Απουσιολόγιο

Του Γιώργου Τούλα 

Τις χρονιές τις μετράς συνήθως με χαρές και λύπες, με αφίξεις και απώλειες. Εκεί στο τέλος που κάνεις ταμείο και στέκεσαι πιο ψύχραιμα απέναντι στο χρόνο που περνά, στην ημερολογιακή συνθήκη των 365 ημερών, εκεί θες δεν θες έρχεσαι αντιμέτωπος με πρόσωπα. Γιατί στο τέλος-τέλος τα πρόσωπα είναι αυτά που αντέχουν ή χάνονται στην αδυσώπητη ροή του χρόνου.

Και είναι μια διαολεμένη παραδοχή που είσαι αναγκασμένος να κάνεις όταν σταθείς στον καθρέφτη και δεις το πέρασμα του χρόνου πάνω σου, από μια ηλικία και έπειτα, όσο και αν κρύβεσαι πίσω από ψευδαισθήσεις το πέρασμα δεν γίνεται ανώδυνα, δεν γίνεται χωρίς σημάδια, στην ψυχή και στο σώμα.

Και στο μυαλό σίγουρα, στις αντοχές, στα μπορώ ή δεν μπορώ πια.

Στο τέλος αυτού του απογοητευτικού για μένα χρόνου στέκομαι μονάχα στα απουσιολόγια του. Μετράω απουσίες πιο πολύ παρά παρουσίες. Για πρώτη φορά. Ανθρώπους που έφυγαν αμετάκλητα, περιστασιακά ή ετοιμάζονται. Ανθρώπους που χάθηκαν από τη ζωή μου βίαια, χωρίς να το επιλέξουν, αναπάντεχα.

Μετρώ τις σκιές τους τριγύρω. Σκιές απόντων. Οι ενημερώσεις τους που έπαψαν να έρχονται στο facebook, τα τηλέφωνα τους στο κινητό που δεν ισχύουν πια, οι άδειες μέρες των γιορτών τους που οι ευχές πια περισσεύουν, αφού ο παραλήπτης δεν είναι εκεί να τις παραλάβει. Η εξοικείωση με την απουσία όσο μεγαλώνεις είναι μοιραία. Με την ομαδική απουσία είναι αβάσταχτη. Ποτέ δεν είσαι έτοιμος για τις απώλειες, ποτέ δεν θα μάθεις να τις αποδέχεσαι στωικά. Τη χρονιά που τελειώνει έχασα πολλούς ανθρώπους από γύρω μου. Πήγα σε πολλές εξόδιες ακολουθίες, άναψα πολλά κεριά σε μνήμες. Ποτέ δεν είσαι προετοιμασμένος για αποχαιρετισμούς. Μη γελιέσαι, όσο και αν πιστεύεις ότι μεγαλώνοντας είναι ευκολότερο. Οι άδειες θέσεις σε τραπέζια, η συνειδητοποίηση πως δεν θα είναι πια μαζί σου πρόσωπα που μοιραζόσουν πρόσφατες ή παλιές αναμνήσεις, το κενό του χρόνου.

Μαζί με τις οριστικές απώλειες έρχονται και οι αναγκαστικές των ξενιτεμών. Οι καλύτεροι σου φίλοι που φεύγουν, η καθημερινότητα που αλλάζει. Ο καιρός μας έχει τεχνικές διευκολύνσεις. Έχει skype, gtalk, δωρεάν προγράμματα ομιλίας στα κινητά, εφευρέσεις που φτιάχτηκαν για να σε κάνουν να νιώθεις μικρότερα τα κενά, κοντινότερες τις αποστάσεις. Ξέρεις καλά όμως στο βάθος πως η αίσθηση είναι επίπλαστη, πως η ανθρώπινη επαφή, το κουβάρι αυτό της καθημερινότητας, απαραίτητο καύσιμο για τη διατήρηση της εγγύτητας, λιγοστεύει με τις αναγκαστικές αναχωρήσεις,

Η χρονιά που φεύγει έχει για μένα απώλειες. Ζώντων και κεκοιμημένων. Έχει ονόματα απόντα στα παρουσιολόγια. Έχει πόνο. Μεγαλώνω.