Αυτή η τηλεόραση μας αξίζει;

Η τηλεόραση είναι προϊόν. Όπως όλα τα προϊόντα που πωλούνται θέλει να είναι θελκτικό. Θέλει να μπορεί να γίνει ποθητό από τον υποψήφιο τηλεθεατή και για αυτό φροντίζει τόσο το περιτύλιγμα όσο και το περιεχόμενο της.

Δεν ξέρω τι συμβαίνει στην παγκόσμια τηλεόραση αυτή τη στιγμή και αν ο κατήφορος είναι τόσο τραγικός. Είμαι σίγουρος πώς υπάρχουν εξαιρέσεις.

Στην ελληνική όμως η κατηφόρα η μεγάλη που έχει ξεκινήσει εδώ και δυο τουλάχιστον δεκαετίες είναι πια τρομακτική.

Η ελληνική τηλεόραση δεν ταΐζει πια τον Έλληνα τηλεθεατή σκουπίδια. Διδάσκει το τηλεοπτικό θέαμα ως σκουπίδι στην υφήλιο. Ξεκινώντας από τα πρωϊνάδικα του τίποτε και φτάνοντας στα απογευματινά και βραδινά ριάλιτι αισθάνεσαι ότι η χώρα αυτή κατοικείται από ανθρώπους που το iq τους συναγωνίζεται των πιθήκων.

Απίθανοι άνθρωποι που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έκαναν ούτε καριέρα τριτοκλασάτου κομπάρσου  πρωταγωνιστούν σε απίθανα προγράμματα χυδαίας αισθητικής.

Για να μην μιλήσουμε για τα ειδησεογραφικά προγράμματα, που σε μια επίφαση ”σοβαρότητας” υπηρετούν το ίδιο ακριβώς αφήγημα που είναι φυσικά ο αποπροσανατολισμός από τα μείζονα θέματα μιας κοινωνίας σε διαρκή κρίση.

Δραματοποιημένες αφηγήσεις ειδήσεων, μεροληπτικές στάσεις σε καλεσμένους, έλλειψη έρευνας και στοιχείων, διαρκής παραποίηση, διασπορά φόβου ακόμα και σε ένα δελτίο καιρού.

Και μέσα σε όλη αυτή την εφιαλτική κατρακύλα, από κοντά πια και η ΕΡΤ, που ξεκίνησε να μιμείται την γελοία ελαφρότητα των ιδιωτικών καναλιών, εκποιώντας το κύρος της και προσκαλώντας σε ρόλους παρουσιαστών πρωταγωνιστές της ίδιας φαιδρότητας.

Και ο τηλεθεατής παραδομένος τα καταναλώνει αδιαμαρτύρητα.