Άτιτλο

Ο εκφασισμός της κοινωνίας με πονά περισσότερο από την οικονομική χρεοκοπία. Ο εθνικισμός με αρρωσταίνει. Νιώθω και είμαι Ελληνίδα, αλλά απεχθάνομαι τις πατρίδες και τη βία που σκόρπισαν οι πατρίδες στους αιώνες, σε κάθε ήπειρο, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, με κάθε θρησκεία. Μπορεί μια ταινία να ανάψει φωτιές στο μουσουλμανικό κόσμο; Ναι, μπορούν να μας στοιχειώσουν ξανά η μισαλλοδοξία, η διφορούμενη έννοια της πατρίδας και τα λάβαρα κάθε τυφλής πίστης. Σημαία, μαύρη στολή, μαύρα γυαλιά, μαντήλες, κουκούλες, να μη φαίνεται το μίσος. Η γελοιότητα του καθαρού αίματος ακόμα και τώρα που ξέρουμε. Η γελοιότητα του μοναδικού πεπρωμένου. Οι ρυθμιστές του θανάτου. Η πορνογραφία περιλαμβάνει κακοποιήσεις όλο και μικρότερων παιδιών, μηνών, ημερών. Τρομάζει η σκέψη, το ξέρω, όπως ξέρω ότι είναι βαθιά νυχτωμένος όποιος δεν συνδέει τις κακοποιήσεις με τις μορφές εξουσίας.

ΟΙ ΕΞΩ

Οι Γερμανοί πάνω από όλα θέλουν να είναι οι ρυθμιστές, ακόμα και όταν όλα δείχνουν ότι δεν πάει άλλο. Το σωστό νούμερο είναι πάνω από την ουσία. Το νούμερο του θανάτου. Οι πολιτισμένοι τεχνοκράτες τύπου Βαν Ρομπάι, Όλι Ρεν, Λουκά Παπαδήμου, μιλούν μέσα από τα δόντια, σε χαμηλούς τόνους, άρρυθμα. Το σωστό νούμερο. Τεχνοκράτες δίχως άλλα προσόντα πέρα από το σωστό νούμερο. Ο πολιτισμένος πόλεμος δοκιμάζεται πάνω μας. Δοκιμάζεται η πολιτική και η ιδεολογική αντοχή ενός λαού που μέσα σε μια νύχτα έχασε σχεδόν τα πάντα, μαζί και το μέλλον του. Το σωστό νούμερο. Η ιστορία του φασισμού είναι μια αναζήτηση του σωστού νούμερου παντού. Στα νούμερα του θανάτου των Άλλων, των Διαφορετικών. Ποια Δημοκρατία μπορεί στηριχθεί στο σωστό νούμερο, όταν η ουσία της δημοκρατίας είναι η διαλεκτική, η προσέγγιση, οι κοινωνικοί παράγοντες που κινούν την Ιστορία; Είμαι χαμένη από χέρι; Ποια διαλεκτική και ποιοι κοινωνικοί παράγοντες; Τι να κάνουμε. Αν υπάρχουν νέες πολιτικές προτάσεις είμαι έτοιμη να τις ακούσω.

Τι περιμένω; Ακόμα πιο δαιδαλώδη Γραφειοκρατία και μεσαιωνικό Αυταρχισμό με πολλά πρόσωπα. Η «λελογισμένη, έννομη βία ενός κράτους-εταιρείας» είναι πολύ κοντά.

Δεν είναι νέα όπλα, αλλά σε έναν ακήρυχτο πόλεμο δεν ξέρεις τί να περιμένεις. Στην Αφρική, πάντα στην Αφρική, στο Λίκνο της Ζωής, σκοτώνονται και σήμερα οι πάντα απολίτιστοι μαύροι, στα ορυχεία λευκόχρυσου, από άντρες με μαύρες στολές, κλειστά μαύρα κράνη, μαύρα όπλα και POLICE με άσπρα γράμματα. Αφρικανοί αστυνομικοί ή λευκοί μισθοφόροι εταιρειών με μεσαιωνικά δικαιώματα; Τα νούμερα είναι σωστά, ακόμα και αν πεθάνει το 20% των μαύρων δούλων στα ορυχεία. Τα κράτη – εταιρείες. Τα σωστά νούμερα της Τρόικας και του Ζαν Κλοντ Γιούνγκερ, που δηλώνει, με τον σωστό λόγο, μέσα από τα δόντια και σε χαμηλούς τόνους, ότι η Ελλάδα δεν θα φύγει από την Ευρωζώνη γιατί δεν μπορεί να υπολογιστεί η ζημιά. Και τότε ματώνει η καρδιά της Μέρκελ. Μήπως είμαστε κι εμείς κάποιου είδους Λίκνο που δε χωρά πουθενά στα σωστά νούμερα;

ΟΙ ΜΕΣΑ

Πώς αρχίζει ο εκφασισμός μιας κοινωνίας; Ποια μικρά και μεγάλα ζητήματα τον τρέφουν καθημερινά; Από τη συμβολική χειρονομία του ετοιμοθάνατου πρωθυπουργού Αντρέα Παπανδρέου προς την αεροσυνοδό Δήμητρα έως την «καλτσοδέτα» της βουλευτίνας των σοσιαλιστών Εύας και το χαστούκι του φασίστα στη Λιάνα Κανέλη, δεν υπάρχει, στη δική μου ανάλυση, μεγάλη διαφορά στο μήνυμα. Οι ελληνάρες, με τις ακαλλιέργητες περιουσίες και τα φαύλα πάθη των τραγουδιών τους. Η φαυλότητα και οι φαύλοι που επανεκλέγονται πάντα. Τα Μαζικά Μέσα και το «αυτά θέλει ο λαός». Καμιά έρευνα δεν μας έδειξε ποτέ τι ακριβώς θέλουν οι λαοί. Αλλά εμείς θέλαμε, οπωσδήποτε, τους Κωστόπουλους, τους Αναστασιάδηδες, τους Τριανταφυλλόπουλους, τους Τράγκες, τις Τατιάνες, τις Βάνες και δε συμμαζεύεται. Ο εκφασισμός στη σχέση των φύλων είναι πάντα σταθερός δείκτης της κοινωνίας που ζούμε.

Πόσο αντέχει ένας λαός που ψάχνει ακόμα την ταυτότητά του, ανάμεσα σε Έλληνες και ελληνάρες, ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, ανάμεσα σε Καλό και Κακό Εθνικισμό; Και τί απαντήσεις περιμένουμε, αν τα ερωτήματα δεν είναι τα καίρια, τα ειλικρινή, τα επώδυνα για όλους;

Η φαυλότητα και η μισαλλοδοξία έρπει από την Κρήτη μέχρι τη Θράκη εδώ και πολλά χρόνια. Τις βολεύαμε και τις χαϊδεύαμε σαν το ποδόσφαιρο, με 16 εφημερίδες.

Ο φασίστας παίρνει τώρα τη γιαγιά από το χέρι και την περνά απέναντι και κάποιοι λένε στη γιαγιά να μην τον αφήνει να την περνάει απέναντι γιατί είναι κακός ο νέος, ο συγκεκριμένος, ο φασίστας. Αλλά ο φασίστας την αφήνει με χαμόγελο στο απέναντι πεζοδρόμιο. Μη φοβάσαι γιαγιούλα, της ψιθυρίζει, δε θα αφήσουμε κανένα να σου κόψει τη σύνταξη, οι άλλοι είναι οι κακοί.