Ατέλειωτη νοσηρότητα, σημάδι σήψης

Οι φωνές των ρεπόρτερ στα κανάλια δίνουν τον τόνο τα απογεύματα για αυτό το εφιαλτικό σκηνικό που διαμορφώνει τις ζωές μας. Φριχτές λεπτομέρειες καθημερινών πια γυναικοκτονιών, ένας μοιραίος απάνθρωπος χορός από αποτρόπαια περιστατικά που πάντα κάποιος ήξερε, είχε δει, είχε αντιληφθεί, είχε ακούσει αλλά δεν έκανε και πολλά. Εξάλλου το τι συμβαίνει εκεί πίσω από την πόρτα του άλλου δεν μας αφορά πια ούτε με την έννοια του παλιού κουτσομπολιού. 

13 γυναίκες μόνο στο 2022, που θα μπορούσαν να ζουν ανάμεσα μας, γυναίκες που έπεσαν θύματα ακραίων κακοποιητικών συμπεριφορών που πιθανά αν είχαν βοήθεια ή ο θύτης είχε το φόβο της προληπτικής τιμωρίας μπορεί και να το ξανασκεφτόταν. 

Και από κοντά βιασμοί παιδιών, ακραίες παιδοκτονίες, βία σε κάθε έκφραση, που ξεκινά από παρενοχλήσεις στα σόσιαλ και φτάνει σε περιστατικά ληστειών που οι περαστικοί παρακολουθούν αμέτοχοι στην καλύτερη ή τραβούν βίντεο για να ανεβάσουν στη σελίδα τους ως αυτόπτες μάρτυρες που θα πάρουν λάικ δημιουργούν ένα αίσθημα βαθιάς σήψης. Ατέλειωτης νοσηρότητας που τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, της υγειονομικής κρίσης και όσα ακολουθούν το πόλεμο και τη νέα ενεργειακή αβεβαιότητα απλά μεγεθύνονται. 

Όσο οι άνθρωποι θα κλείνονται στα σπίτια τους, θα αδυνατίζουν οι κοινωνικές δομές, θα έχουν την αίσθηση της ατιμωρισίας, όσο η κοινωνική αλληλεγγύη θα εξασθενεί, όσο η μυθιστορηματική εξιστόρηση από τα ΜΜΕ ζωών παρανοϊκών εγκληματιών με λεπτομέρειες σαπουνόπερας θα καλύπτει αληθινά προβλήματα επιβίωσης τόσο αυτά που ζούμε στην Ελλάδα σήμερα θα φουντώνουν. 

Μια κοινωνία που η νοσηρότητα απλώνεται και γίνεται βρόχος και κανείς μας δεν κάνει κάτι να τη σταματήσει.