Αστική Οργή: Σκουπίδια στο παρμπρίζ
Προχωρημένος Σεπτέμβρης. Tα αμάξια των κατοίκων της πόλης έχουν ξεπλυθεί από τα τελευταία ίχνη του καλοκαιριού, την άμμο και τη σκόνη από τους χωμάτινους δρόμους που κατέληγαν σε ομόρφες παραλίες. Τότε ήμουν ανεκτική και αδιάφορη σ’ αυτά τα σημάδια γιατί με συντρόφευαν στο μονοπάτι της απόλαυσης και τις ξεγνοιασιάς. Γυρνώντας πίσω στο αστικό τοπίο του […]
Προχωρημένος Σεπτέμβρης. Tα αμάξια των κατοίκων της πόλης έχουν ξεπλυθεί από τα τελευταία ίχνη του καλοκαιριού, την άμμο και τη σκόνη από τους χωμάτινους δρόμους που κατέληγαν σε ομόρφες παραλίες. Τότε ήμουν ανεκτική και αδιάφορη σ’ αυτά τα σημάδια γιατί με συντρόφευαν στο μονοπάτι της απόλαυσης και τις ξεγνοιασιάς.
Γυρνώντας πίσω στο αστικό τοπίο του γκρι, είμαι αναγκασμένη να αντικρίζω στους προφυλακτήρες του αυτοκινήτου μου, περισσότερο από μια φορά τη μέρα, ένα μάτσο κολλημένα φέιγ βολάν, από διαφημίσεις φροντιστηρίων με τους πιο εξιδικευμένους διδάσκοντες και ντελίβερι με τα πιο νόστιμα σουβλάκια και σουτζουκάκια. Και όχι μόνο το δικό μου αλλά και όλα τα άλλα που είναι παρακαρισμένα στο δρόμο. Σουρρεαλιστικά στίγματα ομοιομορφίας στο σύμπαν της πολυχρωμίας των αμαξιών. Δρόμοι ολόκληροι με τη σφραγίδα του φροντιστηρίου και του μπιφτεκιού πάνω στα αμάξια.
Την τελευταία εβδομάδα εντός του η άμμος εχει αντικατασταθεί από αναμφιβόλου ποιότητας και αισθητικής χαρτιά, που στοιβάζω στις πίσω θέσεις με σκοπό να τα ρίξω κάποια στιγμή στην ανακύκλωση. Αγανακτισμένη αναρωτιέμαι με ποιο δικαίωμα ο καθένας τοποθετεί ό,τι του κατέβει στο τζάμι μου και ειμαι αναγκασμενη τρεις φορές τη μέρα να κάνω το γύρο του αυτοκινήτου για να μαζέψω όλη τη χαρτούρα που το σκεπάζει, ψάχνοντας απεγνωσμένα ένα κάδο ανακύκλωσης για να ρίξω το θυμό μου.
Και φυσικά σκέφτομαι πως δεν μπορεί θα πρέπει να υπάρχει μα λύση για να το αντιμετωπίσω, στην αρχή με χιούμορ: Να κολλήσω πάνω στο παρμπρίζ ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΑ, να τοποθετήσω ένα καλαθάκι με τη σημείωση ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΤΕ ΤΟ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟ ΣΑΣ ΥΛΙΚΟ ή καλύτερα ΡΙΞΤΕ ΤΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ και στο τέλος οργισμένη να αρχίσω να παίρνω τηλέφωνα κάθε φορά στον κάθε διαφημιζόμενο ψέλνοντας ύμνους.
Ούτε το ένα θα βοηθούσε ούτε το άλλο. Η λύση είναι αλλού. Στις αρμόδιες αρχές (τι φράση κλισέ!), που αδιαφορούν σε ένα ακόμα είδος αστικής ρύπανσης και αντί να επιβάλλουν γερά πρόστιμα ή κάποιου είδους φόρο, όπως έχουν όλα τα υπόλοιπα μέσα που διαφημίζουν οποιοδήποτε προϊόν, ανέχονται όλο αυτό το σκουπιδαριό που προσβάλλει την αισθητική μας.