Ας συμφωνήσουμε ότι μπορούμε να διαφωνούμε

Πάμε λίγο τα βασικά: Το δικαίωμα στην κριτική, η διατύπωση άποψης, η διαφωνία με ένα αφήγημα είναι κατοχυρωμένο υποθέτω εδώ και αιώνες. Τουλάχιστον στις δημοκρατικές κοινωνίες.

Σε μια εποχή μάλιστα που τα social κάνουν αυτό το δικαίωμα καθημερινή δυνατότητα για δισεκατομμύρια ανθρώπους τότε η δύναμη της γνώμης πολλαπλασιάζεται ραγδαία.

Παρατηρώ τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα τους μικρούς εμφύλιους που ξεσπάνε διαρκώς με αφορμή τα πάντα. Από την ταινία του Λάνθιμου μέχρι το Ζάρι της Μαρίνας Σάτι ή τις στολές που σχεδίασε η Μαίρη Κατράντζου για την τελετή αφής της Ολυμπιακής φλόγας.

Αναφέρω επίτηδες αυτά τα τρία παραδείγματα που άπτονται της αισθητικής. Όπως σε όλα τα ανάλογα θέματα, το αποτέλεσμα μπορεί να σου αρέσει μπορεί και όχι. Το λογικό είναι να το πεις, εφόσον σ΄αρέσει να εκφράσεις την κρίση σου και προφανώς κάποιος να διαφωνήσει να πει κάτι άλλο, γιατί έτσι είναι o διάλογος. Εκεί τελειώνουν όλα λογικά. Όλα τα άλλα είναι παραπανίσια, είναι απότοκα μιας εποχής που εμπεριέχει την πόλωση, το φανατισμό, τη λεκτική βία με κάθε ευκαιρία.

Θα αρχίσουν οι προσβολές, οι κατάρες, τα βρισίδια, χαλαρά. Υπερασπιστών ή πολέμιων. 

Όλο αυτό είναι παρανοϊκό και προφανώς βολεύει πολύ ένα διχασμό που καλλιεργείται τεχνηέντως με κάθε ευκαιρία και στα πάντα, ένα διχασμό που υπηρετεί μια εποχή που η μπάλα πετιέται διαρκώς στην εξέδρα για να μην εστιάζουμε στα μεγάλα και στα καίρια.

Σε αυτή την κατεύθυνση λειτουργούν τα διάφορα τρολ των διαφόρων αφηγημάτων. Παραφυλάνε σε κάθε ανάρτηση, σε κάθε έκφραση διαφορετικής γνώμης από κείνη που υπηρετούν, προφανώς με το αζημίωτο, αν ψάξει κανείς τις τσέπες τους θα καταλάβει πόσο αθώα είναι η πράξη υπεράσπισης, επεμβαίνουν ώς αυτόκλητοι συνήγοροι, γίνονται χυδαίοι και κυρίως ξεβρακώνονται. Καταλαβαίνεις γιατί το κάνουν.

Κάντε μου τη χάρη, ας συμφωνήσουμε ότι έχουμε δικαίωμα να διαφωνούμε και πάμε παρακάτω...Φαιά ουσία χάνουμε και κάποιοι άλλοι κάνουν πάρτυ με τα μαλώματα μας…