Ας θυμηθούμε τον Οδυσσέα Τσενάι

Λέξεις: Μαργαρίτα Συγγενιώτου 

*Η φωτογραφία είναι του Σπύρου Στάβερη

Πριν από λίγες μόνο δεκαετίες, η τοπική κοινωνία της Θεσσαλονίκης ζούσε έναν μικρό εμφύλιο με αφορμή τον Οδυσσέα Τσενάι. Το αγόρι αλβανικής καταγωγής δεχόταν επίθεση από την τοπική κοινωνία, γιατί αν και ήταν ο καλύτερος μαθητής της τάξης του, δεν τον θεωρούσαν άξιο να σηκώσει την ελληνική σημαία στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Πώς είναι δυνατόν, έλεγαν, να σηκώσει ελληνική σημαία ένας Αλβανός;

Σήμερα οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι δακρύζουν στη θέα της Ελίνας Τζενγκο, που τυλιγμένη με την ελληνική σημαία πανηγυρίζει το μετάλλιό της. Έχει προχωρήσει τόσο η ελληνική κοινωνία; Βρισκόμαστε σε σωστό δρόμο για να ξεπεράσουμε τον ρατσισμό που διακρίνει το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας μας;

Οχι, βέβαια. Άλλωστε ακριβώς την ίδια στιγμή που συνέβαιναν αυτά στη Νέα Μηχανιώνα, οι ίδιοι άνθρωποι δεν είχαν κανένα πρόβλημα να κρατάει τη σημαία ως σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής στους Ολυμπιακούς Αγώνες ένας άλλος “Αλβανός”, ο Πύρρος Δήμας. Κι όμως, οι μικροαστοί πολέμιοι του Τσενάι δεν το αντιλαμβάνονταν καν ως αντίφαση. Γιατί δύο πράγματα μετράνε περισσότερο στο μικροαστικο σύμπαν. Το ένα είναι η εικόνα στους “ξένους”, ένα τεράστιο “τι θα πει ο κόσμος;”, γι’ αυτο σπεύδουν να πανηγυρίσουν τις προσωπικές επιτυχίες των αθλητών ως εθνικές επιτυχίες. Το άλλο, όμως, είναι αυτή η βαθιά, σιχαμένη, πηχτή σκατοψυχία από την οποία προήλθαν οι αντιδράσεις για τον Τσενάι. Δεν ανέχονται κανένα σύστημα να επιτρέπει το παιδί τους να στερηθεί την πρωτιά, από το παιδί της καθαρίστριας τους. Είναι ακριβώς η νοοτροπία που μισεί τη δημοκρατία και προσκυνάει τους πάσης φύσεως “υπέρκομψους”.

Οπότε όχι, αυτοί οι άνθρωποι δεν εξελίχθηκαν. Χωρίς το μετάλλιο, υπάρχει μόνο το “δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ”.

*Η Μαργαρίτα Συγγενιώτου είναι λυρική τραγουδίστρια.