Αυλές και Δήμαρχοι

Σχεδόν δέκα χρόνια πίσω. Ο Μιχάλης Λεμούσιας, πρώην γενικός γραμματέας του Δήμου Θεσσαλονίκης καταδικάζεται σε ισόβια για την υπόθεση υπεξαίρεσης των 17,9 εκατ. ευρώ από τα ταμεία του Δήμου.

 Σε δεύτερο βαθμό, η ποινή του μειώνεται στα 13 χρόνια και 6 μήνες, με τον καταδικασθέντα τελικά να βρίσκεται εδώ και έξι χρόνια σπίτι του, μετά την έκτιση των 3/5 της ποινής του. 

Παρά τις γνωστές ανορθολογικότητες του συστήματος απονομής δικαιοσύνης της χώρας μας, το όνομα του Μιχάλη Λεμούσια, όπως και των συγκατηγορουμένων του στην ίδια υπόθεση, του πρώην Δημάρχου, Βασίλη Παπαγεωργόπουλου, και του πρώην ταμία του Δήμου, Παναγιώτη Σαξώνη, παραμένουν ταυτισμένα με τις έννοιες της διαφθοράς και της κατάχρησης εξουσίας στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης. «Όλοι περνούσαν από τον πάγκο του Λεμούσια», έγραφαν πηχιαίοι τίτλοι των εφημερίδων κατά τη διάρκεια της δίκης, επικαλούμενοι τα όσα έλεγαν οι μάρτυρες στο δικαστήριο. 

Είναι όμως η περίπτωσή τους μια εξαίρεση; Είναι η «εποχή Παπαγεωργόπουλου» μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της πόλης;

H «εποχή Μπουτάρη», η οποία και ακολούθησε το γύρισμα της μαύρης σελίδας, υπήρξε πράγματι μια διαφορετική περίοδος. Όχι μόνο γιατί η Θεσσαλονίκη άνοιξε τα τείχη της σε ανθρώπους, λαούς και επιχειρήσεις, αλλά και γιατί ο Δήμος Θεσσαλονίκης απέκτησε μια άλλη δομή. Με αντιδημάρχους που είχαν ουσιαστικές αρμοδιότητες και τη δυνατότητα να ξεδιπλώσουν την πολιτική τους. Και χωρίς τους αυλικούς και τους άτυπους παρατρεχάμενους να αλωνίζουν παντού και πάντα εκμεταλλευόμενοι το όνομα του Δημάρχου. Μήπως όμως η «εποχή Μπουτάρη» ήταν τελικά η εξαίρεση;

Στο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης ακούγονται εδώ και καιρό ψίθυροι για τον «νέο Λεμούσια», μιλούν για ισχυρά πρόσωπα που αποφασίζουν για όλα: από προσλήψεις και μεταθέσεις έως μετακινήσεις και συναυλίες. 

Βοά ο τόπος στους διαδρόμους του δημαρχείου από φήμες ακόμα και για χάρες με αντάλλαγμα δώρα, από φουρνάκια μέχρι playstation!

 Όποια και αν είναι τα ονόματα, η πιθανότητα να υπάρχει στο περιβάλλον του σημερινού Δημάρχου άνθρωπος που καταγράφει σε τεφτέρια και φακέλους ποιος θέλει να κάνει τι, ποιος μπορεί να είναι χρήσιμος στον Δήμαρχο και τι πρέπει να ζητήσουμε από τον καθένα για αντάλλαγμα, είναι κάτι περισσότερο από επικίνδυνη. 

Ακόμα και αν αυτός ο κάποιος δε ζητά φακελάκι, όπως μέχρι πριν λίγες ώρες Αντιδήμαρχος Επιχειρησιακού Σχεδιασμού (είναι πραγματικά ανατριχιαστική η ανάθεση του συγκεκριμένου τομέα σε κάποιον που συλλαμβάνεται για χρηματισμό), η λειτουργία ενός πανίσχυρου μη θεσμικού συστήματος εξουσίας έξω από το γραφείο ενός Δημάρχου είναι εξοργιστική.

Οι αυλές της εξουσίας υπήρξαν στους αιώνες το σκοτεινότερο σημείο της δημόσιας ζωής. Ο κίνδυνος της επιστροφής στην πόλη της Θεσσαλονίκης νοοτροπιών που όχι απλώς την εξευτέλισαν, αλλά και τη ζημίωσαν οικονομικά, είναι παραπάνω από μεγάλος. Η «νοοτροπία της αυλής» είναι ο πιο ύπουλος εχθρός για μια πόλη γιατί καλλιεργεί με βεβαιότητα την αναξιοκρατία, την οπισθοδρόμηση και τελικά τον μαρασμό της δημόσιας ζωής. Ας μην αμελούμε λοιπόν να ζητούμε «το καθάρισμα της αυλής» του εκάστοτε Δημάρχου.

* Ο Νίκος Νυφούδης είναι π. βουλευτής του Ποταμιού