Απουσιολόγιο

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που με τις πράξεις, το λόγο, τον τρόπο ζωής τους υπήρξαν πρωτοπόροι, εμπνευστές και στήριξαν με το έργο τους την προσπάθεια για ορατότητα, ίσα δικαιώματα και δικαιοσύνη.

Έφυγαν νωρίς από κοντά μας αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό αλλά θα τους θυμόμαστε πάντα. Αυτό το κείμενο είναι για όλους αυτούς και παρ’ όλο που ο τίτλος του δηλώνει απουσία είναι παρόντες.

Αχιλλέας Ψαλτόπουλος

Ο Αχιλλέας έδωσε κυριολεκτικά την ζωή του για το θέατρο. Ακούραστος σκηνοθέτης, ηθοποιός, κειμενογράφος και δάσκαλος. Ανέβασε πρωτοποριακές παραστάσεις, παρέμεινε στην πόλη ως το τέλος και έκλεισε την καριέρα του με ένα όνειρο ζωής το ανέβασμα του έργου «Το κλουβί με τις τρελές». Η συμβολή του στο ΛΟΑΚΙ κίνημα ήταν καθοριστική. Δημιούργησε το 1980 το ΚΣΑ (Κίνημα Σεξουαλικής Απελευθέρωσης) και ήταν ο εκδότης του περιοδικού Μπανάνες που από το πρώτο τεύχος κατασχέθηκε από τον εισαγγελέα και σταμάτησε η κυκλοφορία του.

Κώστας Μπέσιος

Εργάστηκε για χρόνια στην εφορία Νεοτέρων Μνημείων, υπήρξε ραδιοφωνικός παραγωγός και η ψυχή του καφέ μπαρ Stretto του πιο ΛΟΑΤΚΙ friendly στεκιού της πόλης, σημείο αναφοράς για όλους όσους έψαχναν ένα δικό τους χώρο για να εκφραστούν αλλά και να κάνουν γνωριμίες. Ήταν από τους ανθρώπους που συνέβαλαν καθοριστικά στο κίνημα τα πρώτα χρόνια της γέννησης του στην Θεσσαλονίκη.

Στέλιος Αναστασιάδης

Υπήρξε ο ιδιοκτήτης του θρυλικού Ahududu που μεσουρανούσε στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και για δέκα ολόκληρα χρόνια. Εκτός από το γεγονός ότι το μαγαζί του ήταν ένα καταφύγιο για όλους ο ίδιος εκτός από επιχειρηματίας ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητος με τα ζητήματα των ΛΟΑΤΚΙ δικαιωμάτων. Στήριξε χρηματικά τα έντυπα της εποχής και διοργάνωσε πάρτι για την οικονομική τους ενίσχυση. Έδωσε βήμα για παιδιά με καλλιτεχνικές ανησυχίες για να παρουσιάσουν drag show, θεατρικά, και χορευτικές παραστάσεις. Κάποιες από εκείνες τις βραδιές θα μείνουν χαραγμένες για πάντα στο μυαλό της δικής μας γενιάς.

Πάτρα Σεραφειμίδου

Η Πάτρα κινητοποιήθηκε από πολύ νωρίς σε φεμινιστικές και λεσβιακές ομάδες της Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε για τον Ξενώνα Προσφύγων Θεσσαλονίκης και ήταν πάντα υπέρμαχος και προστάτιδα των αδύναμων. Υπήρξε ιδιοκτήτρια του lesbian bar Boheme στο Μπίτ Μπαζάρ και υπεύθυνη του καφέ μπαρ Wanda. Διετέλεσε αντιπρόεδρος της «Σύμπραξης κατά της ομοφυλοφοβίας» πριν τον πρόωρο θάνατο της.

Νανά Χαζή

Αυτό που έκανε την Νανά να ξεχωρίσει και να γίνει αγαπητή και γνωστή σε όλη την Ελλάδα ήταν ο τρόπος σκέψης και η αγάπη της για τους ανθρώπους. Σε πολύ δύσκολους καιρούς πήρε την απόφαση να σταματήσει να ζει μια ψεύτικη ζωή. Χώρισε από την τότε σύζυγο διέγραψε – αλλά ποτέ δεν το έκρυψε – την παλιά της ταυτότητα και ξεκίνησε να ζει ως Νανά επειδή της άρεσε η ηρωίδα του Εμίλ Ζολά. Η ιστορία της έδωσε δύναμη έμπνευση και κουράγιο σε πολλούς τρανς ανθρώπους. Έγινε ταινία, ντοκιμαντέρ, έδωσε συνεντεύξεις και κλήθηκε να μιλήσει σε ημερίδες και συνέδρια. Εντάχθηκε δυναμικά σε όλα τα σύγχρονα κινήματα και στην Homophonia για το Thessaloniki Pride. Σταδιακά έγινε η μητέρα όλου του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος ένα σύμβολο δύναμης αξιοπρέπειας και τόλμης.

Άρης Παρασκάκης

Υπήρξε μέλος της «Σύμπραξης κατά της ομοφυλοφοβίας» είχε εμπλακεί και περάσει από συλλόγους, σωματεία, πολιτικές παρατάξεις και άτυπες ομάδες. Ήταν παρόν σε όλα τα σημαντικά γεγονότα του κινήματος. Έφερε τον Bruce la bruce και την ταινία του ΟΤΤΟ στην Θεσσαλονίκη. Είχε την δική του άποψη και την υποστήριζε με πάθος, είχε και τα πάθη του που τα υποστήριζε με πάθος και αυτά. Του άρεσε να μιλάμε και κυρίως να διαφωνούμε δημιουργικά. Μου ζήτησε κάποια στιγμή να κάνουμε μια συνέντευξη για την Παράλλαξη. Μου έβαλε όρους. Να μπει ο τίτλος που θέλει και να μην κόψουμε καμία από τις απαντήσεις και έτσι και έγινε.

Μισέλ Δημόπουλος – Δημήτρης Εϊπίδης

Υπήρξαν οι άνθρωποι που με τις ιδέες τους πήραν το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και το ανήγαγαν σε μια ανοιχτή γιορτή της πόλης που έσπασε τα εθνικά σύνορα. Μας σύστησαν νέους πολλά υποσχόμενους σκηνοθέτες και έφεραν ταινίες πρωτοποριακές και τολμηρές για την εποχή τους πολλές από τις οποίες είχαν ως θεματική την διερεύνηση του φύλου και της σεξουαλικότητας, εκπαιδεύοντας ένα νεανικό κοινό σε νέες αναπαραστάσεις κάνοντας το να αγαπήσει το σινεμά. Το 1999 ο Μισέλ Δημόπουλος όχι απλά τόλμησε αλλά υποστήριξε με θέρμη την δημιουργία του Πανοράματος Ομοφυλοφιλικών ταινιών – που μετονομάστηκε σε Διεθνές Φεστιβάλ ΛΟΑΤΚΙ ταινιών Θεσσαλονίκης – του πρώτου και μακροβιότερου θεσμού που υπήρξε στην Ελλάδα. Χάρη στα δικά τους εκείνα πρώτα βήματα σήμερα το Φεστιβάλ μπορεί περήφανα να απονέμει κάθε χρόνο το βραβείο Mermaid για την καλύτερη ταινία LGBTQI θεματικής του επίσημου προγράμματος του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Όσα χρόνια και αν περάσουν η αύρα αυτών των ανθρώπων βρίσκεται εδώ. Πολλές φορές νομίζω πως μας κοιτάζουν και χαμογελούν. Σε μια τόσο σημαντική στιγμή όπως το Europride στην Θεσσαλονίκη πιστεύω μετά βεβαιότητας πως θα το διασκεδάζαμε όλοι μαζί. Η Νανά θα κουνούσε τα δάχτυλά της κρατώντας το τσιγάρο που δεν αποχωριζόταν, η Πάτρα θα χαμογελούσε, ο Άρης θα κουνούσε μια Rainbow – Εβραϊκή σημαία γιατί μεταξύ άλλων λάτρευε την ίντριγκα, ο Κωστάκης θα χαιρετούσε ευγενικά λέγοντας την ατάκα «που είσαι καλό μου», ο Στέλιος πιθανότατα να έπινε κανένα σφηνάκι, ενώ ο Αχιλλέας αν δεν συμμετείχε με κάποια παράσταση θα ανέλυε την ιδέα του για μια επόμενη που θα ανέβαζε τον προσεχή χειμώνα. Την ίδια ώρα ο Μισέλ και ο Δημήτρης θα μας σύστηναν εξαιρετικές ταινίες που γεννούν εικόνες και συναίσθημα. Όλοι τους μοναδικοί, ζουν μέσα από τα αποτελέσματα της κάθε τους πράξης.