Αριστερά: Και τώρα τι;

Λέξεις: Στέλιος Νέστωρ

Και τώρα τι;

Δύο είναι οι απορίες που απασχολούν όχι μόνο τους οπαδούς του κόμματος αλλά και όλους όσους ενδιαφέρονται για τα πολιτικά τεκταινόμενα σε αυτόν τον τόπο.

Ο μεγάλος αριθμός των νεόπιστων που προσήλθαν και η επιλογή του προσώπου στον πρώτο γύρο. Και τούτο διότι αυτά που συνέβησαν, δεν αποτελούν μόνο εσωτερικό θέμα του κόμματος αλλά αφορούν την λειτουργία ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Τον τρόπο δηλαδή που διαμορφώνονται οι πλειοψηφίες και οι μειοψηφίες στην Δημοκρατία.

Πως εξηγείται δηλαδή ο υπερβολικά μεγάλος αριθμός όλων εκείνων, μεταξύ των οποίων πλήθος υπερήλικων, που αφιέρωσαν χρόνο για την ταλαιπωρία μιας ψηφοφορίας αλλά κυρίως εκείνων που αποδέχτηκαν τη δέσμευσή να καταστούν μέλη ενός κόμματος που πριν λίγους μήνες είχε υποστεί μια στρατηγική ήττα στις βουλευτικές εκλογές. Θεωρώ ότι ο κύριος λόγος είναι η ανάγκη της κάλυψης του κενού που άφησε το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών το οποίο εκμηδένισε ουσιαστικά την ύπαρξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία για να λειτουργήσει ομαλά, χρειάζεται απέναντι σε αυτόν που αποφασίζει, κυβερνά, να υπάρχει και κάποιος που να ελέγχει. Αυτό που αγγλοσάξονες μας το έμαθαν ως check and balances. Για να αντιληφθούν οι απλοί πολίτες την ύπαρξη αυτού του κενού δεν χρειάζεται να προσφύγουν σε θεωρητικές κατασκευές. Διδάσκονται από την καθημερνή τους εμπειρία όταν βλέπουν αφ’ ενός μεν τα λάθη που έγιναν από την κυβέρνηση κυρίως στην αντιμετώπιση της πρόσφατης θεομηνίας με τις φωτιές και τις πλημύρες και αφετέρου την αδυναμία των αντιπολιτευόμενων κομμάτων να προτάξουν, εκτός από το «για όλα φταίει ο Μητσοτάκης», έναν πειστικό λόγο που να εντοπίζει τα συγκεκριμένα λάθη και να κάνει συγκεκριμένες διορθωτικές προτάσεις. Η αθρόα λοιπόν προσέλευση μπορεί να ερμηνευτεί ως μία αγωνιώδης προσπάθεια να επαναφέρει στην «ενεργό υπηρεσία» το βαριά τραυματισμένο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να αποκατασταθεί, κατά κάποιον τρόπο η κοινοβουλευτική τάξη.

Σε ότι αφορά τον νικητή του πρώτου γύρου, το μεγάλο ερώτημα είναι πώς μέσα σε ελάχιστο προεκλογικό χρόνο κατόρθωσε ένας, παντελώς άγνωστος όχι μόνο στην κοινωνία αλλά και στο ίδιο το κόμμα, υποψήφιος, να επικρατήσει με τόσο μεγάλη διαφορά. Αν αποκλείσουμε τα διάφορα συνωμοσιολογικά που διατρέχουν το διαδίκτυο, νομίζω πως το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου μας οδηγεί σε δύο, εν μέρει εμπλεκόμενες, υποθέσεις εργασίας. Η πρώτη είναι η φαντασίωση της επανάληψης του μύθου. Κάποτε ένας νέος, χαρισματικός ηγέτης μας άρπαξε από το πολιτικό περιθώριο και μέσα σε λίγα χρόνια ριζοσπαστικής δραστηριότητας, δεκαπλασίασε τη δύναμή μας και, για πρώτη φορά στην ιστορία, μας έκανε κόμμα εξουσίας και κυβέρνηση. Τώρα που βρισκόμαστε πάλι στα κάτω, η τύχη μας στέλνει ξαφνικά έναν νέο, ευχάριστο στην όψη, αριστερό, κατά τα λεγόμενά του, που λέει πως είναι σε θέση σύντομα να μας ανοίξει το δρόμο για μια προοδευτική , όχι αναγκαστικά ριζοσπαστική αριστερή, κυβέρνηση. Ας αδράξουμε λοιπόν την ευκαιρία. Η δεύτερη υπόθεση εργασίας βλέπει το αποτέλεσμα της εκλογής ως δείγμα πολιτικής ωριμότητας των ψηφοφόρων. Με τις επιλογές τους δηλαδή θέλησαν να καταδικάσουν τις μη ομολογημένες μέχρι σήμερα, εσφαλμένες πολιτικές που οδήγησαν το κόμμα σε κατάρρευση και στην παραίτηση του Προέδρου. Έκλεισαν λοιπόν την πόρτα σε όλους εκείνους τους υποψήφιους που, όλα αυτά τα χρόνια, ήταν ένθερμοι συνδιαμορφωτές των καταστρεπτικών πολιτικών. Κατόπιν τούτου επέλεξαν την παρθενική αθωότητα του νεοεμφανισθέντος.

Και τώρα; Τι περιμένουμε σήμερα; Εκτός από βέβαιες μελλοντικές αναταράξεις in situ, δύο τινά θα συμβούν: Ή η Πρόοδος) θα καταπιεί την Αριστερά, με την έωλη νοσταλγία μιας κυβερνητικής επανόδου, ή Αριστερά θα μείνει εκεί που είναι, και αν έχει το κουράγιο, θα παλέψει για να παίξει τον ρόλο της από θέσεις σύγχρονες που θα απαντούν στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.

*Ο Στέλιος Νέστωρ είναι ιστορική φυσιογνωμία της Αριστεράς στην Ελλάδα.