Ασύμμετρος πόλεμος και παράπλευρες ζημίες στην Ευρώπη

Λέξεις: Παύλος Νεράντζης

Για μια ακόμη φορά απλοί πολίτες «πλήρωσαν τα σπασμένα» των επιλογών της ευρωπαϊκής ελίτ στη διεθνή σκηνή. Άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με ό,τι συζητείται στο ΝΑΤΟ, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, εργαζόμενοι, άνθρωποι της καθημερινότητας που δεν τους δίνεται καν η δυνατότητα να ψηφίζουν όσους συμμετέχουν στα ανώτατα θεσμικά  όργανα της Ευρωατλαντικής Συμμαχίας βρέθηκαν στο στόχαστρο του ασύμμετρου πολέμου, της τρομοκρατίας των τζιχανιστών.

Οι επιθέσεις αυτοκτονίας στις Βρυξέλλες έγιναν λίγα εικοσιτετράωρα μετά τη σύλληψη του Σαλάχ Αμπντεσλάμ, που θεωρείται υπεύθυνος για το μακελειό της 13^ης Νοεμβρίου στο Παρίσι και ενώ στη Γενεύη βρίσκεται σε εξέλιξη μια δύσκολη διαπραγμάτευση για τον πόλεμο Συρία. Έγινε για να δείξει σε συμβολικό επίπεδο ότι ο ISIS, το Ισλαμικό Κράτος είναι εδώ.

Είμαστε σε πόλεμο λοιπόν. Σε πόλεμο με μερικές χιλιάδες τζιχαντιστές, άνδρες και γυναίκες, στην πλειοψηφία τους νέους και νέες, που γεννήθηκαν στην Ευρώπη, που έζησαν και ζουν περιθωριοποιημένοι στα γκέτο των Βρυξελλών, του Παρισιού, του Λονδίνου και άλλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών, που έφυγαν από τις οικογένειές τους για να εκπαιδευτούν στις τεχνικές του ασύμμετρου πολέμου στη Συρία, στο Ιράκ και στη Λιβύη, να μάθουν να δολοφονούν δήθεν στο όνομα του Ιερού Πολέμου κατά των άπιστων της Δύσης.

Είμαστε, η Ευρώπη είναι σε πόλεμο, γράφουν σήμερα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Το ίδιο δηλώνουν και οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι. Σ΄ έναν πόλεμο που ο αντίπαλος επιλέγει το πεδίο σύγκρουσης, που μπορεί να είναι απλά ένας χώρος διασκέδασης ή τα γραφεία μιας εφημερίδας, όπως συνέβη στο Παρίσι. Ή, παραπέμποντας σε συμβολισμούς να είναι τα γραφεία της American Airlines, προκαλώντας τις Ηνωμένες Πολιτείες και ο σταθμός μετρό, λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά από την έδρα της Κομισιόν, όπως έγινε στις Βρυξέλλες.

Είμαστε θεατές και ταυτόχρονα πρωταγωνιστές και υποψήφια θύματα σ΄ έναν πόλεμο ασύμμετρο στον οποίο ο αντίπαλος χωρίς πρόσωπο έχει το πλεονέκτημα να χτυπά όποτε θέλει και όπου θέλει μέσα στην Ευρώπη, στην καρδιά του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ξεχνώντας –κι αυτό αφορά τους ηγέτες μας- ότι η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο εδώ και δύο δεκαετίες στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία. Για να μην αναφερθώ στις στρατιωτικές επεμβάσεις της Γαλλίας σε Μάλι, Νίγηρα και Τσιαντ.

Ευρωπαϊκές χώρες εδώ και χρόνια συμμετέχουν σε ένοπλες συγκρούσεις που έχουν διαλύσει κράτη, που έχουν προκαλέσει εκατόμβες νεκρών, δεκάδες χιλιάδες τραυματίες μεταξύ αμάχων και εκατομμύρια πρόσφυγες. Κι όμως παρότι δεκάδες χιλιάδες διαδηλώνουν στους δρόμους, ζητώντας να σταματήσουν οι πόλεμοι, αυτοί που εν τέλει γεννούν τους τζιχαντιστές, οι ευρωπαϊκές ελίτ κωφεύουν. Και χαρακτηρίζουν τις απώλειες, υλικές και κυρίως σε ανθρώπινες ζωές, παράπλευρες ζημίες.

Ευρωπαϊκές χώρες τηρούσαν και τηρούν σιγή ιχθύος για εγκλήματα πολέμου διότι διακυβεύονται γεωπολιτικά συμφέροντα (θυμηθείτε τους αγωγούς ενέργειας) και τα κέρδη πολεμικών βιομηχανιών. Χαϊδεύουν το σουλτάνο Ερντογάν που έριξε λάδι στη φωτιά του πολέμου στη Συρία και έβαλε στο στόχαστρο Κούρδους μαχητές. Κλείνουν τα μάτια μπρος στις φρικαλεότητες που διαπράττει το καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας, αιώνιο τοποτηρητή των συμφερόντων της Δύσης στη Μέση Ανατολή.

Μέχρι που ήρθε η στιγμή ο θάνατος στο πρόσωπο του ISIS να χτυπήσει τη δική τους, τη δική μας πόρτα, την καρδιά της Ευρώπης. Και τώρα θα δοκιμαστεί ο ευρωπαϊκός πολιτισμός.

θα αντιταχθούμε στον περαιτέρω περιορισμό των ατομικών ελευθεριών, που θα επιδιώξουν ορισμένοι στο όνομα της πάταξης της τρομοκρατίας; Ή θα κυριαρχήσει ο φόβος και ο τρόμος, αφήνοντας ανοικτό το πεδίο για τη λήψη πρόσθετων μέτρων που θα οδηγήσουν αναπόφευκτα στη στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας;

Θα συνεχίσουμε να προσφέρουμε φιλοξενία κι ένα χαμόγελο στους πρόσφυγες; Ή θα θεωρήσουμε ότι είναι όλοι τους εν δυνάμει τρομοκράτες, τζιχαντιστές, όπως θέλουν να τους παρουσιάζουν φασίστες, εθνικιστές και ρασοφόροι σωτήρες;

Το Ισλαμικό Κράτος και ο Ιερός Πόλεμος, η τρομοκρατία της Τζιχάντ μπορεί να σταματήσει μόνον όταν σταματήσουν οι ένοπλες συγκρούσεις και βρεθούν λύσεις που θα έχουν την αποδοχή του κόσμου, των λαών. Μέχρι τότε η Ευρώπη θα βαδίζει σ΄ ένα τεντωμένο σχοινί, ισορροπώντας ανάμεσα  στην αίσθηση ασφάλειας και στο σεβασμό συνταγματικά κατοχυρωμένων ελευθεριών και δικαιωμάτων.