θα έκανε; Κάτσε και σερφάρισε μέχρι να σου τελειώσουν τα megabyte. Του ήλθε μια ιδέα και ασυναίσθητα κοίταξε δίπλα στο κρεβάτι. Ευτυχώς υπήρχε πρίζα γιατί η μπαταρία του κινητού του, είχε αρχίσει «να τα παίζει» και δεν κρατούσε πολύ. Θα έγραφε και μια από τις ιστορίες του, για τους φίλους του στο facebook. Άραγε έπρεπε να τους μιλήσει για αυτό που περνούσε; Ποιος ήταν ο σωστός τρόπος για να το αντιμετωπίσει;

Ξεκίνησε να γράφει «Φίλοι μου καλοί. Καλοί μου φίλοι».