Αυτή η συκοφαντημένη κατάληψη «Φάμπρικα ΥΦΑΝΕΤ»

Και τι δεν έχει ειπωθεί κατά καιρούς ως κακόβουλος σχολιασμός.

Ότι είναi άντρο παρανομίας, ότι μαζεύει όλο το περιθώριο του αναρχικού χώρου, ότι είναι κέντρο διακίνησης ουσιών, ότι εκεί σχεδιάζονται συνωμοσίες και υπονόμευση του νομοταγούς μας συστήματος. Ότι οι τεμπέληδες και άχρηστοι σκερβελέδες νεολαίοι περνούν τον καιρό τους με μπύρες, τσιγάρα, κατασκευές μολότoφ και προετοιμασία για νέες καταλήψεις. Οι γονείς τρομάζουν και μόνο στο άκουσμα της λέξης ΥΦΑΝΕΤ, στη λέξη κατάληψη παθαίνουν υστερία.

Στην πραγματικότητα τα παιδιά της ΥΦΑΝΕΤ είναι η νεότατη εκδοχή κατά κάποιον τρόπον των εργατών και των εργατριών που κάποτε έδωσαν εκεί μέσα μάχες επιβίωσης και διεκδίκησης εργατικών δικαιωμάτων.

Το ιστορικό κτήριο θα είχε καταρρεύσει εδώ και καιρό από την αφροντισιά και την αδιαφορία. Χάρη σ’ αυτά τα παιδιά, τους αναρχικούς της κατάληψης, το κτήριο στοιχειωδώς συντηρείται, κυρίως όμως διασώζεται η ιστορική του μνήμη. Η αυτοδιαχείριση της μικρής κοινότητας της ΥΦΑΝΕΤ στην κυριολεξία μεταμόρφωσε τους υπό κατάρρευση χώρους σε χώρους ευπρεπείς, καθαρούς, με τουαλέτες, αίθουσες συνεδριάσεων και αναψυχής.

Μέσα στην κατάληψη ΥΦΑΝΕΤ γίνονται πράγματα. Πράγματα σημαντικά. Εκδηλώσεις τέχνης, μουσική, κινηματογράφος, εικαστικά, συζητήσεις μνήμης για το βιομηχανικό παρελθόν της ΥΦΑΝΕΤ και τους αγώνες των εργαζομένων στη φάμπρικα.

Προχθές, ανήμερα δεκαπενταύγουστο, είχαμε την τύχη, και τη διάθεση πρωτίστως, να γιορτάσουμε αλλιώς την ημέρα, να περάσουμε μια μουσική βραδιά παρέα με τα παιδιά της κοινότητας. Αν και οι μεγαλύτεροι στην ηλικία με διαφορά, νιώθαμε ευπρόσδεκτοι και καλοδεχούμενοι, όπως ευπρόσδεκτοι ήταν όλοι. Στο μικρό πάλκο του αύλειου χώρου δυο ηλεκτρικές κιθάρες και τρεις φωνές μας ταξίδεψαν σε εμβληματικά τραγούδια της δεκαετίας του ’80 με το ανάλογο κοινωνικό σχόλιο για το καθένα εννοείται.

Διακόσιοι άνθρωποι το απολαύσαμε στο έπακρο. Και χωρίς εισιτήριο βεβαίως, με ένα κουτάκι μπύρα και νερό από το περίπτερο.