Η αρχή της αβεβαιότητας
Είμαστε η γενιά που όλοι περίμεναν να κάνει το “μπαμ”, να πετύχει...
Λέξεις: Βίκη Φραγκούδη
Η αρχή της αβεβαιότητας αποτελεί βασικό αξίωμα της κβαντικής μηχανικής. Διατυπώθηκε το 1927 από τον Βέρνερ Χάιζενμπεργκ (Werner Heisenberg,1901-1976). Σύμφωνα με αυτήν, είναι αδύνατο να μετρηθεί ταυτόχρονα και με ακρίβεια, ούτε πρακτικά, ούτε και θεωρητικά η θέση και η ταχύτητα, ή ορμή, ενός σωματίου.
Η αρχή της αβεβαιότητας δεν έχει να κάνει μόνο με την κβαντική μηχανική. Έχει να κάνει και με εμάς, την καθημερινότητα μας, το ποιοι είμαστε, το τι θέλουμε τελικά από την ζωή μας. Μεγαλώσαμε πίνοντας νερό από το λάστιχο και με γόνατα φαγωμένα από τα πεσίματα σε αλάνες και δρόμους και όχι με ένα τάμπλετ στο χέρι. Μεγαλώσαμε με παρέες, με καυγάδες αληθινούς και όχι emoji στεναχώριας και θυμού. Μας έλεγαν να σπουδάσουμε ό,τι αγαπάμε, καθώς λεφτά υπήρχαν για μια γενιά που όπως χαρακτηριστικά έλεγαν οι μεγαλύτερες υπήρξε τυχερή γιατί δεν έζησε ούτε πόλεμο αλλά ούτε κάποιο άλλο συνταρακτικό γεγονός, που να την πηγαίνει πίσω. Μεγαλώσαμε με σεβασμό στους άλλους ανθρώπους, με εικόνες που μυρίζουν βρεγμένο χορτάρι το καλοκαίρι και μαλλιά βρεγμένα από το αλάτι της θάλασσας μπλεγμένα με ζάχαρη από λουκουμά πλανόδιου πωλητή.
Είμαστε η γενιά που όλοι περίμεναν να κάνει το “μπαμ”, να πετύχει γιατί είμαστε σε ένα μεγάλο ποσοστό σπουδαγμένοι, γιατί είχαμε όλα τα εφόδια και τις πληροφορίες να κάνουμε την ζωή μας καλύτερη.
Είμαστε η γενιά που μας τέθηκαν εξαρχής όλες οι ερωτήσεις: “Τι σ’αρέσει να κάνεις;” “Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;”, “Σε ποιον θα ήθελες να μοιάσεις;”. Είμαστε όμως η γενιά που δεν έχει καμία απολύτως απάντηση. Που είχε όλα τα εφόδια, την πληροφόρηση, το διαδίκτυο, μεγαλύτερα αδέρφια να μας πουν τι να αποφύγουμε. Και πάντα κάποιον να στηρίζουμε και να υποστηρίζουμε. Και ακόμα και αν αξιοποιήσαμε σωστά όλες τις πληροφορίες, είμαστε η γενιά εκείνη που μένει αναποφάσιστη ανάμεσα στο “κάνω αυτό που σπούδασα, αυτό που μου αρέσει” και στο “κάνω αυτό που πρέπει”.
Για μια στιγμή μόνο, όσο διαβάζεις αυτό το άρθρο, αναλογίσου παιδιά γύρω στα 25 με 30, που έχουν τελειώσει μια σχολή (στο καλό σενάριο, γιατί στο κακό πληγώνονται τόσο από την επιλογή τους που δεν τελειώνουν καν αυτήν την σχολή) και αναρωτήσου πόσο αισιόδοξα είναι αυτά τα παιδιά για το μέλλον που ανοίγεται μπροστά τους. Πόσα έμαθαν τελικά με την παιδεία να γίνεται μπαλάκι συμφερόντων, με τα μνημόνια πάνω από το κεφάλι τους και το αποκορύφωμα: μια πανδημία που βάζει αντισηπτικό στα όνειρα τους.
Αναλογίσου τώρα και αν κάποιο από αυτά τα παιδιά έχει σπουδάσει κάτι σχετικό με τον πολιτισμό! Στην χώρα που τον γέννησε, που γέννησε το θέατρο και την βάση επί της οποίας στηρίχτηκε όλη Ευρωπαϊκή διανόηση, ο πολιτισμός δεν έχει καμία θέση. Δεν θεωρείται καν άξιος αναφοράς σε διαγγέλματα που ανακοινώνουν την επιστροφή στην κανονικότητα….Το πως θα ζήσουμε όλοι όσοι ασχολούμαστε με τον πολιτισμό αλλά και οι θεατές χωρίς συναυλίες, παραστάσεις, εκθέσεις και φεστιβάλ εξάλλου δεν ήταν ποτέ μέρος της κανονικότητας…
